Ksiądz prał. Marian Kopko, kustosz sanktuarium krzeszowskiego, odmówił przed nim z grupą wiernych nowennę.
Wierzbna, to wieś koło Świdnicy. Do 1810 r. była we władaniu cystersów krzeszowskich. Zatem mnisi mieli doskonałe rozeznanie w życiu jej mieszkańców. W 1616 r. woźnica dopuścił się tu profanacji. Smagnął batem przydrożny krzyż, za co – jak mówią kroniki – za kilka dni uschła mu ręka. Ludzie, widząc w tym interwencję Bożą, przenieśli ów krzyż do miejscowego kościoła. Z czasem, trafił do nowo wzniesionego kościoła opackiego (obecnie bazylika mniejsza) w Krzeszowie, gdzie otrzymał wspaniałą oprawę: wystawiony został w szklanej gablocie i otoczony rzeźbami świętych i aniołów. Stał się formalnie jedną z kaplic kościoła opackiego. W sferze ideowej jest znakiem – nie ma lepszego potwierdzenia świętości krzyża niż wydarzenie z Wierzbnej. W okresie kontrreformacji eksponowano fakt, że woźnica, który dopuścił się profanacji krzyża, był protestantem.
Miejsce, w którym ustawiono krzyż z Wierzbnej w kościele opackim w Krzeszowie, jest symboliczne. Ścisłe ideowe znaczenie ma każdy zaistniały w tym wnętrzu element, począwszy od elewacji, a skończywszy na ołtarzu głównym, kaplicach bocznych i organach. Świątynia ta wzniesiona została w okresie kontrreformacji jako pomnik wiary katolickiej, język sztuki posłużył do wyłożenia katolickich praw wiary. Przede wszystkim zaakcentowano rolę Maryi – jako matki Jezusa – w dziele zbawienia, które przyszło przez krzyż. W prawym transepcie umieszczono krzyż z Wierzbnej, w lewym figurę boskiego Emmanuela, a centralnie ołtarz główny z tabernakulum i cudami słynący obraz Matki Bożej Łaskawej.
Chrystus z krzyżem przed kościołem w Starym Zamościu
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego przypomina nam co roku o owocach zbawczej męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Nieustannie czerpiemy z tego zdroju łaski, który na krzyżu został otwarty przez Zbawiciela.
Jednak 14 września nie jest tylko dniem przypominającym nam krzyż jako narzędzie męki i zbawienia. To jest także czas refleksji nad stanem naszej wiary, pytania o szacunek okazany krzyżowi. Jako chrześcijanie przyzwyczailiśmy się, że dobrym czasem na rozważanie męki Pana Jezusa jest Wielki Post, ale czy to zwalnia nas z rozważania zbawczego misterium w ciągu roku?
Wielki Post to czas, w którym Kościół szczególną uwagę zwraca na krzyż i dzieło zbawienia, jakiego na nim dokonał Jezus Chrystus. Krzyże z postacią Chrystusa znane są od średniowiecza (wcześniej były wysadzane drogimi kamieniami lub bez żadnych ozdób). Ukrzyżowanego pokazywano jednak inaczej niż obecnie. Jezus odziany był w szaty królewskie lub kapłańskie, posiadał koronę nie cierniową, ale królewską, i nie miał znamion śmierci i cierpień fizycznych (ta maniera zachowała się w tradycji Kościołów Wschodnich). W Wielkim Poście konieczne było zasłanianie takiego wizerunku (Chrystusa triumfującego), aby ułatwić wiernym skupienie na męce Zbawiciela. Do dzisiaj, mimo, iż Kościół zna figurę Chrystusa umęczonego, zachował się zwyczaj zasłaniania krzyży i obrazów.
Współczesne przepisy kościelne z jednej strony postanawiają, aby na przyszłość nie stosować zasłaniania, z drugiej strony decyzję pozostawiają poszczególnym Konferencjom Episkopatu. Konferencja Episkopatu Polski postanowiła zachować ten zwyczaj od 5 Niedzieli Wielkiego Postu do uczczenia Krzyża w Wielki Piątek.
Zwyczaj zasłaniania krzyża w Kościele w Wielkim Poście jest ściśle związany ze średniowiecznym zwyczajem zasłaniania ołtarza. Począwszy od XI wieku, wraz z rozpoczęciem okresu Wielkiego Postu, w kościołach zasłaniano ołtarze tzw. suknem postnym. Było to nawiązanie do wieków wcześniejszych, kiedy to nie pozwalano patrzeć na ołtarz i być blisko niego publicznym grzesznikom. Na początku Wielkiego Postu wszyscy uznawali prawdę o swojej grzeszności i podejmowali wysiłki pokutne, prowadzące do nawrócenia. Zasłonięte ołtarze, symbolizujące Chrystusa miały o tym ciągle przypominać i jednocześnie stanowiły post dla oczu. Można tu dopatrywać się pewnego rodzaju wykluczenia wiernych z wizualnego uczestnictwa we Mszy św. Zasłona zmuszała wiernych do przeżywania Mszy św. w atmosferze tajemniczości i ukrycia.
„Córka Głosu” – pod takim hasłem w sanktuarium w Otyniu odbyło się wielkopostne czuwanie dla kobiet.
Był czas na konferencję, modlitwę wstawienniczą, adorację Najświętszego Sakramentu i oczywiście Eucharystię. Czuwanie, które odbyło się 5 kwietnia, poprowadziła Wspólnota Ewangelizacyjna „Syjon” wraz z zespołem, a konferencję skierowaną do pań, które wyjątkowo licznie przybyły tego dnia na spotkanie, wygłosiła Justyna Wojtaszewska. Liderka wspólnoty podzieliła się w nim osobistym doświadczeniem swojego życia. – Konferencja jest zbudowana na moim świadectwie życia kobiety, która doświadczyła nawrócenia przez słowo Boże i która każdego dnia, kiedy to słowo otwiera, zmienia przez to swoją rzeczywistość. Składając swoje świadectwo chciałam zaprosić kobiety naszego Kościoła katolickiego do wejścia na tą drogę, żeby nauczyć się życia ze słowem Bożym i tak to spotkanie dzisiaj przygotowaliśmy, żeby kobiety poszły dalej i dały się zaprosić w tą zamianę: przestały analizować, zamartwiać się, tylko, żeby uczyły się tego, że głos Boga jest pierwszym źródłem życia, z którego czerpiemy każdego dnia. Taki jest zamysł tego spotkania, dlatego nazywa się ono „Córka Głosu” – mówi liderka Wspólnoty Ewangelizacyjnej „Syjon”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
