Czas ostatniego etapu budowy i funkcjonowania hospicjum w szpitalu pozwolił rozwinąć skrzydła zarówno wyspecjalizowanej opiece hospicyjnej, jak i idei wolontariatu. Ponad 30 szkół, wolontariat senioralny, przedszkola, banki, zakłady pracy, osoby indywidualne – to siła wsparcia buskiego hospicjum.

Pomimo pandemii

Ostatni rok jest trudny dla wszystkich, a tym bardziej dla pacjentów hospicjum. Badania covidowe wydłużyły procedury oczekiwania na przyjęcie, wielu potencjalnych pacjentów nie doczekało się nigdy na swe miejsce, wielu się nie doczeka. Psycholodzy alarmują: lawinowo rośnie rzesza osób z depresją, z myślami samobójczymi! Tendencja ta dotyka także hospicjum. – Osamotnienie, brak odwiedzin to trudne do zniesienia doświadczenie – mówi Jarosław Zatorski, społeczny dyrektor hospicjum i przytacza przykład ok. 50-letniego sportowca, który tutaj, z takim obciążeniem, odchodził. Decyzją personelu zorganizowano tzw. pokój pożegnań, z osobnym wejściem, w którym osoby z rodziny, w zabezpieczeniu przed wirusem, mogą osobiście pożegnać odchodzącego. – Przez trzy lata wypracowaliśmy dobre metody opiekuńcze. Wśród 58 osób personelu, są pielęgniarki po studiach, które zaczynały u nas jako uczennice-wolontariuszki. Z sercem podchodzą do swej pracy – podkreśla Zatorski. Dzięki załodze, z której dyrektor „w stu procentach jest dumny”, możliwe są spokojne odejścia, jak geodety, który pogodnie gasł na raka płuc, jak mężczyzny z rakiem prostaty, w bardzo ciężkim stadium, który spędził w hospicjum tylko 14 dni. Po jego śmierci wdowa zaznaczyła, że dzięki opiece hospicyjnej mąż odchodził godnie, a ona w ogóle przeżyła, gdyż była u kresu wytrzymałości, z niewyspania, z bezradności w towarzyszeniu w bólu najbliższej osobie.

Ukojenie i nadzieja

Personel zauważa i podkreśla znaczenie modlitwy dla pacjentów. W obliczu cierpienia i nieuchronnej śmierci to dar – bez ceny. – Niech to będzie nawet najprostsza modlitwa – tego ludziom nie można odebrać, tutaj docenia się siłę wiary. Co można im dać innego? – takie opinie to norma wśród członków personelu.

W hospicjum jest piękna kaplica. Artysta krakowski Roman Woźniak wyposażył ją w artystyczny ołtarz i witraże. Przy stacjach Drogi Krzyżowej w Wielkim Poście odbywało się nabożeństwo z udziałem kilkunastu pacjentów, a otwierany taras umożliwił zachowanie zasad epidemicznych. Cytat z Tolkiena, widoki na kościoły Ponidzia – uzupełniają całość. Hospicjum nie ma stałego kapelana, ale zawsze można liczyć na buskich księży z ks. dziekanem Markiem Podymą, który celebrował m.in. Eucharystię w Środę Popielcową czy w Niedzielę Palmową. Wśród szczególnych dobrodziejów hospicjum wymienia się ks. dr. Marcina Rokitę – ekonoma diecezji, czy ks. Marka Tazbira – proboszcza z Szańca. Ks. dr Rokita celebrował Mszę św. w Wielkanoc, podczas której modlono się m.in. o zdrowie dla Mariana Jaworskiego, prezesa Fundacji św. Brata Alberta (która zbudowała hospicjum i je prowadzi). Kapłan po zakończeniu Eucharystii dotarł z Komunią św. i dobrym słowem do tych, którzy nie mogli opuścić łóżek. „Kierownictwo Hospicjum przekazało pacjentom życzenia lepszego samopoczucia oraz czekoladowe zajączki. Nasz sponsor, Paweł Piątek, właściciel restauracji «Dersław» zadbał o świąteczne menu” – czytamy na stronie hospicjum. – Nas nie trzeba przekonywać, jak olbrzymią rolę odgrywają księża sprawujący posługę w naszym hospicjum. Niosą ukojenie duszy i nadzieję zbawienia – komentowali po wielkoczwartkowej Mszy św. pracownicy hospicjum. Odprawił ją ks. Rokita.

W przedsionku obiektu zwraca uwagę popiersie Mieczysława Sasa – buskiego przedsiębiorcy i filantropa, który oczywiście bronił się przed takim upamiętnieniem, ale postument został. Każda dobra inwestycja i inicjatywa w regionie, każda akcja pomocowa – mogą liczyć na M. Sasa. – Bez niego hospicjum po prostu by nie powstało, to osoba wiodąca w tym dziele – uważa Zatorski.

Fryzjerki, ułani i przedszkolaki

Epidemia ograniczyła wolontariat, ale i tak w Busku można go uznać za kwitnący. Wydarzenia utrwalone na stronie internetowej nic a nic nie wskazują na osłabienie aktywności.

Oto np. fryzjerska grupa z Cudzynowic z tamtejszego zespołu szkół, z nauczycielkami zawodu Sylwią Psuj i Małgorzatą Milką, pozwala utrzymać w dobrym stanie włosy pacjentów. Podolog dr Natalia Zając jako wolontariuszka rozwiązuje problem wrastających paznokci, powszechny u starszych osób. Ok. 30 szkół z regionu – z powiatów buskiego, pińczowskiego, kazimierskiego współpracuje z buskim hospicjum. To np. szkoły z Pacanowa, Młodzaw, Cudzynowic, Siesławic i oczywiście Buska-Zdroju. Maria Lisowska, dekoratorka wnętrz z Solca-Zdroju nieodpłatnie pomogła zaaranżować wnętrza hospicjum, pełne światła i pogodnych, pastelowych barw, pełne fotografii Ponidzia. Z jej m.in. inicjatywy oraz szkolnych nauczycieli (Barbary Wnuk-Spirowskiej, SP nr 1 Busku-Zdroju) organizowano w szkołach konkursy plastyczne. Efekty radosnych prac z optymistycznym przesłaniem można ocenić w przestrzeni komunikacyjnej hospicjum. Wśród uczniów Zbludowic zorganizowano świąteczną akcję pomocy dla hospicjum: zbiórkę środków higienicznych i pielęgnacyjnych dla podopiecznych. Kiedy Marta Kiełb i Anna Majsak wypakowywały z samochodu zebrane dary, Marta Koźmińska, kierownik hospicjum stwierdziła: „To bardzo duża pomoc, prawdziwie świąteczna, a wasz stroik dołączy do najpiękniejszych, jakie otrzymaliśmy”. Z kolei przedszkolaki ze Zborowa przygotowały setki wielkanocnych kartek.

Z grupy św. Brata Alberta przy parafialnej świątyni rekrutuje się w znacznym stopniu oddany sprawie wolontariat senioralny, z paniami Marią Mazur i Jadwigą Karczewską, pomagają także członkowie Towarzystwa Miłośników Buska. Jarosław Banasik w ułańskim mundurze nieraz występował z koncertem przypominającym pacjentom ich młodzieńcze lata.

– Jestem pod ogromnym wrażeniem tego dzieła i dobrych inicjatyw, które ono skupia – mówi Niedzieli Alicja Bednarska, busczanka.

Opieka w hospicjum jest łącznie sprawowana nad 180 osobami, z czego dwa projekty dotyczą działalności hospicjum domowego dla trzech ww. powiatów oraz opieki nad osobami niesamodzielnymi. Od 2 października 2020 r. przebywało w placówce, bądź nadal przebywa, 159 pacjentów. Zmarło w tym okresie 61 osób, 18 opuściło je po okresie rehabilitacji, bądź na własne żądanie. Natomiast w ciągu 3 lat, poprzedzających otwarcie docelowego obiektu, skorzystało z niego 250 pacjentów, ponadto objęto opieką hospicjum domowego dodatkowe 250 osób. Obiekt ma łączną powierzchnię użytkową ok. 3 tys. metrów kwadratowych. Znajdują się tam pokoje jedno-, dwu- i trzyosobowe z łazienkami.

Dyrekcja i personel zamierzają poszerzyć zakres pomocy w terenie i liczbę osób, do których dotrze hospicyjny wolontariat.