Dla Juliusza Łuciuka ważny był związek muzyki z wiarą – jego muzyka jest wiarą, jest jej wyznaniem; jest wewnętrzną potrzebą niesienia przez nią posłannictwa ludziom.

Utalentowany i pracowity

Kompozytorski start Juliusza Łuciuka można datować na 1956 r. Z tego okresu pochodzą utwory: Miniatury fortepianowe, Allegro symfoniczne, cykl pieśni Sen kwietny oraz inne. Od 1962 r. rozpoczyna się okres poszukiwania przez artystę barwy i brzmienia. Skomponował wówczas utwory Maraton i Pacem in terris. Pozostawanie w kręgu sonorystycznym nie satysfakcjonowało Juliusza Łuciuka, który nie znalazł także swojego miejsca w eksperymentach krańcowo swobodnej formy czy teatru instrumentalnego. Coraz bardziej widoczna w jego twórczości była potrzeba sięgania do związków z tradycją. Tym najbardziej tradycyjnym elementem stała się melodyka – wspaniały wykwit ducha ludzkiego oraz rytm uproszczony z zawiłych kształtów matematycznych. Dla melodyki kompozytor zaczął poszukiwać coraz to nowych konstrukcji dźwiękowych – stosował różnego rodzaju stylizacje, korzystał z wzorców skarbca muzyki ludowej i kultury chrześcijańskiej, zwłaszcza chorału gregoriańskiego.

Poważną grupę utworów Juliusza Łuciuka stanowią te o tematyce zaczerpniętej z tekstów liturgicznych albo Pisma Świętego. Do najważniejszych należą: msza dziękczynna – Missa gratiarum actione (1974), Hymnus de caritate (1977), Antyfony maryjne na chór mieszany a cappella – Assumpta est Maria, Pulchra es, Benedicta Filia, Antyfony – na chór męski (1980-84), Apocalypsiss – na solistów i chór mieszany (1985), Magnificat – na chór mieszany (1990), Msza polska (1993), Partes variabiles – na chór żeński (1995).

Papieskie inspiracje

Szczególne miejsce w twórczości Łuciuka ma osoba i dzieło Ojca Świętego Jana Pawła II, który stał się inspiracją dla wielu jego utworów. Niektóre z nich, m.in.: Sonet słowiański do tekstu Karola Wojtyły, Litania polska, Magnificat, Pielgrzym czy też O, ziemio polska, zostały napisane pod wpływem wygłoszonej przez Jana Pawła II homilii w 1983 r. W 1996 r. specjalnie na uroczystość kanonizacji królowej Jadwigi artysta skomponował Hymn uwielbienia do tekstów zaczerpniętych z Liturgii Godzin. Utwór ten dedykowany został Ojcu Świętemu. Do Tryptyku rzymskiego Jana Pawła II kompozytor napisał trzy odrębne dzieła (ukończył je w 2012 r.).

W 1997 r. Łuciuk stworzył także oratorium pt. Sanctus Adalbertus Flos Purpureus, dla uczczenia 1000. rocznicy śmierci św. Wojciecha. Jest to obszerny utwór o życiu i męczeństwie wielkiego patrona Polski, rozpisany na trzech solistów – mezzosopran, tenor i baryton – oraz chór mieszany i orkiestrę symfoniczną. Libretto utworu jest oparte na wybranych fragmentach tekstów z dwóch najstarszych Żywotów św. Wojciecha: Jana Kanapariusza z 998 r. oraz Brunona z Kwerfurtu z 1004 r.

Doceniony

Przez wiele lat Juliusz Łuciuk zasiadał w Archidiecezjalnej Komisji Muzyki Kościelnej, w której zajmował się twórczością muzyczną. Jan Paweł II w 2001 r. odznaczył kompozytora papieskim medalem Pro Ecclesia et Pontifice. W 2016 r. z rąk kard. Stanisława Dziwisza Juliusz Łuciuk otrzymał złoty medal Jana Pawła II za zasługi dla archidiecezji krakowskiej.

Ciało zmarłego spoczęło na cmentarzu Batowickim w Krakowie.

Śp. Juliusz Łuciuk ( 1927 – 2020)
Wybitny kompozytor muzyki sakralnej i religijnej. Urodził się w Brzeźnicy k. Radomska. Studiował teorię i kompozycję w klasie Stanisława Wiechowicza w Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie oraz muzykologię pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia kompozytorskie kontynuował u Nadii Boulanger i Maxa Deutscha w Paryżu. Był laureatem wielu nagród kompozytorskich w kraju i za granicą