Reklama

Niedziela Przemyska

Oto wielka Tajemnica wiary

Z metropolitą przemyskim abp. Adamem Szalem o 40. Pieszej Pielgrzymce z Przemyśla na Jasną Górę rozmawia ks. Zbigniew Suchy.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Zbigniew Suchy: Księże Arcybiskupie, już nie tygodnie a dni dzielą nas od jubileuszowej pielgrzymki na Jasną Górę. Proszę przypomnieć, pod jakim hasłem i dlaczego takie hasło zostało wybrane?

Abp Adam Szal: Przygotowanie pielgrzymki praktycznie trwa przez cały rok. Polega ono na tym, że spotykamy się jako księża organizatorzy w różnych miejscach, głównie w gościnnej parafii Błażowa czy w Ostrowie koło Radymna po to, aby dokonać pewnych ustaleń czy decyzji dotyczących organizacji każdej pielgrzymki. I tak było przez 40 lat. W ostatnim czasie mieliśmy wszystko poustalane, gdy chodzi o zasady, o program, ale okazało się, że dopuścił Pan Bóg na nas ten czas epidemii i wszystko się trochę zmieniło. Hasło jest bardzo proste, bo związane z bieżącym rokiem duszpasterskim dotyczącym Eucharystii, jest to aklamacja, którą wypowiada kapłan – szafarz Eucharystii podczas Mszy św.: „Oto wielka tajemnica wiary”. Wokół tego tematu toczyć się będzie tegoroczne pielgrzymowanie.

W jaki sposób został rozwiązany problem liczebności i dostosowania się do obowiązujących restrykcji epidemiologicznych?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram


14 maja na Jasnej Górze odbyło się spotkanie odpowiedzialnych za organizowanie pieszych pielgrzymek z całej Polski. Podczas spotkania postanowiono, że grupa pielgrzymkowa będzie liczyła 50 osób, w odstępach dwumetrowych pomiędzy uczestnikami, będą także zachowane inne środki ostrożności. Sytuacja trochę się zmieniła i myślę, że dzisiaj, czyli 28 maja, oczekujemy na dalsze ustalenia. W kontekście naszej pielgrzymki, w tym roku jubileuszowej, podjęliśmy postanowienie, że będzie ona nieco zmodyfikowana. Będzie to pielgrzymka sztafetowa tzn., że każdego dnia w trasie będzie inna grupa pielgrzymkowa.
Nasza pielgrzymka była związana z noclegami, organizowanymi w szkołach albo w domach prywatnych, właściwie nie było noclegów pod namiotami. Jest to bariera, którą trzeba rozwiązać w tym roku czy w przyszłości. Postanowiliśmy, by nie robić kłopotu naszym gospodarzom, że każda grupa będzie dojeżdżać na wyznaczony dzień i do wyznaczonego miejsca po to, aby podjąć sztafetę wędrujących na Jasną Górę.
Jeżeli będzie możliwość – daj Boże, żeby tak było – to zaprosimy wszystkich chętnych do przybycia, w ostatni dzień ostatniego etapu, żeby nasza pielgrzymka była liczniejsza w momencie wejścia na Jasną Górę.

Jak logistycznie zostanie rozwiązana sprawa zgłoszeń?


Najprościej będzie, jeśli uczestnik skontaktuje się ze swoim przewodnikiem. Przewodnicy z ubiegłego roku są znani. Oni będą poinformowani, jak trzeba postąpić, ale radziłbym jeszcze się nie spieszyć, bo nie wiadomo, jakie będą ustalenia, czy będzie możliwość uczestnictwa stu osób, czy jak dotąd tylko 50. Sugerowałem takie rozwiązanie, żeby do Paszczyny każda grupa wędrowała, ale tu zostają do rozwiązania noclegi, bo trudno byłoby przez wszystkie dni dowozić pielgrzymów. Szkoły są zamknięte, domy też mogłyby być zamknięte przez obawiających się epidemii mieszkańców.
Mam też inną sugestię, którą wyraziłem na ostatnim spotkaniu organizacyjnym, żeby ten czas, który mamy przeznaczony na pielgrzymowanie, księża przewodnicy zagospodarowali w umiejętny sposób w zależności od miejscowych warunków. W skali ogólnodiecezjalnej będzie to możliwe. Poprosimy księży proboszczów, aby udostępnili kościoły, gdzie można by się spotkać choćby na modlitwie o ustanie epidemii o godz. 20.30 czy też na Mszy św. bardziej uroczyście przeżywanej niż w zwykły dzień. Oczywiście będzie można śledzić nasze pielgrzymowanie za pomocą archidiecezjalnego Radia FARA, będziemy też mogli uczestniczyć w sposób duchowy w tych nabożeństwach, które są organizowane w czasie pielgrzymki – w nabożeństwie pokutnym czy za ojczyznę.
Myślę, że warto zaopatrzyć się w publikację, która ukaże się w najbliższym czasie. Będzie to publikacja opracowana przez ks. prał. Kazimierza Bełcha, a współautorami są pątnicy, bo jest tam wiele świadectw dotyczących jubileuszu. Publikacja będzie dotyczyć jubileuszu, stanowi jakby drugą część poprzedniej książki o pielgrzymowaniu przemyskim, która ukazała się kilkanaście lat temu.

Mam jeszcze pytanie o tę duchową łączność. Mówił Ksiądz Arcybiskup o Mszy św., o nabożeństwach o ustanie pandemii – czy mają się one odbywać w poszczególnych kościołach stacyjnych, z których wychodzą poszczególne grupy, czy w każdej parafii?


Pewną trudnością jest to, że nieraz pielgrzymi dojeżdżają do miejsca wyjścia z bardzo odległych stron. Stąd też pozostawiliśmy ten temat do dyspozycji księży przewodników, którzy lepiej znają sytuację i mogą mieć jeszcze inne pomysły, np. zorganizować pieszą pielgrzymkę do innych sanktuariów maryjnych w naszej archidiecezji, solidaryzując się z tą delegacją, która będzie wędrować na Jasną Górę, iść np. z Przemyśla do Kalwarii czy z Przemyśla do Tuligłów, z Przemyśla do Wielkich Oczu czy do Chłopic. Tych sanktuariów jest dużo. Może lepiej zostawić to księżom przewodnikom, żeby tych kilkanaście dni zagospodarowali w taki sposób, jak uważają to za stosowne. Będzie to zależało także od chętnych czy uczestników, których zapraszam do kontaktu z księżmi przewodnikami poszczególnych grup.
Także zawsze pozostaje dla nas pielgrzymowanie duchowe, które też jest piękne i dodaje nam siły. Ważna jest świadomość, że kiedy idziemy fizycznie, to towarzyszą nam duchowo nasi bliscy, którzy pozdrawiają i również modlą się z nami.
Z abp. Adamem Szalem rozmawiał ks. Zbigniew Suchy

2020-06-03 08:45

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Na pielgrzymim szlaku

Niedziela świdnicka 33/2021, str. I

[ TEMATY ]

pielgrzymowanie

pielgrzymi

Ks. Przemysław Pojasek

Najszybsze tempo na trasie od kilku lat mają pielgrzymi z grupy „5”

Najszybsze tempo na trasie od kilku lat mają pielgrzymi z grupy „5”

Wyruszyli wszyscy razem 1 sierpnia z katedry, a osiem dni później byli witani na jasnogórskich wałach. Mimo trudnych warunków pogodowych pątnicy osiągnęli cel pielgrzymowania.

Kolejny raz wyruszyliśmy na pielgrzymkę, ponieważ w tych trudnych czasach potrzebna jest nam nadzieja. Tą nadzieją jest dla nas Jezus Chrystus, bez Niego nasze życie nie ma sensu. Na tej pielgrzymce staraliśmy się na nowo zrozumieć tę prawdę – mówił główny przewodnik ks. kan. Krzysztof Iwaniszyn.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Boże dzieło na dwóch kołach

2024-04-29 23:47

Mateusz Góra

    W niedzielę 28 kwietnia przy Ołtarzu Papieskim w Starym Sączu motocykliści z rejonu nowosądeckiego i nie tylko rozpoczęli sezon.

Pasjonaci podróży jednośladami rozpoczęli sezon na wyprawy. Motocykliści wyruszyli w trasę z Zawady do Starego Sącza, gdzie na Ołtarzu Papieskim została odprawiona Msza św. w ich intencji. Po niej poświęcono pojazdy uczestników.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję