Kiedy przyjmujemy uczniów do szkoły, zapewniamy rodziców, że mogą być spokojni, bo swoje dziecko oddają duchowym rodzicom – nauczycielom, wychowawcom.

Towarzyszenie

Sam też jestem ojcem i na nauczycieli, którzy uczą moje dzieci, chcę patrzeć jako na duchowych rodziców. Liczę, że zaangażują się bardziej niż tylko przedmiotowo w życie mojego dziecka. Co to znaczy? Chodzi o towarzyszenie młodemu człowiekowi. W przypadku małego dziecka jest to bardziej czytelne – ono jest otwarte, mówi o tym, co przeżywa, z kolei człowiek, który dorasta, ze swoimi problemami chowa się „do podziemia” i trudno do niego dotrzeć. Czasem nawet nie da się wprost postawić pytania, co się dzieje, bo to może go zamknąć jeszcze bardziej. Ale towarzysząc młodemu człowiekowi każdego dnia, budując klimat zaufania, powodujemy, że zaczyna się on otwierać, mówić, dzielić się tym, co przeżywa. Nie trzeba wielkich rzeczy – trzeba towarzyszenia i wysłuchania. Oczywiście, kiedy ten młody człowiek przeżywa trudne momenty w swoim życiu, warto go w coś zaangażować, coś mu zaproponować, żeby wyszedł z kręgu trudnych doświadczeń, zobaczył, że mimo iż trudy przychodzą, da się żyć dalej, a te sytuacje mają go nie złamać, ale wzmocnić i przygotować na to, z czym w przyszłości przyjdzie mu się zmierzyć. Czy jest to łatwe? Na pewno nie, ale jest piękne, bo wymaga zaangażowania w różnych sferach.

Zadanie

Główną drogą mojego życiowego powołania jest małżeństwo i rodzina – to rodzina daje mi siłę i oparcie, żeby służyć na gruncie szkoły. Dziękuję Bogu, że postawił mnie w szkole katolickiej. Praca w niej jest także miejscem mojego uświęcenia.

Pan Bóg stawia dzisiaj przede mną konkretnego człowieka – daje i zadaje. Chodzi o to, żeby zechcieć go odkryć, zauważyć i podjąć jako dar i zadanie, które pokazuje pewną drogę, kierunek. Patronka naszej szkoły – Matka Boża uczy nas wychowania i prowadzenia młodego człowieka. Każdy, kto przychodzi do naszej szkoły, to nowa rzeczywistość, nowy świat, który trzeba odkryć, który zaskakuje. Tutaj nie można się kierować rutyną, przykładać jednej miary do wszystkich. Trzeba osobistego pochylenia się nad każdym uczniem, by zobaczyć, że to inny człowiek, który ma inną rodzinę, inne trudności, inne radości, które przeżywa. Czy jest możliwe, żeby dotrzeć do każdego? Tak, ale w małej szkole jest to łatwiejsze. W naszym nauczycielskim doświadczeniu bezcenne są różne formy pracy i formacji uczniów, w tym także rekolekcje, podczas których uczniowie mogą zobaczyć również nas, nauczycieli, z zupełnie innej strony – jako zwykłych ludzi, którzy klęczą, ronią łzę, stoją w kolejce do spowiedzi, modlą się. Jako tych, którzy stawiają wymagania nie tylko uczniom, ale i sobie, i chcą do nich dorosnąć.

* * *

Robert Jaczyński
wicedyrektor Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Matki Bożej Jasnogórskiej w Częstochowie