Wkrótce po podpisaniu traktatu ryskiego w marcu 1921 r. władze sowieckie rozpoczęły kwestionowanie granicy z Polską, pokazując, że nie wytyczono jej zgodnie z zasadą samostanowienia narodów. Sowieci wspierali i inspirowali bandy zbrojne mniejszości narodowych w Polsce oraz grup przerzucanych z ZSRR, a polskie formacje graniczne były wobec narastającej fali przestępczości granicznej i napadów dywersyjnych bezsilne. Taki był powód powołania w 1924 r. Korpusu Obrony Pogranicza – specjalnej formacji wojskowej działającej głównie „na kierunku wschodnim”.

KOP – wyposażony w uprawnienia wywiadowcze i kontrwywiadowcze, ale także np. w artylerię i kawalerię – skutecznie, przez 15 lat, bronił Polski przed sowiecką dywersją, obcymi bojówkami i zwalczał przemyt na granicach. Na książkę „U polskich stali granic” składają się głównie prace poświęcone KOP, a przygotowane na konferencję naukową pod takim właśnie tytułem, która odbyła się w Warszawie.