Poświęcenie figury Pani Fatimskiej

Paweł Kmiecik

Bp senior Antoni Długosz poświęcił figurę Matki Bożej Fatimskiej w parafii pw. Bożego Ciała w Zawierciu

Bądź na bieżąco!

Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy – powiedział ks. Henryk Kowalski, proboszcz parafii pw. Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w Zawierciu o poświęceniu figury Matki Bożej Fatimskiej, która odbyła się w ostatnią niedzielę września. Uroczystości przewodniczył bp senior Antoni Długosz. Okazją była 100. rocznica objawień fatimskich. Jej parafialne obchody rozpoczęły się w listopadzie zeszłego roku, gdy ruszyły prace rzeźbiarskie przy tworzeniu figury, które trwały niemal rok, a zakończyły się w sierpniu br. Figura ma wysokość ok. 1, 4 m i została wyrzeźbiona w dębie.

– Ta figura streszcza kilka objawień. Matka Boża w pierwszym objawieniu w maju miała złożone ręce i różaniec w rękach, w czerwcu wskazała na swoje serce, a w lipcu rękę skierowała w stronę dzieci w geście zaproszenia do modlitwy – wyjaśnia Ksiądz Proboszcz. 2 lutego br. w parafii rozpoczęła się peregrynacja figurki Pani Fatimskiej. Jednak trzeba pamiętać, że już w 2000 r. do zawierciańskiej parafii pw. Bożego Ciała trafiły relikwie I stopnia dzieci z Fatimy, zaraz po ich beatyfikacji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Mamy nabożeństwo do dzieci fatimskich, które odbywa się w każdą pierwszą sobotę miesiąca o godz. 16. Relikwie są wtedy na ołtarzu, można je ucałować. Zostały one przywiezione przez misjonarza z naszej parafii ks. Marka Woldana – wspomina ks. Kowalski. Jak podkreśla Ksiądz Proboszcz, kaplica fatimska ma charakter otwarty, jest widoczna i łatwo osiągalna. Razem z figurką dostrzec można wiele różnych symboli związanych z tematyką objawień – jednym z nich jest tzw. cud gołąbków. Po raz pierwszy pojawił się on w 1946 r. podczas peregrynacji po Europie figury Matki Bożej Fatimskiej. Gołębie towarzyszyły figurze, siadając w różnych jej miejscach, nie płoszył ich odgłos głośników czy organów. Szczególny widok mieli okazję zaobserwować uczestnicy Mszy św. 6 grudnia 1946 r. Podczas Komunii św. jeden z gołębi usiadł na koronie Matki Bożej, rozłożył skrzydła i odwrócony przodem w kierunku ołtarza pozostał w takiej pozie przez cały czas jej trwania. Cud gołąbków fatimskich powtarzał się dziesiątki razy przez następne lata.

– Jak mówi Pismo Święte, wielkich dzieł Boga nie zapominajcie. Uznaliśmy, że wielkim dziełem Boga jest objawienie Matki Najświętszej w Fatimie i 100. rocznica tego wydarzenia. To przesłanie fatimskie jest nadal aktualne – mówi ks. Henryk Kowalski.

Kaplicę zaprojektował architekt Krzysztof Gawroński, figurkę Maryi wyrzeźbił Jerzy Porzucek z Lesicy k. Piekoszowa. Prace malarskie wykonała Katarzyna Wójcik-Żukowska, artysta plastyk, która pochodzi z Zawiercia.

2017-10-04 10:52

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Osłaniaj nas swoją mocą

Niedziela szczecińsko-kamieńska 42/2018, str. VI

Maria Palica

[ TEMATY ]

św. Michał Archanioł

figura

Maria Palica

Kopia figury św. Michała Archanioła z Groty Objawień na Gargano na stałe zagościła w goleniowskiej parafii pw. św. Katarzyny. Jej uroczyste wprowadzenie do parafialnego wieczernika miało miejsce 27 września br.

Święty Michale Archaniele, dziękujemy Ci, że przybyłeś do Goleniowa. Stajemy dziś przed Twoim obliczem i chcemy Cię prosić, byś wspierał nas w pokonywaniu trudów dnia codziennego i osłaniał nas swoją mocą. Potrzebujemy Twojego wstawiennictwa i Twojej obecności, potrzebujemy kogoś, kto będzie nam przypominał: «Któż jak Bóg!»” – zwrócił się do Michała Archanioła ks. prob. Krzysztof Musiałek TChr po wniesieniu figury do kościoła. Wcześniej przed kościołem powitali ją wierni, którzy na tę uroczystość przybyli z całego miasta. To – jak podkreślił ksiądz proboszcz – było ich pragnienie, aby kopia XVI-wiecznej figury Michała Archanioła z sanktuarium w Gargano została sprowadzona do Goleniowa i była tu na stałe.

CZYTAJ DALEJ

Święty oracz

Niedziela przemyska 20/2012

Arkadiusz Bednarczyk

W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników. Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę... Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego. W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.

CZYTAJ DALEJ

Zawsze trzyma się w cieniu. Kim jest sekretarz nowego papieża?

2025-05-15 15:40

Helena Harłukowicz
/KAI

ks. Edgard Iván Rimaycuna Inga

Vatican Media

Choć Watykan oficjalnie nie ogłosił tej nominacji, to latynoski ksiądz towarzyszący od pierwszych chwil Leonowi XIV nie mógł umknąć uwadze mediów. Chodzi o 36-letniego ks. Edgarda Ivána Rimaycunę, który pracował u boku obecnego papieża jeszcze w Peru, a następnie trafił za nim do Watykanu. Podkreśla się jego ogromną dyskrecję i to, że zawsze trzyma się w cieniu.

Ks. Edgard Iván Rimaycuna pochodzi z Peru. Jego znajomość z obecnym papieżem sięga 2006 roku, kiedy formował się w seminarium duchowym Santo Toribio de Mogrovejo w Chiclayo. W tym czasie ojciec Robert Prevost był przeorem augustianów, ale utrzymywał bliskie relacje ze swą przybraną ojczyzną. Dla młodego seminarzysty augustianin szybko stał się mentorem, odgrywając decydującą rolę w dojrzewaniu jego powołania. Kiedy zakonnik powrócił do Peru, początkowo jako administrator apostolski, a później biskup diecezjalny, potrzebował godnego zaufania współpracownika: w ten sposób Rimaycuna zaczął pracować u jego boku.

CZYTAJ DALEJ

Reklama