Kościół warszawski w lipcu 2017 r. obchodzi bardzo szczególny jubileusz 60. rocznicy święceń kapłańskich o. Gabriela Bartoszewskiego, kapucyna, doktora prawa kanonicznego – wicepostulatora spraw beatyfikacji i kanonizacji bł. o. Honorata Koźmińskiego, bł. ks. Jerzego Popiełuszki i sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego, przez wiele lat pracownika kurii, Sekretariatu Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego i następnie kard. Józefa Glempa, odznaczonego medalem papieskim „Pro Ecclesia et Pontifice”.

O. Gabriel jest autorem ponad 30 książek i opracowań, poświęconych posłudze o. Honorata Koźmińskiego, ks. Jerzego Popiełuszki i kard. Stefana Wyszyńskiego; ponadto napisał ok. 100 artykułów z zakresu duchowości zakonnej.

Jan Bartoszewski (w zakonie Gabriel) urodził się 10 czerwca 1933 r. w miejscowości Potworów w powiecie przysuskim (obecnie woj. mazowieckie) jako syn Józefa i Józefy z domu Jędrys. Uczył się w gimnazjum w Nowym Mieście. Do kapucynów komisariatu warszawskiego wstąpił 15 lipca 1949 r. w Nowym Mieście; 16 lipca 1950 r. złożył śluby proste w Nowym Mieście, 15 sierpnia 1954 r. – śluby uroczyste. W 1957 r. w Krakowie zdał eksternistyczny egzamin dojrzałości, następnie w latach 1952-57 odbył studia filozoficzne i teologiczne w Diecezjalnym Seminarium Duchownym w Łomży. 7 lipca 1957 r. przyjął święcenia kapłańskie, a w latach 1957-62 studiował prawo kanoniczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. 23 listopada 1962 r. uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy „Powstanie i organizacja polskiej prowincji kapucynów w latach 1681 – 1784”.

W 1963 r. został mianowany prowincjalnym prefektem studiów. Od tego czasu pełnił wiele ważnych obowiązków w zakonie kapucynów. Wymieńmy najważniejsze: w latach 1964-70 był definitorem prowincjalnym; 1964-66 – wikarym klasztoru lubelskiego, 1971-73 i 1973-76 – prowincjałem prowincji warszawskiej. W 1966 r. został mianowany wicepostulatorem sprawy beatyfikacji i kanonizacji sługi Bożego o. Honorata Koźmińskiego. W latach 1972-78 należał do Konsulty Zakonów Męskich i przewodniczył Komisji Wychowania i Studiów przy Konferencji Wyższych Przełożonych. Jednocześnie był członkiem Komisji Episkopatu do Spraw Seminariów Duchownych. W 1973 r. został wybrany na przewodniczącego Konferencji Prowincjałów Języka Słowiańskiego i Węgierskiego w zakonie kapucynów i członka Sekretariatu do Spraw Formacji przy Kurii Generalnej. W 1966 r. brał udział w kapitule generalnej specjalnej jako „peritus”.

Jako prowincjał uczestniczył w kapitule generalnej nadzwyczajnej w 1974 r. i w 1976 r. w kapitule zwyczajnej, będąc jednocześnie członkiem „consilium praesidentiae”. W 1978 r. uczestniczył w sesji Rady Plenarnej Zakonu w Matli (Szwajcaria).

Od 1962 r. był wizytatorem apostolskim dwóch zgromadzeń zakonnych oraz kuratorem w licznych zgromadzeniach zakonnych założonych przez o. Honorata Koźmińskiego. Był też prawnym doradcą w przygotowaniu przystosowanej odnowy zaleconej przez Sobór Watykański II i wydatnie pomagał w redagowaniu konstytucji, dyrektoriów, ceremoniałów oraz modlitewników.

Od 1963 r. wykładał prawo zakonne w Seminarium Ojców Kapucynów; od 1978 r. – teologię życia zakonnego w Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego na studium stacjonarnym, od 1983 r. – również na studium zaocznym.

Od 1969 r. był obrońcą węzła małżeńskiego w Metropolitalnym Trybunale Warszawskim, od 1962 r. – promotorem sprawiedliwości przy tymże Trybunale. Od 1978 r. był referentem w Sekretariacie Prymasa Polski, a od 1963 r. – kierownikiem Trybunału Prymasowskiego „super rato”. Przez wiele lat był referentem, a następnie dyrektorem Wydziału Spraw Zakonnych w Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Od 1998 r. – członkiem Komisji Głównej IV Synodu Archidiecezji Warszawskiej. Był ponadto cenzorem ksiąg religijnych w Archidiecezji Warszawskiej.

Pełnił funkcję dyrektora Wydziału Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego przy Kurii Metropolitalnej Warszawskiej.

* * *

Uroczystości jubileuszu kapłańskiego o. Gabriela Bartoszewskiego i o. Honoriusza Lisowskiego OFMCap odbyły się w niedzielę 9 lipca br. w historycznym kościele Ojców Kapucynów pw. Przemienienia Pańskiego przy ul. Miodowej w Warszawie. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył o. Bartoszewski, homilię nawiązującą do dziejów życia jubilata wygłosił bp Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap – wieloletni przyjaciel i współbrat w zgromadzeniu. Bp Dydycz przypomniał, jak obaj wstąpili do nowicjatu kapucyńskiego w Nowym Mieście, gdzie przez rok przygotowywali się do dalszej służby kapłańskiej. Wskazał, że studia seminaryjne ukończyło 12 kleryków. Potem – święcenia w 1957 r. i droga kapłańska. Zaznaczył, że jubileuszu 60-lecia kapłaństwa doczekało tylko 4 współbraci: o. Gabriel Bartoszewski, o. Rajmund Giszterowicz, o. Maksymilian Macioszek i o. Honoriusz Lisowski.

Bp Dydycz przypomniał drogę życia o. Gabriela w Warszawie, gdzie mieszka od 1966 r., od Millennium Chrztu Polski. Jego życie wypełniała posługa w Sekretariacie Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, potem w Sekretariacie kard. Józefa Glempa i przez ostatnie lata w Warszawskiej Kurii Metropolitalnej.

Ksiądz Biskup podziękował publicznie o. Gabrielowi za prace związane z przygotowaniem procesu beatyfikacyjnego o. Honorata Koźmińskiego, zwieńczone aktem beatyfikacji 16 października 1988 r., w 10. rocznicę rozpoczęcia pontyfikatu Jana Pawła II. Wielkim dziełem o. Gabriela jest także finalizowanie prac nad procesem beatyfikacyjnym ks. Jerzego Popiełuszki i w ostatnich latach procesu sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego.

Przed zakończeniem Liturgii został odczytany list gratulacyjny od Prezydenta RP. Oto jego treść:

„Czcigodny Ojcze!

Proszę przyjąć wyrazy mojego wielkiego szacunku i najserdeczniejsze gratulacje z okazji 60-lecia święceń kapłańskich. Z serca życzę, aby ten dostojny jubileusz przyniósł Ojcu radość i satysfakcję, a przede wszystkim wiele łask Bożych do dalszego pełnienia owocnej posługi Bogu, Kościołowi, bliźnim i Ojczyźnie.

Pragnę dzisiaj podziękować Ojcu za długoletnią pracę dla upowszechniania wiedzy i szerzenia kultu naszych błogosławionych rodaków: ojca Honorata Koźmińskiego, księdza Jerzego Popiełuszki i siostry Franciszki Siedliskiej. W sposób szczególny dziękuję również Ojcu za opiekę duszpasterską po dramatycznym doświadczeniu katastrofy smoleńskiej. Dziękuję za to, że ukazuje Ojciec wiernym, jak harmonijnie religijność chrześcijańska łączy się z etosem i wartościami patriotycznymi oraz jaki jest najistotniejszy sens przeżywania ludzkiej, doczesnej historii w perspektywie wieczności.

Raz jeszcze winszując jubileuszu, składam Ojcu najlepsze życzenia. Życzę pogody ducha, wielu lat w zdrowiu i pełni sił oraz wielu kolejnych pięknych rocznic w służbie kapłańskiej”.

Na koniec były życzenia i kwiaty od przyjaciół, gości i przedstawicieli kapucyńskich rodzin zakonnych.