Taką statuetkę otrzymają wyróżnieni za ewangelizacyjne zaangażowanie w naszej diecezji – informuje dyrektor Wydziału Duszpasterskiego
ks. Sebastian Rucki
Dzień urodzin św. Maksymiliana wyznaczono jako datę wręczenia diecezjalnej Nagrody św. Maksymiliana Marii Kolbego. 8 grudnia 2016 r. w Oświęcimskim Centrum Kultury statuetka „Matki Bożej zza drutów” zostanie wręczona wybranym podmiotom za działalność ewangelizacyjną i apostolską. Nagroda powstała w związku z jubileuszem 25-lecia diecezji.
– W diecezji mamy już nagrodę św. Jana Kantego przyznawaną przez Caritas od 2 lat. Powstał więc pomysł, by każdemu z patronów naszej diecezji przypisać jakiś obszar aktywności naszego diecezjalnego Kościoła. Wydaje się że św. Maksymilian jest dobrym patronem dla dzieł ewangelizacyjnych – powiedział dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego ks. Sebastian Rucki, wyjaśniając genezę powstania nagrody.
Zgodnie ze statutem laureatem nagrody może być osoba duchowna, świecka, członek instytutu życia konsekrowanego albo stowarzyszenia życia apostolskiego oraz organizacja, wspólnota lub stowarzyszenie, które prowadzą działalność ewangelizacyjną i apostolską. Kandydatów do wyróżnienia mogli zgłaszać: biskup ordynariusz, wikariusze generalni i inni biskupi diecezji, dyrektorzy poszczególnych wydziałów kurii, ruchy i stowarzyszenia oraz parafie reprezentowane przez proboszcza lub administratora. Gala wręczenia statuetek „Matki Bożej zza drutów” rozpocznie się o godz. 17.00 w OCK. Oprócz uhonorowania wyłonionych przez kapitułę podmiotów program przewiduje także wykład na temat historii obozowej figurki Matki Bożej oraz przedstawienie o św. Maksymilianie przygotowane przez franciszkanów z Niepokalanowa.
Niewielka figurka Matki Bożej została wykonana w KL Auschwitz i jest dziełem rąk Bolesława Kupca – więźnia nr 792. Autor wyrzeźbił ją z lipowego klocka, wydrążył otwór i umieścił w nim gryps z tekstem zawierzenia Maryi i prośbą o opiekę nad rodziną. Rzeźbę nazwano „Matką Bożą zza drutów” lub „Matką Bożą Oświęcimską”.
Pomógł tysiącom bezdomnych i do dziś mieszka razem z nimi. Brat Jerzy Adam Marszałkowicz z Wrocławia otrzymał specjalną statuetkę „Dla Dobra Wspólnego” z rąk Prezydenta RP Andrzeja Dudy.
To pierwsza edycja prezydenckiej nagrody. W założeniu ma ona honorować szczególnie zaangażowane osoby, organizacje pozarządowe i wartościowe przedsięwzięcia społeczne budujące wspólnotę obywatelską. – Podstawę nowoczesnego społeczeństwa i państwa stanowi solidarność wewnątrzspołeczna, ukierunkowanie na budowę dobra wspólnego i poczucia wspólnoty, z której nikt nie jest wykluczony – powiedział Prezydent Andrzej Duda.
– Francesco! Francesco! – głos Marii Giuseppy odbijał się od niskich kamiennych domków przy ul. Vico Storto Valle w Pietrelcinie. Ale chłopca nigdzie nie było widać, mały urwis znów gdzieś przepadł. Może jest w kościele albo na pastwisku w Piana Romana? A tu kabaczki stygną i ciecierzyca na stole. W całym domu pachnie peperonatą. – Francesco!
Maria Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione pobrali się 8 czerwca 1881 r. w Pietrelcinie. W powietrzu czuć już było zapach letniej suszy i upałów. Wieczory wydłużały się. Panna młoda pochodziła z rodziny zamożnej, pan młody – z dużo skromniejszej. Miłość, która im się zdarzyła, zniwelowała tę różnicę. Żadne z nich nie potrafiło ani czytać, ani pisać. Oboje szanowali religijne obyczaje. Giuseppa pościła w środy, piątki i soboty. Małżonkowie lubili się kłócić. Grazio często podnosił głos na dzieci, a Giuseppa stawała w ich obronie. Sprzeczki wywoływały też „nadprogramowe”, zdaniem męża, wydatki żony. Nie byli zamożni. Uprawiali trochę drzew oliwnych i owocowych. Mieli małą winnicę, która rodziła winogrona, a w pobliżu domu rosło drzewo figowe. Dom rodziny Forgione słynął z gościnności, Giuseppa nikogo nie wypuściła bez kolacji. Grazio ciężko pracował. Gdy po latach syn Francesco zapragnął być księdzem, ojciec, by sprostać wydatkom na edukację, wyjechał za chlebem do Ameryki. Kapłaństwo syna napawało go dumą. Wiele lat później, już w San Giovanni Rotondo, Grazio chciał ucałować rękę syna. Ojciec Pio jednak od razu ją cofnął, mówiąc, że nigdy w życiu się na to nie zgodzi, że to dzieci całują ręce rodziców, a nie rodzice – syna. „Ale ja nie chcę całować ręki syna, tylko rękę kapłana” – odpowiedział Grazio Forgione, rolnik z Pietrelciny.
Pragnienie śmierci znalazło poczesne miejsce w duchowości Ojca Pio. Nie było ono wyrazem ucieczki od cierpienia czy rozpaczy, lecz dojrzałą tęsknotą za pełnym zjednoczeniem z Bogiem. Myśl o jej bliskim nadejściu nie tylko Stygmatyka nie przerażała, lecz przeciwnie, nieodparcie pociągała...
Śmierć w rozumieniu Ojca Pio nie była końcem życia, ale przejściem do pełnej komunii z umiłowanym Bogiem. Wyznał, że pod wpływem działania Jego łaski stała się dla niego „szczytem szczęścia” i jego „przyjaciółką”. Takie jej pojmowanie ukazuje głęboki związek zakonnika ze św. Franciszkiem z Asyżu, który w swej „Pieśni słonecznej” nazwał ją „siostrą”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
