„O co te babska walczą? O prawo do zbrodni?!” (Marcin Wolski w TVP Info, 23 października br., godz. 22.55). Jak to dobrze, że ktoś nazwał rzecz po imieniu. Zwrócił uwagę, że kobiety chcą zabijać. I to kogo? Tych, którzy jeszcze się nie urodzili, ale żyją, mają nawet prawa majątkowe. Zabicie nienarodzonego dziecka to strach, krew i dramat – także dla matki, choć się jej wydaje, że rozwiąże tym swoje problemy. To dzieciątko niczemu nie jest winne, a zabija je bez wyroku sądowego lekarz, towarzyszą mu w tym służba medyczna, tzw. pielęgniarka, i matka, która winna być rodzicielką, a jest zimną kostnicą. Do tego grona dochodzi jeszcze polityk głosujący za zabijaniem nienarodzonych w sytuacji trudnej, także ten polityk, który wstrzymał się od głosu w obawie, że mogłoby mu to zaszkodzić. Mam tu na uwadze również całe ugrupowania partyjne. To jest przyzwolenie na zbrodnię w majestacie prawa. Jak żyć w takim zakłamaniu? Wszak Pan Jezus powiedział: „Niech wasza mowa będzie tak, tak; nie, nie. A wszystko inne od złego pochodzi” (por. Mt 5, 37). I każdego obowiązuje V przykazanie Boże: Nie zabijaj.

Chciałbym też zauważyć, że są ugrupowania, które żerują na problemie dzieci nienarodzonych. Przez organizację wieców i pikiet kobiet, które często są wprowadzane w błąd i nie wiedzą, o co chodzi, wywołują zamęt, niepokój społeczny i lęk. I wcale nie chodzi im o dobro ludzi. Myślę też, że owe protesty nie byłyby aż tak krzykliwe, gdyby nie miała medialnego wsparcia. Wielki procent Polaków zagłosował na PiS, a lewica i liberałowie nadal chcą urządzać nam życie, a nawet zawłaszczać nasze morale. Wielu bardzo zależy na niepokoju w kraju. Dokonują projekcji swojej nienawiści na wszystko, co czynią obecnie rządzący, i myślą, że ludzie im uwierzą. Oczywiście, nikt nie jest święty, nad świętością wszyscy musimy usilnie pracować. Mówiliśmy często o arogancji władzy. Dziś także widać nieraz, że zjawisko to może dotknąć każdego. A przecież każdy powinien pamiętać czasy, kiedy spotykaliśmy się w przyjaźni. Niektórym może trzeba przypomnieć: ministrem się bywa, człowiekiem zostaje się na zawsze...