Po raz kolejny obudziliśmy się rano i kilka chwil po otwarciu oczu wraz z docierającymi z różnych źródeł tymi samymi informacjami ogarniał nas coraz większy smutek, a ramię w ramię szedł z nim coraz wyraźniejszy lęk. O tym, że niebezpieczne są broń i materiały wybuchowe, wiedzieliśmy od zawsze. O tym, że bronią mogą być samoloty, dowiedzieliśmy się we wrześniu 2001 r. Od 14 lipca 2016 r. wiemy, że niebezpieczna, mająca siłę kilku magazynków kałasznikowa, jest ciężarówka, która kilka, kilkadziesiąt razy każdego dnia przejeżdża obok nas – czy to jadących samochodem, czy przechodzących przez jezdnię, czy idących chodnikiem. Wszystko, dosłownie wszystko może być użyte przeciwko nam. Wszystko może stać się bronią w rękach ludzi opętanych złem. To smutne, ale przecież trzeba się z tą „lekcją”, której udzielił całemu zachodniemu światu pochodzący z Tunezji Francuz, oswoić, a z nauką z niej wyniesioną – żyć.

Pisanie tych słów było wielką męczarnią. Nie tylko z tego powodu, że krew ofiar jeszcze nie wyschła, ale także dlatego, że z pierwszych słów przywódców, ekspertów, publicystów przebijała, nieraz nawet słabo maskowana, bezradność. Owszem, jak zawsze były kondolencje, wyrazy współczucia, słowa o solidarności, tyle że deklaracje typu: Wszyscy jesteśmy Francuzami, wypowiadane w Warszawie, Berlinie, Pradze, Rzymie, Waszyngtonie czy w Moskwie, to dziś zbyt mało.

Rutynowe w takich sytuacjach, te same co kilka, kilkanaście miesięcy temu recepty – z jednej strony o konieczności wzmocnienia ochrony, wybudowania jeszcze wyższych murów i postawienia jeszcze solidniejszych zasieków, a z drugiej – o potrzebie jeszcze silniejszych starań w kierunku inkulturacji imigrantów nie rozwiążą problemu, z prostej przyczyny – bo do tej pory go nie rozwiązały. To chyba już pewne. Potrzeba rozwiązań głębszych i bardziej radykalnych. Potrzeba rozwiązania problemu wojen i niepokojów na Bliskim Wschodzie. Potrzeba realnego wysiłku w walce z globalną niesprawiedliwością społeczną. W globalnym świecie potrzeba przede wszystkim globalnej solidarności, bo inaczej możemy popaść w paranoję i mając na ustach współczujące hasło: „Wszyscy jesteśmy Francuzami”, myśleć w tej samej chwili: Każdy może być terrorystą.