Lubimy tę tajemnicę, ma ona także swój silny wyraz artystyczny. Z małym Jezusem przychodzi do świątyni Jego Najświętsza Matka Maryja i przybrany ojciec – św. Józef. Pragną ofiarować Ojcu niebieskiemu swój największy skarb. To wielkie przeżycie dla Rodziców. Jednocześnie obok Małżonków stają w świątyni ludzie w podeszłym wieku – starzec Symeon i prorokini Anna. Mamy więc tu także piękne zamyślenie nad tajemnicą spotkania pokoleń: ludzi młodych, którzy w ręce Boga składają przyszłość i swoją, i swego Dziecka, oraz ludzi życiowo już spełnionych, którzy w wieku sędziwym dziękują Bogu za swoje życie i za to, że ich oczy mogą jeszcze ucieszyć się obiecanym Mesjaszem.

Otóż istnieje symbioza między pokoleniem ludzi młodych i starych. Młodzi wchodzą bowiem w dziedzictwo wypracowane przez poprzednie pokolenia, w tworzącą przez nie historię, często okupioną cierpieniem, zanurzają się w myśl filozoficzną, w wypracowaną kulturę. I żeby pomnożyć to bogactwo narodowe i cywilizacyjne, trzeba świadomości tego szacunku dla ludzi, którzy tę przeszłość tworzyli.

Przykład, jaki widzimy w tajemnicy Ofiarowania Pańskiego, obrazuje, jak wielki szacunek okazują starszym młodzi Małżonkowie, wierni tradycji Izraela. Przychodzą do świątyni w celu spełnienia przepisów Prawa. Ale trzeba też zauważyć odniesienie religijne – święci Małżonkowie przynoszą małego i wierzą głęboko, że składają Go Bogu, któremu należy się największe podziękowanie za dar tego życia. Maryja doskonale wie, że przynosi Bogu dar, w który bardzo zaangażował się Ojciec. Ona powiedziała tylko: „fiat” – niech się tak stanie. Trudno jednak o większe spełnienie się woli Boga w stosunku do człowieka.

Słowa starca Symeona i prorokini Anny dziękujących Bogu za Mesjasza, którego mogły ujrzeć ich oczy, są spełnieniem, które dzieje się także w sercu Maryi. Potwierdza się to, że Jej Dziecko jest kimś wyjątkowym, darem Boga ofiarowanym ludzkości. Czyż może być piękniejsze spełnienie człowieka niż to, którego obraz ujrzeliśmy właśnie w świątyni jerozolimskiej?

Tajemnica Ofiarowania Pańskiego – spełnienia jest cząstką Różańca świętego. W symbolicznej scenie przyniesienia Jezusa do świątyni zawiera się sens życia człowieka, jego posłania i misji ziemskiej. Dlatego zapewne ta tajemnica różańcowa tak mocno zakorzeniona jest w naszych sercach.