W chrześcijaństwie czas ma podstawowe znaczenie. W czasie zostaje stworzony świat, w czasie dokonuje się historia zbawienia, która osiąga swój szczyt w „pełni czasu” Wcielenia i swój kres w chwalebnym powrocie Syna Bożego na końcu czasów. Czas staje się, w Jezusie Chrystusie Słowie Wcielonym, wymiarem Boga, który jest wieczny sam w sobie. Z tego związku Boga z czasem rodzi się obowiązek uświęcania czasu. To uświęcenie czasu dokonuje się np. poprzez świętowanie poszczególnych okresów, dni czy tygodni, co miało miejsce już w religii Starego Przymierza, a także, chociaż w nowy sposób, praktykowane jest w chrześcijaństwie.

Na tym tle staje się zrozumiały zwyczaj jubileuszów, który ma swój początek w Starym Testamencie, a odnajduje kontynuację w dziejach Kościoła. Kiedy Jezus z Nazaretu udał się do synagogi swego rodzinnego miasta, powstał, aby czytać (Łk 4, 16-30). Podano Mu wtedy księgę Proroka Izajasza. Rozwinąwszy ją, odczytał następujący tekst: „Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski Pańskiej (61, 1-2)”. Każdy jubileusz jest dla Kościoła takim właśnie „rokiem łaski”, rokiem odpuszczenia grzechów, a także kar za grzechy, rokiem pojednania pomiędzy zwaśnionymi, rokiem wielorakich nawróceń oraz rokiem pokuty sakramentalnej i pozasakramentalnej.

Jak czytamy w liście apostolskim Jana Pawła II „Tertio millennio adveniente”: „Tradycja lat jubileuszowych jest w szczególny sposób związana z udzielaniem odpustów i to bardziej szczodrych odpustów niż w innych latach. Obok jubileuszów, które przypominają tajemnicę Wcielenia, jak każde stulecie, rok pięćdziesiąty, a także dwudziesty piąty, charakter jubileuszowy mają lata przypominające tajemnicę Odkupienia, a więc krzyż Chrystusa, Jego śmierć na Golgocie i Jego zmartwychwstanie. Wszystkie jubileusze, te osobiste, czy wspólnotowe mają wielkie i szczególne znaczenie w życiu jednostek oraz w życiu odnośnych wspólnot” („Tertio millennio adveniente”, 14-15).

Do takich wielkich i szczególnych wydarzeń zaliczyć należy Nadzwyczajny Rok Święty. Jubileusz Miłosierdzia rozpocznie się otwarciem Drzwi Świętych w Bazylice św. Piotra, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia 8 grudnia 2015 r. i zakończy się 20 listopada 2016 r. wraz z uroczystością Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Do dziś w Kościele zostało ogłoszonych 26 zwyczajnych lat jubileuszowych. Ostatnim był Jubileusz 2000 roku. Natomiast ostatnie nadzwyczajne lata święte to: rok 1933, ogłoszony przez Piusa XI z okazji 1900. rocznicy Odkupienia, i rok 1983, ogłoszony przez św. Jana Pawła II w 1950 lat od Odkupienia.

W Roku Świętym otworzone zostaną Drzwi Święte w czterech rzymskich bazylikach: św. Piotra na Watykanie, św. Jana na Lateranie, św. Pawła za Murami i Matki Bożej Większej. W diecezji sosnowieckiej bp ordynariusz Grzegorz Kaszak wyznaczył sześć świątyń, w których otwarte zostaną Drzwi Święte. W symboliczny sposób zaakcentowana zostanie idea otwarcia dla wszystkich wierzących i przejścia w stronę zbawienia. Tymi szczególnymi kościołami z Bramą Miłosierdzia będą: bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sosnowcu, bazylika św. Andrzeja Apostoła w Olkuszu, bazylika Najświętszej Maryi Panny Anielskiej w Dąbrowie Górniczej, kolegiata św. Wojciecha i św. Katarzyny w Jaworznie, sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Jaworznie-Osiedlu Stałym i kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Czeladzi.

– Jakże pragnę, aby miejsca, w których wyraża się Kościół, w szczególności nasze parafie i nasze wspólnoty, stały się wyspami miłosierdzia na morzu obojętności! Usłyszenie słowa miłosierdzie zmienia wszystko. To najlepsze, co możemy usłyszeć: że zmienia świat. Odrobina miłosierdzia czyni świat mniej zimnym i bardziej sprawiedliwym. Musimy zrozumieć dobrze to miłosierdzie Boga, tego miłosiernego Ojca, który ma tak wiele cierpliwości – stwierdził Ojciec Święty Franciszek.

Jubileusz polega na przebaczaniu, odpuszczaniu grzechów oraz możliwości odnowienia relacji z Bogiem i z bliźnimi. Ten wyjątkowy czas z pewnością da możliwość pogłębienia wiary oraz dania innym świadectwa życia pełnego miłosierdzia. Za św. Janem Pawłem II możemy powtórzyć: Boże, Ojcze miłosierny, który objawiłeś swoją miłość w Twoim Synu Jezusie Chrystusie, i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu, Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka. Pochyl się nad nami grzesznymi, ulecz naszą słabość, przezwycięż wszelkie zło, pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia, aby w Tobie, Trójjedyny Boże, zawsze odnajdywali źródło nadziei. Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas i całego świata! Amen (Kraków-Łagiewniki, 2002).