KS. ROBERT GOŁĘBIOWSKI: – Przeżyliśmy Rok Jubileuszowy związany z 250-leciem ustanowienia święta Najświętszego Serca Pana Jezusa. To ważny wyznacznik posługi Księży Chrystusowców. Czy moglibyśmy przybliżyć ten jeden z wielu charyzmatów Zgromadzenia?

KS. BOGUSŁAW BURGAT TCHR: – Kult Serca Jezusowego, który w duchowości Kościoła jest obecny od początku, z upływem czasu ogarnął szerokie rzesze wiernych w całym Kościele. To zasługa skromnej, żyjącej w XVII wieku zakonnicy, św. Małgorzaty Marii Alacoque. Wobec rozwijającego się na ziemiach polskich kultu Serca Jezusowego biskupi w memoriale przedstawili papieżowi Klemensowi XIII pożytki duchowe płynące z tego kultu i prosili o zatwierdzenie nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa jako kultu publicznego. W 1765 r. Ojciec Święty zatwierdził dla diecezji Królestwa Polskiego kult Serca Pana Jezusa według objawień św. Małgorzaty. Jesteśmy wdzięczni abp. Andrzejowi Dziędze za to, że – jak napisał w jubileuszowym dekrecie – „...widząc w tym nabożeństwie znak miłości Boga ku ludziom, aby rozbudzić w sercach ludzkich wzajemną miłość ku Bogu, ustanawiam w Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie Rok Serca Jezusowego… Niech Jezusowe Serce sprawi, aby z sanktuaryjnej świątyni, w której od II wojny światowej gorliwie posługują księża z Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej oraz gdzie od ponad 50 lat trwa całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu i wieczysty konfesjonał, spłynęły duchowe łaski rozlewające się na całą archidiecezję”. Warto dodać, że w naszej formacji duchowej od samego początku istnienia Zgromadzenia odnosimy się do czci Serca Jezusa. U samego zarania kard. August Hlond oddał pracę wśród Polonii Chrystusowemu Sercu, w naszych parafiach oraz w duchowości kapłanów, co miesiąc ponawiamy Akt Zawierzenia, a jedna z naszych prowincji, dokładnie brytyjska, jest również oddana Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

– Trwa szczególnie w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej wytężona i pokorna modlitwa w intencji beatyfikacji sługi Bożego kard. Augusta Hlonda. Co było wybitnego w osobowości Założyciela Zgromadzenia?

– Sługa Boży kard. August Hlond odznaczał się niezwykłą miłością i szacunkiem dla Ojczyzny. Pochodził ze Śląska, gdzie ścierały się wpływy polskie, niemieckie, śląskie i czeskie i przez tę wielokulturowość tak bliskie mu były sprawy niepodległości i dobrobytu Polski. Najbardziej zależało mu na tym, by Polacy kierowali się we wszystkim Bożymi prawami. Bardzo droga mu była emigracja polska, stąd zrodziła się myśl o założeniu naszego Zgromadzenia. Był też mężem stanu, który potrafił ukazywać pełnię nauki Bożej, nie zważając na reakcje ówczesnych rządzących. Wiele było takich akcentów w jego nauczaniu jak również w kwestiach społecznych jak chociażby wtedy, gdy przed II wojną światową opowiedział się za tym, by bezrolni otrzymali ziemię, za co był szykanowany. Był również kard. Hlond niezłomnym obrońcą moralności i przekazywania młodemu pokoleniu zdrowych wartości. Już wtedy mocno wskazywał na liczne zagrożenia duchowe, jakie stoją na drodze prawidłowego rozwoju młodych ludzi. Wszystkie te cechy Sługi Bożego są aktualne do dzisiaj, a niektóre wręcz na nowo powinny być odczytane zarówno przez wiernych, jak i przez odpowiedzialnych za losy Polski. O beatyfikację sługi Bożego kard. A. Hlonda modlimy się szczególnie każdego 22. dnia miesiąca, wielokrotnie również czyniąc to w Gnieźnie, gdzie znajduje się serce naszego Założyciela.

– Księża Chrystusowcy są obecni od 70 lat na Pomorzu Zachodnim. Ile powołań wyrosło z naszej ziemi i jak wygląda obecny profil duszpasterskiej posługi synów kard. Hlonda i ks. Ignacego Posadzego na naszych ziemiach?

– Nieustannie podtrzymujemy myśl kard. Hlonda, aby prowadzić duszpasterstwo na Pomorzu Zachodnim. Stąd pochodzi ponad 1/3 kapłanów naszego Zgromadzenia. Pewną nowością wymuszoną przez realia życia jest otoczenie modlitwą i opieką rodzin, tych wszystkich, którzy w ostatnich latach udali się na emigrację. W związku z tym w każdą pierwszą środę miesiąca w naszych parafiach odprawiana jest Eucharystia w intencji emigrantów i ich rodzin, które pozostały w kraju. Dokładne dane znajdują się na plakatach, które przekazaliśmy każdej parafii archidiecezji. Inny wymiar naszej posługi w archidiecezji wiąże się z tzw. szkołą duszpasterstwa polskiego. Praca w polskich parafiach nieco różni się od posługiwania w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii czy także w Ameryce. Dlatego młodzi kapłani, przygotowując się do posługi wśród Polonii, poznają w naszych parafiach dość dobrą metodykę pracy duszpasterskiej, która będzie owocować później w czasie obecności wśród Polonii.

– Nieustannie służycie naszej Polonii. Ksiądz Wikariusz wiele lat pracował w Kazachstanie. Jak wygląda obraz Polaków w różnych zakątkach świata? Czy są wspólne cechy ich postawy i zaangażowania w życie tamtejszych społeczeństw, wspólnoty Kościoła i czy można dostrzec również spore dysproporcje w ich życiu na obczyźnie?

– Obraz polskiej emigracji jest bardzo zróżnicowany. Dawniejsza wyjeżdżała z myślą pozostania na zawsze, obecna jest nastawiona na wymiar zarobkowy, ekonomiczny. Nie uważają się też zasadniczo za emigrację, gdyż deklarują powrót i nie chcą zrywać związków ze swoją parafią w Polsce. Patrząc na ich życie religijne, dostrzegamy osoby, które deklarowały w Polsce swoją religijność, a po wyjeździe dostosowując się do nowych środowisk, zatraciły ją, ale z drugiej strony, jest wielu takich, którzy będąc słabymi katolikami w Polsce, na obczyźnie odnaleźli swą drogę do Boga. Budujące są przykłady, kiedy wielu emigrantów pokonuje czasem sporą drogą, aby oprócz niedzielnej Mszy św. przywieźć także dzieci do sobotniej szkoły, by mogły doskonalić język polski, poznawać historię czy brać udział w katechezie. Musimy jednak zdać sobie sprawę z tego, że mimo dość wypełnionych kościołów na Wyspach Brytyjskich, to jednak tylko 5% naszych rodaków w pełni uczestniczy tam w życiu wspólnoty parafialnej. Zdecydowanie inna jest sytuacja w naszych wschodnich prowincjach, ale wszyscy wiemy, jakie były losy tych, którzy zostali zesłani do Kazachstanu i do innych dawnych republik radzieckich i co dla nich znaczy umiłowanie Ojczyzny i więź z krajem. Praca duszpasterska na tych terenach jest niezwykle trudna, ale zarazem wzruszająca. Jednak różnią się oni od Polonii Europy Zachodniej tym, że utracili kontakt z Polską jeszcze przed II wojną światową i inaczej traktują swoją tożsamość, bardziej sentymentalnie. Warto również dodać, że niedawno otrzymaliśmy parafię na Białorusi w Mińsku, dzięki życzliwości abp. Tadeusza Kondrusiewicza, która obejmuje swym zasięgiem 200 tys. ludzi! Mimo więc zmieniających się realiów życia nasza posługa w różnych częściach świata jest ważna i potrzebna dla rozwoju duchowości Polonii i wzrastania jej patriotyzmu.