Pokój tobie, Marku, mój ewangelisto...

Bp Marek Marczak urodził się 17 lutego 1969 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Już w pierwszej klasie szkoły podstawowej posługiwał do Mszy św. jako ministrant w piotrkowskiej parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego, potem były spotkania modlitewne w ramach Ruchu Światło-Życie, wakacyjne wyjazdy rekolekcyjne i piesze pielgrzymki na Jasną Górę. Bezpośrednio po egzaminie maturalnym w I Liceum Ogólnokształcącym w Piotrkowie Trybunalskim (1987 r.) wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. Tutaj, poza tym, że zgłębiał wiedzę teologiczną, został wszechstronnie przygotowany do pracy duszpasterskiej – w szpitalach, domach pomocy społecznej, poprzez rekolekcyjne wyjazdy z dziećmi i młodzieżą czy obozy dla osób niepełnosprawnych. Bp Marczak wspomina: – Gdyby nie tak przeżyty czas seminarium, nikt z nas nie potrafiłby chyba odnaleźć się jako ksiądz w swojej posłudze duszpasterskiej. Na wybór drogi powołania duży wpływ mieli spotkani księża, m.in. śp. ks. Marian Wiewiórowski, śp. ks. Władysław Chmiel i ks. Henryk Eliasz. Ta lista jest jeszcze dłuższa. Dlatego Ksiądz Biskup podkreśla: – Życie kapłanów, których znałem, utwierdzało mnie w pragnieniu bycia apostołem. Zawsze rozumiałem je jako powołanie, tzn. wołanie Pana Jezusa, aby iść za Nim.

Na drogach kapłańskiego powołania

Reklama

Ks. Marek Marczak święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca 1994 r. w archikatedrze łódzkiej z rąk abp. Władysława Ziółka. Po ich przyjęciu przez dwa lata był wikariuszem w parafii św. Andrzeja Apostoła w Restarzewie Poduchownym. Od początku był kapłanem maryjnym. W 1996 r. rozpoczął studia z zakresu teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po uzyskaniu tytułu doktora teologii w 2004 r. zaczął prowadzić zajęcia dydaktyczne z teologii dogmatycznej w Wyższym Seminarium Duchownym oraz w Instytucie Teologicznym w Łodzi. Swoje ponaddziesięcioletnie doświadczenie pracy z klerykami podsumowuje następująco: – W naszych czasach, w sytuacji, w jakiej jest Kościół w Polsce, nie jest łatwo podjąć decyzję o wstąpieniu do seminarium. Oczywiście, nigdy nie było łatwo, ale dzisiaj młodzi ludzie słyszą tyle rozmaitych „ciekawostek” na temat życia Kościoła, że z pewnością oni sami i ich najbliżsi martwią się, jak będzie wyglądało ich życie w przyszłości. Myślę, że trzeba dzisiaj mieć odwagę wstąpić do seminarium. Trzeba mieć też dużo samozaparcia i włożyć bardzo dużo wysiłku duchowego, aby wytrwale dążyć do kapłaństwa. Jednocześnie właśnie przez pryzmat formacji seminaryjnej bardzo dobrze widać, jak żywy jest Kościół.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Przeczytaj także: Łódź: bp Marczak przyjął święcenia biskupie

W 2005 r. ks. Marek Marczak został skierowany z pomocą duszpasterską do parafii św. Doroty i św. Jana Chrzciciela w Łodzi-Mileszkach. W 2012 r. abp Marek Jędraszewski, metropolita łódzki, mianował go archidiecezjalnym duszpasterzem pracowników nauki, zaś 15 sierpnia 2013 r. – rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. Jako członek Rady Kapłańskiej Archidiecezji Łódzkiej pełni funkcję zastępcy jej sekretarza.

28 lutego 2015 r. Ojciec Święty Franciszek mianował ks. dr. Marka Marczaka biskupem pomocniczym archidiecezji łódzkiej i przydzielił mu stolicę tytularną Lentini. Ks. Marczak przyjął sakrę z rąk abp. Jędraszewskiego 11 kwietnia 2015 r., w wigilię Niedzieli Miłosierdzia Bożego.

Swoje kapłaństwo nowy biskup pomocniczy archidiecezji łódzkiej postrzega – i chce, by tak było też odbierane przez ludzi – jako najbardziej wymowny obraz kapłana z wielkoczwartkowej wieczornej liturgii: umywającego ludziom nogi.

Symbolika herbu nowego Biskupa

Herb Księdza Biskupa to tarcza, na której został przedstawiony lew „in moeca”, uskrzydlony, ze złotą aureolą, podtrzymujący przednimi łapami otwartą złotą księgę Ewangelii, zawierającą słowa: PAX TIBI MARCE – Pokój tobie, Marku – a na drugiej stronie: EVANGELISTA MEUS – mój Ewangelisto; słowa te zostały zapisane wielkimi literami w kolorze czarnym. Trzecia część tarczy herbu przedstawia symbol Piotrkowa Trybunalskiego: srebrnego orła z rozłożonymi skrzydłami, otwartym dziobem i szponami koloru złotego. W czwartej części jest symbol archidiecezji łódzkiej: łódź w kolorze złotym, z drewnianym żaglem zakończonym krzyżem metropolitalnym. W części centralnej tarczy herbu znajduje się słońce. Tarcza herbu została przytwierdzona do złotego ozdobnego krzyża. Pod nią na srebrnej, pofalowanej wstędze możemy odczytać zawołanie Biskupa Nominata, zapisane wielkimi literami: DOMINUS LUX MEA – Pan moim światłem (początek Psalmu 27). Poprzez wyrażone symbole i motto herb zaprasza do modlitwy z nowym Biskupem i za niego.

Promieniujące słońce, usytuowane w centrum herbu, podkreśla absolutne pierwszeństwo Bożego światła, które rozświetla całe życie Biskupa Marka, a ośmioramienna gwiazda i niebieskie jej tło wskazują na pobożność maryjną Księdza Biskupa, pielęgnowaną i praktykowaną od dziecięcych lat. Pobożność ta wzrastała w blasku Bożego światła, była coraz bardziej pogłębiana podczas studiów teologicznych oraz w głoszeniu Ewangelii.

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).