NATALIA JANOWIEC: – 18 maja 2003 r. bp Józef Sebastian Pelczar został włączony w poczet świętych. Jak Pani zareagowała na wieść o tym, że wujek będzie wyjątkowym u boku samego Boga?

ZOFIA KASPRZYK: – Wiadomość o tym, że wujek zostanie osobą świętą, przyniosła niesamowitą i trudną do opisania radość. Cała rodzina oczywiście została powiadomiona o decyzji, która zapadła w związku z wyniesieniem na ołtarze. Muszę przyznać, że przeczuwaliśmy, iż może dojść do takiej sytuacji, ponieważ wujek od początku oddany był Bogu. On po prostu Bogiem wypełniał swe życie. Dziś modlę się do wujka, to równie trudne do opisania uczucie. Przez wiele lat w tych modlitwach towarzyszył mi piękny modlitewnik. Niestety, w czasie wysiedlenia został zniszczony. Głęboko wierzę, że każda moja rozmowa z nim zostaje wysłuchana.

– Zastanawiała się Pani nad tym, jak to możliwe, że spośród tylu ludzi Bóg dostrzegł właśnie jego?

– Wujek wywodził się z wiejskiej rodziny o bogatej pobożności. Pelczarowie wyróżniali się tym spośród innych. Całe życie: jako mały chłopiec, później kapłan i biskup dążył do świętości. Był to główny cel jego życia. Można powiedzieć, że było to jego wielkie marzenie.

– Już wtedy było widać, że to wyjątkowa osobowość?

– Tak. Znaliśmy go bardzo dobrze. Dziadek często powtarzał, że wujek to człowiek o niezwykłym sercu, pełen dobroci, miłości, przyjaźni, zawsze otwarty na ludzkie cierpienie. Wspierał biednych, chorych, opuszczonych i samotnych. Pokazywał przede wszystkim Boga, który zawsze obecny jest pośród ludzi i wielu życiowych spraw, trudności czy też zawirowań.

– Mówiono, że bp Józef Sebastian Pelczar był niesamowicie pracowity. Czy wolne chwile spędzał z rodziną?

– Wujek zawsze był niezwykle pilny i pracowity. Od chwili przyjęcia posługi biskupiej, obowiązków przybywało, ale będąc przejazdem, czy też mając do dyspozycji wolne dni, starał się spędzać je w domu, dbał o każdego członka rodziny. Niektórym udzielał nawet sakramentów świętych. Z jego rąk mój najstarszy, nieżyjący już brat, przyjął sakrament bierzmowania. Była to piękna i radosna chwila.

– Jak dzisiaj wspomina Pani wujka, zarazem wielkiego biskupa?

– Przede wszystkim przez rodzinne opowieści, pamiątki, m.in. album sporządzony przez mojego syna, w którym widnieją barwne fotografie oraz życiorys wujka, mowy i kazania z lat 1877-99, dzienniczek myśli z jego życia duchowego oraz poprzez kapliczkę Matki Bożej Różańcowej w Brzyszczkach (parafia Chrystusa Króla w Jaśle), którą wzniósł mój dziadek, dzięki pozyskaniu przez wujka zgody na jej budowę. Zaś samą największą pamiątką jest również maryjna figura, która widnieje w jej wnętrzu. Pamiętam jako dziecko, iż od początku otaczano ją niezwykłą czcią i pilnie strzeżono. Krąży o niej wiele pięknych podań i legend. Będąc dzieckiem wraz z rodzeństwem do końca nie znaliśmy jej tajemnicy, ale najprawdopodobniej została ofiarowana przez wujka – bp. Józefa Sebastiana Pelczara.