Na przestrzeni ponad 150 lat istnienia zgromadzenie podjęło pracę ewangelizacyjną na terenie całej Polski oraz w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Kamerunie, na Syberii, we Włoszech, na Białorusi i Ukrainie.

Matka Założycielka

Matka Kolumba, Róża Białecka, urodziła się 23 sierpnia 1838 r. w Jaśniszczach koło Tarnopola. Wychowana w głęboko religijnej rodzinie polskiej szlachty, była niezwykle otwarta zarówno na sprawy Boże, jak też na religijne potrzeby ludu. Kiedy miała 12 lat, w dniu przyjęcia sakramentu bierzmowania, złożyła Bogu prywatny ślub przed cudownym obrazem Matki Bożej Podkamieńskiej, iż poświęci swoje życie na służbę Bogu w zakonie. Musiała przetrwać sprzeciw ojca, znieść własną chorobę, przezwyciężyć niepewności co do miejsca, gdzie ma swe powołanie zrealizować. Ufała w tym wszystkim Bogu.

Ukończyła szkołę we Lwowie i wtedy jej spowiednik zaproponował, by o swym powołaniu porozmawiała z generałem zakonu, który akurat przyjechał z Rzymu na wizytację klasztorów w ówczesnej Galicji. Trudna i niezwykła dla młodej dziewczyny była wola Boża, jaką usłyszała. Ojciec Generał zasugerował jej, by wyjechała do Francji, tam odbyła formację zakonną i złożyła śluby, natomiast później, jeśli tylko będzie taka możliwość, przyjechała do Polski i założyła podobne zgromadzenie dominikańskie dla posługi wiernym.

Duchowość Zgromadzenia

Patronami Zgromadzenia są Matka Boża, św. Dominik i św. Katarzyna ze Sieny. Hasłem Zakonu jest Veritas – Prawda, czyli Jezus Chrystus. Przypomina o tym herb, w którym wyraźnie zaznaczono granicę między czarnym a białym kolorem. Strój to biały habit przepasany skórzanym pasem, na którym przewieszony jest duży, składający się z trzech części, różaniec. Wierzchnim okryciem jest czarna kapa (peleryna) lub płaszcz jako wyraz pokutnego ducha Zgromadzenia. Głowę okrywa czarny welon.

Duchowość Zgromadzenia to kontemplacja i dzielenie się jej owocami z innymi. Zgodnie z charyzmatem Zgromadzenia, siostry idą do chorych, pracują z dziećmi w przedszkolach i szkołach, z młodzieżą w grupach parafialnych, prowadzą domy pomocy społecznej.

Formacja

Wstępując do zakonu, dziewczyna rozpoczyna postulat, gdzie pod kierunkiem mistrzyni poznaje życie zakonne, historię i duchowość Zgromadzenia. Następnie przez rok siostry nowicjuszki wdrażają się w życie zakonne. Po nowicjacie, przez kolejny rok, odbywają tak zwany pierwszy juniorat. Przez cały okres ślubów czasowych, trwający zazwyczaj pięć lat, kontynuowana jest formacja zakonna i duchowa. Przed złożeniem wieczystych ślubów, jeszcze przez rok przygotowują się do tego najważniejszego dla nich wydarzenia we wspólnocie junioratu ścisłego. Później pozostaje formacja permanentna, czyli troska o to, by rozwój w latach splatał się w jedno z coraz wierniejszym życiem zakonnym, z wciąż rozwijającą się miłością do Jezusa, który pozwala osobie zakonnej mówić do siebie: Oblubieńcze!

Siostry Dominikanki na Podkarpaciu

historia obecności sióstr na ziemi podkarpackiej rozpoczyna się w Tyczynie od wspólnej żarliwej modlitwy. Jak czytamy w kronikach, siostry wraz z Matką Kolumbą Białecką, podczas porannej Mszy św. w dzień Zesłania Ducha Świętego w 1878 r. „z gorącością ducha błagały, by Duch Przenajświętszy z darami i łaskami swymi rzeczywiście zstąpić raczył na ten nowy Domek, jak ongi w wieczerniku na zebranych Apostołów świętych” (Kronika Dominikanek w Tyczynie, t.1, s.2). Następnie ówczesny proboszcz, ks. prał. Leopold Olcyngier, fundatorka klasztoru panna Morawska, rodzina hrabiów Wodzickich i mieszkańcy Tyczyna wspólnie z siostrami modlili się podczas uroczystej Sumy o Boże błogosławieństwo dla tego dzieła. W procesji wszyscy przeszli do klasztoru, którego furtę otworzyła dla sióstr Matka Kolumba.

Zadaniem Zgromadzenia jest głoszenie prawdy ewangelicznej. Zgodnie z myślą założycielki, siostry czynią to poprzez katechizację, troskę o oświatę oraz opiekę nad chorymi. Tych właśnie zadań podjęły się siostry od początku swojej pracy w Tyczynie. Już następnego dnia po poświęceniu klasztoru gromadka dzieci zebrała się u sióstr na naukę katechizacji, a niebawem dołączyli także ich rodzice oraz dorosła młodzież; rozpoczęła pracę szkoła, w której siostry uczyły dziewczęta robót ręcznych, a do klasztornej furty zaczęli zgłaszać się liczni chorzy.

Zaangażowanie w podnoszenie poziomu oświaty realizowało się przez prowadzenie szkoły robót ręcznych dla dziewcząt oraz ochronki dla dzieci. Ochronka ta w 1947 r. została przekształcona w tzw. żłobek dzienny (dla dzieci w wieku 1-3 lat, który udało się siostrom utrzymać mimo trudności ze strony władz) oraz przedszkole „Caritas”, przejęte przez władze komunistyczne w 1962 r. Żłobek został w roku 1998 zamieniony w istniejące do dziś Przedszkole Publiczne prowadzone przez Zgromadzenie Sióstr św. Dominika, w którym siostry pracują wspólnie ze świeckimi. Klasztor szybko stał się częścią tutejszego krajobrazu, a siostry wspólnie z mieszkańcami Tyczyna i okolicznych wiosek dzieliły radości i smutki, jakie niosły ze sobą kolejne lata historii.

Na terenie naszej diecezji siostry dominikanki pracują jeszcze w Zaczerniu (od 1918 r.). Służą tutaj dzieciom, prowadząc przedszkole i żłobek. Pracują także jako zakrystianki i katechetki. Od roku 1947 są obecne przy parafii w Lipinkach, a od roku 1996 w Rzeszowie, gdzie powstał klasztor obok klasztoru Ojców Dominikanów. Siostry zajmują się tu katechizacją i prowadzeniem zakrystii.

Istotą naszego życia jest dostrzegać, przyjmować i przekazywać prawdy Ewangelii, dlatego też wdzięczne za dar powołania, prosimy o modlitwę w intencji naszego Zgromadzenia, o jego rozwój liczebny i duchowy.