Człowiek wierny w Ziemi Obiecanej

Niedziela Ogólnopolska 5/2015, str. 22-23

Maria Magdalena Matusiak

[ TEMATY ]

trąd

Adam Rostkowski

Dr Helena Pyz z dziećmi przed kościołem w Jeevodaya

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W jednym z najuboższych regionów Indii, niedaleko miasta Raipur, ks. Adam Wiśniewski, kapelan powstańców warszawskich, specjalista medycyny tropikalnej po studiach we Francji, w 1969 r., na kawałku czerwonej ziemi ozdobionej jednym drzewem, postawił trzy szałasy i w ten sposób rozpoczął dzieje dzisiejszego Ośrodka Rehabilitacji Trędowatych Jeevodaya (czyt. Dżiwodaja). To ostatnie słowo oznacza Świt Życia.

„Włóczyłem się po Indiach jak Mojżesz po pustyni, szukając ziemi obiecanej – wspominał później. – Chodziło mi o miejsce, gdzie ludzie są najbardziej porażeni przez trąd, samotni i głodni. Miejsc takich jest w Indiach dużo. Chodziło o to, by być przyjętym przez władze kościelne i państwowe. I jesteśmy w Gatpar – Jeevodaya”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zielona oaza

Reklama

Dziś, po 45 latach, ośrodek to zielona oaza wśród czerwonych pól ryżowych. Jest w nim kościół na 450 osób, zapełniający się dwa razy dziennie rozmodlonymi ludźmi niekoniecznie wyznania katolickiego. Następnie przychodnia przyjmująca 10 tys. pacjentów rocznie, choć pracuje w niej tylko jedna lekarka, dr Helena Pyz, ze swymi hinduskimi pomocnikami. Leczy się tam nie tylko trąd (do stu nowych przypadków rocznie), ale w ogóle wszystkie choroby. Jest tu też duża, nowa szkoła (otwarta w 2013 r.). Można się uczyć od przedszkola do matury. Choć szkoła leży w środku Indii i ma tamtejsze uprawnienia państwowe, nosi imię Mikołaja Kopernika i ks. Adama Wiśniewskiego. Uczy się w niej obecnie 1000 dzieci, z których połowa mieszka w miejscowym internacie. Tych dzieci nie przyjęłaby żadna inna szkoła ze strachu przed zarażeniem. W Jeevodaya są kuchnie, obory, ogród warzywny i własne ujęcie wody. Na miejscu są krawiec i szewc. Jest nawet plac zabaw dla młodszych dzieci.

Ks. Adam określił kilka podstawowych zasad, dzięki którym idea Jeevodaya trwa, rozwija się i owocuje tak wielkim dobrem. „W Jeevodaya wszystko daje się za darmo. To jest nasza idea przewodnia. Dajemy, dajemy – prosimy i prosimy o pomoc. I przychodzi tyle, ile potrzeba. Więcej nie. A kiedy nasza idea służenia i zaufanie Bogu jest takie, jak w Piśmie Świętym, zawsze jest coś, co można dać innym”.

By nie czuli się odepchnięci

Dr Helena Pyz, która przyjechała do Jeevodaya już po śmierci ks. Adama i od ponad 25 lat wraz z hinduskimi pallotynami kieruje ośrodkiem, w którym jest jedynym lekarzem i matką wszystkich mieszkańców, przypomina, że gdy głodni zostali nakarmieni, a podstawowe potrzeby zaspokojone, ks. Wiśniewskiemu „chodziło o to, by trędowaci nie czuli się odepchnięci, ale byli traktowani jako integralna część społeczności. Żeby nie było podziałów na chorych [na trąd] i zdrowych. Żeby każdy na miarę swoich sił wnosił coś do wspólnoty”. Wyleczeni trędowaci pracują zatem w Jeevodaya na miarę swoich możliwości: w aptece, przychodni i szkole, przy czyszczeniu ryżu (a potrzeba go co dzień 150 kg), w pracowni krawieckiej, przy obrządku krów czy jako stróże. Nawet dwaj inwalidzi na wózkach pełnią odpowiedzialne funkcje – mają dyżury przy pompie i generatorze. Wszyscy mieszkańcy Jeevodaya czują się potrzebni i wiedzą, że są u siebie, w swoim domu. Ich ludzka godność została ocalona.

Reklama

Założyciel jeszcze podczas wspomnianych wędrówek po Indiach wiedział, że jego placówka przede wszystkim ma być domem, szkołą i szpitalem dla dzieci trędowatych i kalekich. W ośrodku miały być również dzieci rodziców trędowatych, dzieci bez domu, dzieci bez rodziców, słowem te, dla których zabrakło miejsca w domu i ludzkich sercach. Dzieci, dla których zabrakło środków na leczenie, wychowanie, wyżywienie i ubranie. Jak wspomniałam, jest ich obecnie prawie pięćsetka w internacie, a do szkoły uczęszcza drugie tyle.

Te same pytania

Ks. Adam ciągle pytał o to, gdzie są ludzie cierpiący, czego potrzebują i jak można im to zapewnić, nie czyniąc z nich żebraków na czyjejś łasce. On, jego pomocnicy (s. Barbara Birczyńska, która przywiozła z Polski do Indii nawet traktor i służyła trędowatym kilkadziesiąt lat, a zmarła w 2010 r.) i kontynuatorzy (hinduscy pallotyni: ks. Abraham, ks. Rahul, ks. Vijay oraz dr Helena Pyz, której roli nie da się przecenić, a która po przyjeździe borykała się z wszelkimi możliwymi problemami, także finansowymi) zawsze zadawali sobie te same pytania. Pewnie dlatego wielkie dzieło Jeevodaya trwa. Jak to jest jednak możliwe? Skąd się biorą na to pieniądze?

Ośrodek Rehabilitacji Trędowatych Jeevodaya od początku utrzymuje się z darów. Najpierw jego dobroczyńcy znajdowali się głównie wśród Polonii. Od 2007 r., już w nowej rzeczywistości społecznej kraju, funkcjonuje w Warszawie, przy Instytucie Prymasa Wyszyńskiego, Sekretariat Misyjny Jeevodaya, który koordynuje zbiórkę środków za pośrednictwem akcji Adopcja Serca. Chętni wpłacają na konto Sekretariatu określone przez siebie sumy (nie mniej niż 20 zł miesięcznie) w określonych ratach (miesięcznie, kwartalnie lub rocznie), a w zamian otrzymują dane konkretnego dziecka z Jeevodaya wraz z jego zdjęciami oraz corocznymi informacjami o jego postępach. Jeśli chcą, mogą też korespondować z dziećmi, które obejmują opieką modlitewną i finansową.

Nie sposób w krótkim artykule opisać wszystkich aspektów idei, miejsca, ludzi, pracy i postępów, które dokonały się na indyjskim skrawku czerwonej ziemi w ciągu niemal pół wieku. Jeśli jednak chcieć zrekapitulować historię Jeevodaya, trzeba się odnieść do sylwetki założyciela ośrodka. Użyję w tym celu słów jego współbrata pallotyna, ks. prof. Czesława Parzyszka SAC, który z mocą odpowiedział na pytanie, jak to wszystko było (i jest!) możliwe: – Patrząc na ks. Wiśniewskiego, odnosiło się wrażenie, że jest to człowiek wierny do końca. Wierność jego biła we wszystkim. Wierny był w powołaniu. Wierny ideałom. Wierny temu, co raz postanowił. To nie był jednorazowy zryw. To wszystko było zamierzone i przemyślane. Wierny, gdy było trudno i ciężko. Wierny w radości i powodzeniu. (...) Nie zawsze rozumiano jego idee i pracę. Musiał o nie walczyć i przebijać się sam. Zdobywanie funduszy dla najbiedniejszych kosztowało go wiele trudu i upokorzeń. Znosił je ze spokojem w imię swojej jedynej miłości, której do końca pozostał wierny.

Instytut Prymasa Wyszyńskiego Sekretariat Misyjny Jeevodaya
ul. Młodnicka 34, 04-239 Warszawa
tel. (22) 673-02-65
www.jeevodaya.org
Numer konta: PKO BP 16 1020 1097 0000 7102 0004 8736

2015-01-27 12:19

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Co z oczu...

Niedziela małopolska 4/2014, str. 1

Agnieszka Konik-Korn

[ TEMATY ]

trąd

Kazimierz Szałata

W dzisiejszą niedzielę przypada Dzień Pomocy Chorym na Trąd. Obecnie w cywilizowanych krajach Europy i świata trąd nie występuje. W Polsce ostatnie jego przypadki odnotowano w XVII wieku. W samym Krakowie chorych na trąd leczono w nieistniejących dziś szpitalach – św. Walentego i św. Leonarda. Dziś jest to jednak choroba powszechnie nieznana. Dlatego wielu z nas w jej dopatruje się wyłącznie słowa – symbolu, oznaczającego napiętnowanie, odtrącenie czy wyizolowanie. Tymczasem trąd nadal występuje w biednych krajach klimatu tropikalnego i subtropikalnego. I choć od czasu wynalezienia skutecznych lekarstw na tę chorobę z trądu wyleczono już miliony ludzi, to jednak przypadki zarażenia trądem do dzisiejszego dnia odnotowywane są w Afryce, czy południowo-wschodniej Azji. Dzień Pomocy Chorym na Trąd obchodzony jest w 150 krajach świata od 1954 r. W każdą ostatnią niedzielę stycznia solidaryzujemy się z chorymi poprzez pamięć o nich, a także wsparcie konkretnych ośrodków czy misjonarzy, pomagającym chorym, którzy cierpia na tę straszliwą chorobę.

CZYTAJ DALEJ

Święty oracz

Niedziela przemyska 20/2012

Arkadiusz Bednarczyk

W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników. Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę... Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego. W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.

CZYTAJ DALEJ

Każde powołanie jest nadzieją dla całego Kościoła

2025-05-15 16:24

bp. Andrzej Przybylski

[ TEMATY ]

Częstochowa

powołania

Wyższe Międzydiecezjalne Seminarium Duchowne

klerycy WMSD

W ramach trwającego tygodnia modlitw o powołania kapłańskie, zakonne i misyjne w kościele seminaryjnym Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Częstochowie została odprawiona Godzina Święta w intencji powołań.

Wzięli w niej udział nie tylko seminarzyści wraz ze swoim rektorem Ks. Ryszardem Selejdakiem, ale również przedstawiciele zgromadzeń żeńskich i męski z terenu archidiecezji, a także kapłani i osoby świeckie. Modlitwie przewodniczył Bp Andrzej Przybylski, delegat KEP ds. powołań. Główny celebrans zauważył, jak bardzo ważna jest wspólna modlitwa o powołania osób reprezentujących różne drogi powołania i różne charyzmaty zakonne. „Niesłychanie ważna jest każda modlitwa w tej intencji – stwierdził Bp Przybylski- Ale nie mam najmniejszej wątpliwości, że Bóg cieszy się gdy modlimy się razem zostawiając gdzieś na drugim planie nasze wspólnoty i charyzmaty. To Bóg powołuje, a kiedy modlimy się wzajemnie za siebie to On hojnie nas obdarowuje”. Po dośpiewaniu litanii loretańskiej główną treścią rozważań przed Najświętszym Sakramentem były słowa z ostatniego Orędzia papieża Franciszka na 62. Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Papież podpisał te rozważania już w czasie swojego pobytu w poliklinice Gemelli. Była to też okazja do modlitwy i wdzięczności za zmarłego papieża Franciszka i za powołanie na Stolicę Piotrową papieża Leona XIV. Na zakończenie modlitwy kapłani i seminarzyści modlili się o powołania do zgromadzeń żeńskich, a siostry zakonne o powołania kapłańskie. Podkreślono potrzebę takiej wymiany darów modlitewnych. „W dobie kryzysu powołań do kapłaństwa nie możemy zapomnieć również o modlitwie o powołania do małżeństwa, do zgromadzeń żeńskich, instytutów świeckich czy indywidualnych form życia konsekrowanego, a także o powołania misyjne. Bez tej wymiany wzajemnej modlitwy o powołania grozi nam niezdrowa rywalizacja i zamiast towarzyszyć młodym w wolnym wyborze drogi powołania, możemy ich nieświadomie.

CZYTAJ DALEJ

Reklama