Najważniejsza jest chyba świadomość troski o powołania kapłańskie i zakonne w całej wspólnocie parafialnej, począwszy od kapłanów a skończywszy na małych dzieciach. Pewien starszy kapłan tłumaczył mi kiedyś, że jednym z „termometrów” żywotności każdej wspólnoty chrześcijańskiej jest to, ile rodzi ona powołań do służby Bożej. To nie my, tylko Pan Bóg daje powołania, ale daje je w formie zasianych ziaren, które do swojego wzrostu potrzebują dobrej ziemi. Nawet najlepsze ziarno nie urośnie, jak gleba będzie sucha albo zatruta. Każda parafia jest więc albo żyzną glebą, albo wyschniętą. Naszym zadaniem jest użyźniać tę ziemię tak, aby ziarna powołań przynosiły owoce.

Po pierwsze - modlitwa o powołania

Jedna z obietnic danych przez Jezusa ludziom dotyczy robotników na Jego żniwie. Jezus wyraźnie mówi do nas, że jak będziemy prosić Pana, to pośle żniwiarzy. Fundamentem każdej wspólnoty parafialnej jest modlitwa. Modlimy się, gdy jesteśmy na Mszy św. w swoim kościele, kiedy odprawiamy nabożeństwa, a także podczas wielu spotkań grup parafialnych. Chodzi więc o to, żeby nie zapominać, przy tylu okazjach do modlitwy o włączeniu w nie intencji o powołania kapłańskie i zakonne. Szczególnie ważne są systematyczne modlitwy wprost związane z tą intencją. Wszyscy wiemy o pierwszoczwartkowych adoracjach przed Najświętszym Sakramentem. Pozostaje tylko pytanie: czy rzeczywiście w każdy pierwszy czwartek miesiąca wspólnota parafialna gromadzi się na tej modlitwie? Znam wiele grup modlitewnych szturmujących niebo o nowych kapłanów. Wyrazem troski o powołania jest cała masa nowych inicjatyw modlitewnych. Indywidualne osoby deklarują się codziennie modlić za kapłanów i osoby życia konsekrowanego. Przyjmijmy na serio obietnicę Jezusa, że pośle robotników, jeśli tylko będziemy wytrwale prosić.

„Upowołaniowić” całe duszpasterstwo

Bardzo przydatne jest specjalistyczne duszpasterstwo powołań. Są nawet do tego celu oddelegowani kapłani, tzw. powołaniowcy. Ich zadaniem jest towarzyszyć młodym ludziom, którzy czują w sobie powołanie kapłańskie czy zakonne. Inicjują oni wiele ciekawych akcji mających na celu zwrócenie uwagi na ten aspekt życia Kościoła. Zgadzam się jednak z o. Cencinim, że tak naprawdę każde duszpasterstwo jest i powinno być powołaniowe. Znaczy to najpierw, że żywe wspólnoty budzą powołania. Tam, gdzie są naprawdę żywe grupy młodych, tam najwięcej młodych jest gotowych do przyjęcia łaski powołania. Natomiast tam, gdzie nie ma lub bardzo słabo działają grupy liturgicznej służby ołtarza i grupy młodzieżowe, nie ma dobrych warunków do pielęgnowania powołań. Z pewnością chodzi też o „upowołaniowanie” każdej grupy duszpasterskiej, czyli o taką wrażliwość, aby w programie ich formacji i działania często i chętnie podejmowano tematykę powołań.

Kapłańskie świadectwo

Przysłowiową kropką nad „i” jest świadectwo konkretnego kapłana. Zdecydowana większość kleryków przyznaje, że w podjęciu ostatecznej decyzji pójścia w stronę kapłaństwa pomógł im przykład jakiegoś księdza. Jego radość, gorliwość, zaangażowanie, poczucie spełnienia i prawdziwa miłość do Boga wręcz rodzą w innych pytanie o kapłaństwo i zachwyt nad nim. W to świadectwo o kapłaństwie wpisuje się też odniesienie świeckich ludzi do kapłanów. We wspólnocie, która dobrze rozumie ważność kapłaństwa, jest dużo mądrości i roztropności w mówieniu o kapłanach i współpracy z kapłanami. Powołaniowe znaczenie ma więc wzajemny szacunek między kapłanami a ludźmi świeckimi.