Île de la Cité to miejsce szczególnej pamięci – pamięci Paryża, Francji, Europy. Pamięci zapisanej przede wszystkim w kamieniu, począwszy od katedry Notre Dame i Sainte-Chapelle. Do rangi prawdziwego symbolu urasta znajdujący się przed katedrą Punkt Zero, od którego liczone są odległości do wszystkich miejscowości Francji, a w konsekwencji także Europy. Ze względu na wyjątkowość tego punktu odległości od niego mierzy się nie tylko kilometrami, ale także sercem i historyczną pamięcią. Pamięcią, z której nie można wymazać chrześcijaństwa obecnego tutaj, a na Île de la Cité od czasów króla Chlodwiga I.

Do tych szczególnych znaków pamięci doszedł dzisiaj wspaniały pomnik św. Jana Pawła II, następcy św. Piotra w latach 1978 – 2005. Z tego względu dzisiejsze wydarzenie jest prawdziwie historyczne, a dla nas, katolików, zwłaszcza katolików polskich, szczególnie radosne. Pragnę więc w imieniu przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp. Stanisława Gądeckiego i całej Konferencji wyrazić moją głęboką wdzięczność Jego Eminencji Księdzu Kardynałowi Arcybiskupowi Paryża oraz Władzom Miasta za szczęśliwe doprowadzenie do końca idei wzniesienia tego monumentu.

Z Paryżem i Francją złączyły Ojca Świętego Jana Pawła II szczególnie jego apostolskie podróże, których do tego kraju odbył aż siedem. Wszystkie przynosiły wspaniałe owoce, a pamięć o nich przekracza pokolenia tych, którzy wtedy mieli możność spotkać się z nim osobiście. Z wielu stwierdzeń, które wtedy padły z jego ust, pozwolę sobie przytoczyć zaledwie cztery. Jednakże dzięki nim w naszej pamięci zapisał się on jako wyjątkowy świadek wartości chrześcijańskich, a równocześnie uniwersalnych.

Przemawiając podczas Mszy św. na lotnisku Le Bourget 1 czerwca 1980 r., Jan Paweł II ukazał się jako świadek chrześcijaństwa: gdy przypominał „Martyrologium Romanum”, w którym często pojawia się nazwa „Lutetia Parisiorum”, i gdy odważył się postawić pytanie: „Francjo, pierworodna Córo Kościoła, czy jesteś wierna twojemu chrztowi?”.

Nazajutrz, 2 czerwca, występując w siedzibie UNESCO, Jan Paweł II zapisał się jako świadek człowieka – człowieka wielkiego na skutek właściwej tylko jemu mocy tworzenia kultury, a także jako świadek narodów, które swoją tożsamość zawdzięczają właśnie kulturze. Jako przykład Papież podał wtedy Polskę, która jako naród, mimo 123 lat niewoli, zachowała dzięki kulturze swą tożsamość i suwerenność.

W 1997 r., podczas odbywających się w Paryżu Światowych Dni Młodzieży, Jan Paweł II stał się świadkiem nieustannej młodości Kościoła, zwracając się do młodych z następującym apelem: „Drodzy młodzi, wasza droga nie zatrzymuje się tutaj. Czas nie zatrzymuje się dzisiaj. Idźcie na wszystkie drogi świata, na drogi ludzkości, pozostając zjednoczeni w Kościele Chrystusa”.

Celem ostatniej podróży zagranicznej Jana Pawła II stało się Lourdes. 15 sierpnia 2004 r. ciężko schorowany już Papież stał się świadkiem nadziei, która przekracza ten świat i to życie. Wskazując na Chrystusa Wyzwoliciela i Jego Przenajświętszą Matkę, skierował apel do wszystkich: „Bądźcie kobietami i mężczyznami wolnymi. Brońcie swojej wolności!”.

Wyrażając wdzięczność za możliwość uczestniczenia w tej podniosłej uroczystości, mam nadzieję, że od tego pomnika, tak nieodległego od Punktu Zero, w stronę Paryża, Francji i Europy będą nieustannie płynęły wspomniane przeze mnie słowa świętego Papieża, bez którego trudno zrozumieć historię Kościoła i świata przełomu ostatnich wieków i tysiącleci.

Paryż, 25 października 2014 r.