Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik
synagogi przyszedł do Niego
i oddając pokłon, prosił: «Panie,
moja córka dopiero co skonała,
lecz przyjdź i włóż na nią rękę,
a żyć będzie». Jezus wstał i wraz
z uczniami poszedł za nim. Wtem
jakaś kobieta, która dwanaście
lat cierpiała na krwotok, podeszła
z tyłu i dotknęła się frędzli
Jego płaszcza. Bo sobie mówiła:
«Żebym się choć Jego płaszcza
dotknęła, a będę zdrowa». Jezus
obrócił się i widząc ją, rzekł:
«Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła». I od tej chwili kobieta
była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika
i zobaczył flecistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: «Usuńcie
się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi». A oni wyśmiewali
Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę,
a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej
okolicy.
Reklama
Ufność i rozpacz mieszają się w dzisiejszej historii ewangelicznej.
Z jednej strony ojciec z martwą córką, a z drugiej kobieta
z chorobą, która dręczyła ją od lat. To, co natychmiast
przykuwa naszą uwagę, to z pewnością zmartwychwstanie
tej małej dziewczynki i uzdrowienie kobiety, ale dwa szczegóły
z Ewangelii rzucają nowe światło na całą tę historię. Z jednej
strony jest ojciec, który rozpaczliwie modli się, aby Jezus
zrobił coś dla jego małej dziewczynki, a pierwszą rzeczą, jaką
Jezus robi, jest pójście za ojcem dziewczynki. Jezus wstaje i,
ze swoimi uczniami, idzie za nim. Przed cudem wskrzeszenia
z martwych do nowego życia jest ten ukryty cud: Jezus nie zostawia
cierpiącego ojca samego, ale zaczyna podążać za nim
w jego bólu. Ewangelia chce nam zasugerować, że pierwszym
sposobem, w jaki Jezus odpowiada na nasze modlitwy, jest
niepozostawianie nas samych w tym, czego doświadczamy.
Kiedy cierpimy, On jest tym, który idzie za nami. Idzie z nami.
Kolejna rzecz dotyczy modlitwy kobiety. Ewangelia mówi, że kobieta ta podchodzi do Jezusa od tyłu i wyciąga rękę, aby
przynajmniej dotknąć rąbka szaty, ale Jezus nie jest usatysfakcjonowany
„dotknięciem” w ten sposób, chce spojrzeć kobiecie
w oczy. Ewangelia mówi, że pragnieniem Jezusa jest
nie tylko dać nam łaskę lub uzdrowienie, ale także zbudować
z nami osobistą relację: „«Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła
» I od tej chwili kobieta była zdrowa”. Tylko z prawdziwej
relacji, twarzą w twarz, mogę czerpać siłę w swoich problemach.
Bóg nie chce, abyśmy chodzili za Jego plecami, ponieważ
dziecko patrzy na swojego ojca lub matkę. To jest relacja
zaufania, którą Jezus nawiązuje tutaj z kobietą. Może powinieneś
zrozumieć, że Pan nie zostawia cię samego, ale troszczy
się o ciebie w najdrobniejszych szczegółach.
Jezu, spójrz dziś w moje oczy, ponieważ tylko w Twoim
spojrzeniu mogę znaleźć to, czego naprawdę mi
brakuje.
"Samuel namaszcza Dawida", A. G. Velázquez/ wikipedia.org
Czas Wielkiego Postu, który przeżywamy, zachęca nas do zweryfikowania swojego miejsca w Kościele, swojej relacji z Panem Bogiem i swojego stosunku do Jego nauki. Pewnie tak jak faryzeusze nie lubimy, gdy ktoś próbuje nas pouczać, a już nie daj Bóg, jeśli wykaże jakikolwiek nasz błąd czy grzech. Jesteśmy „okopani” we własnej rzeczywistości, poukładani, a nieraz we własnych „okopach” bronimy kreowanej przez nas rzeczywistości. W tak stworzonej przez siebie harmonii bywamy zamknięci nie tylko na innych, ale przede wszystkim na Boga. Bóg jednak w trosce o nasze zbawienie będzie kruszył nasz „idealny” świat. Zarówno w pierwszym czytaniu, jak i w Ewangelii poruszony został problem naszego widzenia, spostrzegania tego, co dzieje się wokół nas. Wnioski mogą być dla nas niepokojące. Bo choć zapewne ci, którzy czytają ten tekst, nie mają problemu z widzeniem, to może się okazać, że nie widzimy niczego z tego, co widzi Bóg, a dopiero ślepota fizyczna może otworzyć człowieka na dostrzeżenie tego, co Boże. Wielkości człowieka chcielibyśmy się dopatrywać w tym, co zewnętrzne – co do tego pomylił się nawet Samuel, który szukał pomazańca Bożego. Być może i moment namaszczenia Dawida na króla był „Bożym testem” samego Samuela, by jako prorok zaczął patrzyć oczyma Bożymi. Jako chłopiec nauczył się Go słuchać, ale zapewne Bóg chciał obdarzyć go również swoim spojrzeniem, by nigdy nie ulegał zwodniczemu osądowi opartemu tylko na tym, co widzą ludzkie oczy. Pan wybiera niejednokrotnie to, co małe w oczach świata, by zawstydzić tych, którzy pokładają nadzieję w tym, co po ludzku wielkie. Ci, którzy w oczach ludzi nadawali się do wypełnienia jakiegoś zadania, w oczach Boga się do tego nie nadawali. Mimo prób szukania władcy w kolejnych synach Jessego Bóg ciągle zbijał z tropu Samuela: „Nie ich wybrał Pan”. Bóg zdecydował wybrać najmłodszego, pasterza, pewnie lekceważonego. Podobną postacią jest bohater dzisiejszej Ewangelii – niewidomy. Jezus, przechodząc, zwrócił na niego uwagę. Jak możemy wywnioskować z pytania Apostołów, był on uważany za grzesznika – to bowiem, że był niewidomy, uznawano za owoc grzechu jego lub jego rodziców. Jezus natychmiast wyprowadził ich z błędu. Jakże łatwo ocenili sytuację. Dawid został namaszczony oliwą na króla, niewidomy obmył oczy w sadzawce nazywanej „Posłany”. Obydwaj w oczach ludzi uważani za niezdatnych stali się posłańcami Boga. Patrząc na rodziców niewidomego, zauważamy, że nie było to dla nich łatwe. Bali się wykluczenia z synagogi, toteż zostawili syna samego w konformacji z faryzeuszami, którzy ostatecznie okazali się całkowicie zaślepieni i nie widzieli Bożego działania. Jako świadkowie cudu uparcie zaprzeczali jego faktowi, a uzdrowionego wyrzucili precz.
Co sprawia, że młodzi ludzie na początku wakacji chcą spędzić cały tydzień na katolickim festiwalu? Skala wydarzenia oraz odpowiedzi uczestników są zaskakujące.
Nie tylko ze Śląska, nie tylko z całej Polski, ale także z różnych części Europy i świata – około półtora tysiąca młodych ludzi przyjechało w poniedziałek do Kokotka, leśnej dzielnicy Lublińca, by przez cały tydzień bawić się i modlić na Festiwalu Życia – największym katolickim festiwalu dla młodzieży w kraju.
W położonym nieopodal Rzymu mieście, gdzie narodził się włoski druk, zostanie pokazany jeden z najrzadszych egzemplarzy Biblii na świecie. Subiaco – benedyktyńskie miasteczko w regionie Lacjum – zainaugurowało cykl wydarzeń pod hasłem „Włoska Stolica Książki 2025”.
Podczas prezentacji programu ogłoszono, że mieszkańcy i pielgrzymi zobaczą oryginalny egzemplarz Biblii Gutenberga z połowy XV wieku oraz rekonstrukcję pierwszej książki wydrukowanej we Włoszech – „Donatus pro puerulis” z 1464 roku, której oryginał zaginął bez śladu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
