Objawienia fatimskie rozpoczęły się 13 maja 1917 r. Działo się to w czasie I wojny światowej. Polała się krew i zginęły tysiące ludzi. Wojna ta dała początek straszliwej zagładzie milionów ludzi, która miała miejsce w XX wieku. Człowiek zdradził bowiem Boga, bezbożnictwo ogarnęło świat. Jakąś formą podpowiedzi na zbliżające się niebezpieczeństwo były objawienia Matki Bożej w Fatimie, które trwały przez dłuższy czas, ale pierwsze miały wiekopomne znaczenie – troje dzieci: Hiacynta, Franciszek i Łucja otrzymało łaskę widzenia Matki Bożej i rozmowy z Nią. Dwoje pierwszych szybko zmarło, szybko też zostało wyniesionych na ołtarze. Łucja wstąpiła do zakonu i przeżyła 97 lat – zmarła pod koniec pontyfikatu Jana Pawła II.

Kościół bardzo zdecydowanie podjął się realizacji poleceń, które Matka Boża złożyła w ręce fatimskich pastuszków. Fatima ze swoimi objawieniami znalazła się w nurcie głównej pracy papieży, którzy bardzo odpowiedzialnie potraktowali słowa Matki Bożej. Znane są nam pewne modlitwy, które nawiązują do tych objawień i stanowią zadośćuczynienie Bogu za grzechy świata. Propozycje Maryi wybiegały poza umysłowość portugalskich dzieci. Jej objawienia stały się przedmiotem refleksji teologów, mariologów, którzy do dziś zastanawiają się nad tamtymi wydarzeniami. Matka Boża prosiła m.in. o poświęcenie świata Jej Niepokalanemu Sercu. Miało to wzbudzać ducha pobożności i świadomość grzechu. W duchu pobożności fatimskiej mieszczą się także pokuta i przepraszanie za grzechy świata. Jest to zbieżne z teologią Kościoła katolickiego, który mówi, że każdy ma prawo się nawrócić i żyć według linii Jezusa Chrystusa.

Do objawień fatimskich zaliczamy także te, które miała s. Łucja i które wymagają ludzkiego komentarza oraz wynagrodzenia. W jednym z nich Matka Boża wyraziła pragnienie, by przez 5 miesięcy w pierwsze soboty miesiąca ludzie wynagradzali za grzechy przeciwko Niej, Kościołowi, za grzechy, które ranią Boga i powodują, że wiele dusz idzie na potępienie. Maryja wyraźnie mówi o potrzebie pokuty. Przez pięć pierwszych sobót miesiąca ludzie winni przepraszać Pana Boga i Jego Najświętszą Matkę za brak uszanowania dla najwspanialszych cnót maryjnych. Jest to wynagrodzenie za brak poszanowania dla objawienia Bożego i wszystkiego, co wiąże się z merytorycznym nauczaniem Kościoła. Musimy mieć świadomość, że Bóg domaga się od człowieka sprawiedliwego traktowania, by człowiek uszanował Go w Jego majestacie i wielkości. Ma On prawo do człowieka i oczekuje jego pokuty, chce bowiem okazywać ludziom miłosierdzie, pragnie wyjść naprzeciw ich dążeniom i dać im łaskę zbawienia.

Nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca wiąże się z tym, co mieści się w cnocie pobożności, czyli wiąże się z pragnieniem, by Bóg był uszanowany, by uznać dzieło stworzenia oraz to, że człowiek winien przed Bogiem uklęknąć, jeśli chce uzyskać Jego miłosierdzie.