Parafia świętego Papieża w Radzyminie

Jesteśmy pierwszą w kraju papieską parafią – mówi „Niedzieli” ks. Krzysztof Ziółkowski, proboszcz z radzymińskiej parafii bł. Jana Pawła II. Kiedy wiele miesięcy temu pytał parafian, co powinni zrobić w dniu kanonizacji, w odpowiedziach najczęściej słyszał: naszej reprezentacji nie może zabraknąć na Placu św. Piotra.

Grupa wiernych, która trzy dni przed kanonizacją wyruszyła do Rzymu zabrała ze sobą m.in. listy z intencjami znajomych i sąsiadów, którzy nie mogli osobiście dołączyć do pielgrzymki. – Jan Paweł II apelował do nas, abyśmy mieli otwarte serca na bliźnich. To dla nas zobowiązanie, aby w tym duchu postępować na co dzień – mówi ks. Ziółkowski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dla wiernych zobowiązaniem był też czas duchowego przygotowania się do kanonizacji. Tylko w tym roku w parafii odbyły się np. trzy sesje Jerycha Różańcowego. Ale tym, co wywołało największe poruszenie była peregrynacja papieskich relikwii. – W 1999 r. to my przyszliśmy na spotkanie z Ojcem Świętym w Radzyminie, teraz gościliśmy go u siebie w domach – mówili wierni.

Wstępne założenie peregrynacji było takie, aby przed relikwiami modlili się domownicy. Jednak w praktyce okazało się, że ci u których miały być relikwie zapraszali do siebie dalszych krewnych oraz sąsiadów. W efekcie Papież pogodził wielu ludzi – opowiadają miejscowi.

Peregrynacja relikwii będzie trwała jeszcze po kanonizacji. W przyszłości zaś zajmą one ważne miejsce w powstającym sanktuarium Jana Pawła II.

Dzisiaj mury świątyni mierzą 6,5 m. Dzięki temu zarys sanktuarium widać z trasy Wyszków-Warszawa. Kierowcy, którzy jechali tą droga pięć lat temu, mogli zobaczyć co najwyżej łąkę. Później stanął na niej metalowy krzyż oraz blaszak kształtem przypominający garaż. To w „zielonej kaplicy” – jak o blaszaku mówili wierni – były sprawowane pierwsze Msze św. – Zimą było tam zimno, latem gorąco. A z czasem coraz ciaśniej – opowiadali „Niedzieli”, kiedy pierwszy raz odwiedziliśmy erygowaną w 2009 r. parafię. Obecnie Eucharystie odprawiane są w kaplicy domu parafialnego, który stanął przy powstającym sanktuarium.

Reklama

Na zapleczu domu parafialnego powstały dwie izby pamięci. Jedna poświęcona jest Janowi Pawłowi II, a druga Bitwie Warszawskiej. Ona również ma pewien związek z Papieżem, który 15 lat temu powiedział do mieszkańców Radzymina, że nosi w sobie dług wobec tych, którzy w roku jego przyjścia na świat (1920-przyp. at) oddali życie w obronie Polski.

Fotograficzna dokumentacja papieskiej wizyty w Radzyminie zajmuje całą ścianę w izbie dedykowanej Papieżowi. Kolekcję historycznych zdjęć przekazał parafii Jan Wnuk, prezes Towarzystwa Przyjaciół Radzymina. Ponadto w pomieszczeniu jest kilkadziesiąt innych eksponatów. Parafii podarowała je watykańska fundacja Jana Pawła II. Są to głównie grafiki, plakaty, rzeźby i naczynia liturgiczne. Pochodzą one z całego świata i mają znaczący ciężar gatunkowy, jak np. obraz Dobrego Pasterza, który powstał w sowieckim gułagu. Wrażenie na zwiedzających robi też grawerowane w brązie popiersie Jana Pawła II. Rzeźbę wykonał Polak z Ameryki, praca zajęła mu 2 lata.

Po kanonizacji w domu parafialnym zacznie działać Fundacja Jana Pawła II. – Czekamy jeszcze na rejestrację w sądzie i będziemy mogli zacząć pracę – mówi nam Katarzyna Figura, wiceprezes fundacji. Głównym celem będzie szerzenie nauczania papieskiego oraz działalność wydawnicza. – Środki jakie w ten sposób pozyskamy pomogą w budowie sanktuarium – mówi Figura.

Marzeniem Księdza Proboszcza jest, aby budowa świątyni zakończyła się w 100. rocznicę Bitwy Warszawskiej. – Ale do odwiedzenia naszej parafii nie trzeba czekać do 2020 r. – śmiej się ks. Ziółkowski i dodaje. – Czytelników „Niedzieli” zapraszam do Radzymina już 18 maja na wielkie dziękczynienie za kanonizację Jana Pawła II.

* * *

Każdy, kto chce zobaczyć jak wyglądają prace na budowie pierwszego w kraju sanktuarium Jana Pawła II może to zrobić wchodząc na stronę: www.jp2.waw.pl. Można tam odbyć także wirtualny spacer po przyszłej świątyni. Osoby, które chciałyby wesprzeć budowę mogą dokonać wpłat na konto: 72 8015 0004 0042 4168 2040 0001.

Od 2006 r. w Centrum pracuje zespół socjologów, który analizuje ślady, jakie pontyfikat Jana Pawła II odcisnął na życiu społecznym w Polsce. W tym roku, do tego gremium dołączyli badacze z Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego (ISKK), którzy w pierwszej części sympozjum przedstawili wyniki swoich prac. Natomiast w drugiej części głos zabrali socjologowie skupieni wokół CMJP2.
Ks. dr Wojciech Sadłoń z ISKK zaprezentował hipotezy nt. wpływu Jana Pawła II na polskie społeczeństwo i Kościół. Jego zdaniem, do 1989 r. oddziaływanie Jana Pawła II miało charakter ogólnonarodowy, poprzez ruchy niepodległościowe, w tym „Solidarność”. Było to wzajemne wzmocnienie dążenia do wolności i wiary oraz religijności Polaków. Przejawem tego (co znajduje potwierdzenie w danych statystycznych) były liczne pielgrzymki na Jasną Górę i do grobu ks. Jerzego Popiełuszki, które najwięcej osób przyciągały w latach 80.
Ponadto – jak zauważył - po roku 1979 liczba udzielanych chrztów w Polsce nagle przekroczyła liczbę urodzeń. - To oznacza, że osoby, które wcześniej nie były ochrzczone, po wyborze Jana Pawła II na papieża zdecydowały się na chrzest – wyjaśnił ks. dr Sadłoń.
Socjolog z ISKK zwrócił też uwagę, że po przemianach 1989 r. wyraźny był wpływ Jana Pawła II zwłaszcza na Kościół a okres ten można nazwać „wiosną struktur Kościoła”. Natomiast po śmierci papieża-Polaka żywe są pytania: na ile realnie jego dziedzictwo przetrwało, na ile jest realnie obecne w polskim społeczeństwie? Zdaniem ks. dr Sadłonia, to dziedzictwo w pełni zostało przyjęte tylko przez mniejszość społeczeństwa polskiego. - Pozostaje pytanie: na ile ta mniejszość jest twórcza i na ile będzie potrafiła oddziaływać na pozostałe grupy społeczne? – mówił prelegent z ISKK.
Z kolei dr Rafał Lange, socjolog z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, związany również z ISKK omówił strategie wychowania religijnego. Przytoczył dane, według których, tylko 8 proc. polskiego społeczeństwa uważa, że nie trzeba wychowywać własnego potomstwa w wierze religijnej.
Wskazał też na trzy najczęstsze strategie dotyczące stosunku do nauki religii. Instytucjonalna polega głównie na posyłaniu dzieci na lekcje religii, instytucjonalno-osobista – wiąże się m.in. z chodzeniem wspólnym na Mszę św., wspólną modlitwą z dzieckiem itp., natomiast pozainstytucjonalna – koncentruje się np. na rozmowach na tematy religijne, dawaniu przykładu itp.
Dr Lange zwrócił uwagę, że wybór danej strategii może być również próbą racjonalizacji odejścia od Kościoła, jak w przypadku strategii pozainstytucjonalnej, gdzie motywem jej wyboru może być też np. przeświadczenie, że Kościół jako instytucja jest niepotrzebny, gdyż wystarczy osobisty kontakt z Bogiem. Natomiast w przypadku osób religijnych, które preferują strategie instytucjonalne, wprawdzie widoczne jest zaufanie do Kościoła, ale osoby te nierzadko delegują obowiązek religijnego wychowania potomstwa poza rodziną.
Prof. Krzysztof Koseła z Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego podkreślił w referacie pt. „Wiara bez konsekwencji? Polska po Janie Pawle II”, że badacze współczesnych społeczeństw dystansują się wobec tezy o nieuchronnym charakterze sekularyzacji i krytycznie oceniają wartość tego pojęcia. Mówił, że trzeba w nowy sposób myśleć o przemianach religijności i nie ograniczać się do pojęcia „sekularyzacji”, gdyż przestaje ono być adekwatne.
Według prof. Koseły na poziomie zasad, struktur, statutów, systemu społecznego dokonała się zmiana polegająca na desekularyzacji. – Wyjałowione z religijnych odniesień zasady Polski Ludowej upadły, a w ich miejsce pojawiły się nowe reguły, w myśl których jest miejsce na krzyż w Sejmie, na religijny charakter przysięgi oraz na lekcje religii w szkole – mówił. Z drugiej strony – jak zauważył – socjologowie obserwują działania ludzi odniesione do sfery publicznej i pozapublicznej, dostrzegając w nich motywacje religijne.
- W obszarze zasad społecznych widzimy cofanie sekularyzacji, natomiast w obszarze działania i praktyk – falowanie, odwroty i powroty troski o realizację woli Bożej u członków naszego nowoczesnego społeczeństwa. Motywacje ludzi w dziedzinie życia gospodarczego, polityki, edukacji, rozrywki, życia rodzinnego są raz mniej, innym razem bardziej motywowane religijnie – wyjaśniał prof. Koseła.
Socjolog zwrócił też uwagę, że w żadnym kraju religijność nie jest tak dobrze dokumentowana jak w Polsce, gdzie badania na ten temat prowadzi ISKK oraz 12 razy w roku CBOS.
Z kolei Paweł Gierech z Centrum Myśli Jana Pawła II poruszył temat „Polskiej pamięci o dziedzictwie Jana Pawła II”. Jego zdaniem, w dziedzinie pamięci mamy jako wspólnota zarówno sukcesy, jak i zaniedbania. W odniesieniu do postaci Jana Pawła II, pamięć kulturowa, przyszła zbyt wcześnie (np. ogólnonarodowe obchody rocznic, pomniki i inne formy upamiętnienia, które pojawiały się już za życia Jana Pawła II i pojawiają się do dzisiaj). Równolegle jest tzw. pamięć komunikatywna, udokumentowana wynikami badań CMJP2 i innych ośrodków badawczych.
Ok. 90 proc. Polaków uważa Jana Pawła II za autorytet, ok. 70 proc. stara się kierować jego wskazaniami. Daty „papieskie” – 2 kwietnia i 16 października należą obok Święta Niepodległości – 11 listopada – do triady rocznic uważanych za najważniejsze w historii nowożytnej Polski. Zdaniem Gierecha, w przypadku Jana Pawła II pamięć komunikatywna zaczęła współwystępować z kulturową, inaczej niż to przewiduje teoria Jana Assmana.
Socjolog z CMJP2 wskazał też na ogromną siłę mediów, które – jak się wyraził – coraz silniej decydują o tym, jakie treści wiążemy z przekazem pamięci Polaków, w tym pamięcią o pontyfikacie Jana Pawła II. – Dlatego nieobojętnym jest czy np. książka „Pamięć i tożsamość” pozostanie szkolną lekturą, czy też zniknie z kanonu, gdyż ma to konswekwencje dla kształtu pamięci naszej wspólnoty, podobnie jak to, czy zamiast przypomnienia słów pobudzających nas do krytycznej refleksji nad najważniejszymi papieskimi wezwaniami, zobaczymy po raz setny „papieskie kremówki” bez wspólnotowego kontekstu wadowickiej homilii – mówił.
Zdaniem Gierecha, w dyskusji o dziedzictwie Jana Pawła II nie powinno chodzić o wybór, czy stawiać pomniki czy czytać encykliki. Pamięć kulturowa wymaga materialnych nośników, również pomników. Same jednak nośniki nie przemówią. - Kiedy przyprowadzimy pod pomnik nowe pokolenie musimy sami wiedzieć, o czym mówić, co uznajemy w tej spuściźnie za szczególnie ważne – zaznaczył.
Podczas sympozjum socjologicznego w Centrum Myśli Jana Pawła II w Warszawie poinformowano, że wczesną jesienią ukaże się książka pt. „Wiara bez konsekwencji? Polska po Janie Pawle II – studium socjologiczne".