Mimo iż jest to łatka przyklejana przez obóz lewicowo-liberalny konserwatystom, tak naprawdę jest to mechanizm przez nich samych coraz intensywniej stosowany. W naszym kraju widać to choćby przy okazji kolportowania narracji, zgodnie z którą Prawo i Sprawiedliwość to elita biznesowo-polityczna, którą trzeba „odsunąć od władzy” i odebrać pieniądze, którymi „się nachapali”.

By nie być gołosłownym spójrzmy jak jeszcze wczoraj ulubiona prywatna stacja obecnej władzy, tj. TVN24 zapowiadała reportaż pod symptomatycznym tytułem „Państwo przejściowe”. - Mimo utraty władzy, nominaci PiS nadal zajmują stanowiska dzięki kadencyjności i przepisom z czasów poprzednich rządów – brzmiała zajawka materiału. Innymi słowy co tam demokracja, jako system, gdzie w różnych instytucjach są przedstawiciele różnych światopoglądów i punktów widzenia, pal sześć „check and balance” (koncepcja świadomego rozdzielania władzy pomiędzy wzajemnie kontrolujące się organy, związana z ideą podziału władzy wyrażoną w konstytucjach wielu krajów, w tym Polsce w art. 10 Konstytucji RP), gdy większość w parlamencie zdobywa Koalicja Jedynie Słuszna, to z nadania należą jej się wszystkie instytucje państwa polskiego. Kadencyjność? To się już nie liczy. Prawo? „Tak jak je rozumiemy”.

Do tej pory zawsze władza była rozproszona i nikt wygrywając jedne wybory nie dostawał pełni władzy. Faktem jest, że te proporcje ulegały zmianie dla ekipy rządzącej, ale to tylko w okresach, gdy jedna ekipa wygrywała dwie kadencje, co zdarzyło się w okresach 2007-2015 (koalicja PO-PSL) i 2015-2023 (Zjednoczona Prawica). Co więcej, w sferze deklaracji rządząca dziś ekipa, a przynajmniej jej prominentny przedstawiciel, Rafał Trzaskowski zgodziłaby się z koncepcją „check and balance”, co kandydat Koalicji Obywatelskiej zapisał w swojej książce „Rafał”. „Dzisiaj polityka polega w dużej mierze na samoograniczeniu, to obowiązuje zwłaszcza po stronie demokratycznej, populistom wolno więcej – w każdej sferze życia. (…) ich wyborcy są bardziej tolerancyjni, przymykają oczy na błędy i hipokryzję. Od polityków strony demokratycznej wymaga się najwyższych standardów, jak w społeczeństwach skandynawskich – i słusznie.” Brzmi pięknie, co nie? Szkoda, że jest całkowicie odwrotnie, czego najlepszym dowodem jest to, jak traktowane są instytucje państwa polskiego niezależne od koalicji 13. grudnia, takie jak Sąd Najwyższy, Trybunał Konstytucyjny, Narodowy Bank Polski, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, czy w końcu prokuratorzy, którzy nie chcą tańczyć tak, jak im Adam Bodnar każe.

Demokracja warunkowa

Generalnie zasada jest taka, że jak ktoś jest czegoś szefem, czy prezesem, a ma poglądy bliskie obozowi liberalno-lewicowemu, to jest po prostu szefem, czy prezesem. Ale jak ma poglądy prawicowe albo nie daj Boże swoje stanowisko zdobył w czasie rządów Prawa i Sprawiedliwości, to jest „pisowcem” lub „nominatem”. Po prostu każde stanowisko w państwie jest dla „naszych”, a kto inny – tego należy zwalczać wszelkimi środkami, jak trzeba to przychylnymi sędziami, prokuraturą, czy nawet NIK-iem. To jest jakiś pomysł, ja go oceniam krytycznie, ale nie ma nic wspólnego z „samoograniczaniem”, o którym pięknie pisze w książce Rafał Trzaskowski. kto jest w takim razie tak naprawdę populistą, w tym negatywnym tego słowa znaczeniu?

Paradoks naszych czasów polega na tym, że ci, którzy najgłośniej krzyczą o potrzebie demokracji, pluralizmu i wysokich standardów, najchętniej zawieszają je na kołku, gdy tylko przestają być im wygodne. W polityce zamiana pojęć nie jest już nadużyciem – stała się metodą. A jeśli populizm jest dziś zarzutem, to tylko dlatego, że jego definicję trzyma się pod kluczem i wyciąga wtedy, gdy pasuje do własnej narracji. Reszta to tylko kwestia PR-u i odpowiedniej oprawy w TV.