KS. IRENEUSZ SKUBIŚ: – Przed ostatnią konferencją Episkopatu Polski media, zwłaszcza te liberalne, ukazywały Księdza Arcybiskupa jako hierarchę groźnego dla wszystkich. Była to bardzo znamienna sugestia zarówno dla księży biskupów stających przed wyborem przewodniczącego KEP, jak i dla wiernych... Muszę wyznać, że my w Częstochowie cieszymy się, iż Ekscelencja ostał się nam w funkcji św. Jana Apostoła w Efezie i będzie, jak do tej pory, doglądał Domu Matki na Jasnej Górze. Ale wróćmy do spraw konferencji, która bardzo obiektywnie pokazała Kościół w Polsce jako Kościół pracujący nie tylko w rzeczywistości polskiej, ale także w rzeczywistości światowej, m.in. przez działanie polskiej Caritas...

ABP WACŁAW DEPO: – Bardzo serdecznie dziękuję za solidarność z moją osobą oraz współdźwiganie zadań i odpowiedzialności za odcinki, które zostały mi powierzone. Niezależnie od tego, jakie twarze będą mi nadawane, mój program ciągle jest ten sam: prowadzić człowieka ku Chrystusowi, żeby odnajdywał w Nim swoją prawdę, swoją drogę i swoje życie. Jestem wdzięczny Księdzu Infułatowi, że ostatnio na Apelu Jasnogórskim przed Matką Bożą dziękował za moją osobę – służba Matce Jezusa to moje obecne zadanie, co potwierdził także Nuncjusz Apostolski, witając mnie niedawno w Warszawie bardzo zobowiązującym tytułem „Ministra Królowej Polski”. Bycie przy Matce Jezusa i wskazywanie na tajemnice Jej Syna w życiu Kościoła to moje nieustanne zadanie, zarówno wobec współbraci w biskupstwie, których Matka Boża przyjmuje tutaj na audiencji – a ja mam w związku z tym określoną rolę jako pasterz miejsca – jak również wobec ludu Bożego naszej ojczyzny i spoza jej granic, który tutaj przybywa, żeby od Niej uczyć się zawierzenia Panu Bogu.
Ostatnia konferencja Episkopatu (12 i 13 marca br.) miała charakter najpierw pewnych podziękowań za dar „Ad limina Apostolorum”. Ojciec Święty Franciszek, który przyjął nas u siebie, okazał stopień zaufania, którego wszyscy bardzo pragnęliśmy, zwłaszcza że przed nami bardzo ważne zadania, takie jak przygotowania do 1050. rocznicy chrztu Polski czy do Światowych Dni Młodzieży w 2016 r., ale też te, które są codzienną pracą Kościoła. Wiemy, że to, co czynimy poprzez aktywne wyjście naprzeciw człowiekowi, jest zrozumiałe i potwierdzone błogosławieństwem Ojca Świętego Franciszka.
Dlatego i zadanie Caritas jako pewnej opcji pracy Kościoła nie jest niczym nowym, bo przecież już Ojciec Święty bł. Jan Paweł II wskazał na pewne bardzo ważne światło – tzw. wyobraźnię miłosierdzia. W tych dwóch słowach zawiera się program dostrzegania drugiego człowieka w jego podstawowych potrzebach duchowych i materialnych, ale przede wszystkim to, że każdy człowiek musi odkryć, iż jest wartością sam w sobie oraz sam dla siebie.
Dobrze, że wreszcie mówi się o pracy polskiej Caritas – jej codzienne wysiłki nieczęsto były pokazywane w mediach. Na margines spychano działalność Caritas nawet w szkołach, w kołach wolontariatu, czy konkretnych biur apostolskich w parafii czy w diecezji – po to, żeby promować tzw. świecki styl Caritas, jaki prezentuje Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy i inne podobne działania.

– Na Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu wypłynął też problem związany z Konwencją Rady Europy o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. W jakimś sensie mamy tu do czynienia z przewrotnością, bo w grę wchodzi sprawa redefinicji pewnych pojęć...

– Posługujemy się tymi samymi słowami, ale podkładany jest pod nie inny sens. Mówimy o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet, ale podstawową płaszczyzną staje się zderzenie płci. Zwraca się uwagę na niesprawiedliwość względem samego układu naturalnego – kobieta jest słabszą istotą, a więc pewnie jest wykorzystywana i trzeba temu zapobiec. Redefiniuje się samo pojęcie godności kobiety i mężczyzny – a później pojęcia małżeństwa i rodziny – i wprowadza relatywizm w posługiwaniu się tymi terminami, powodujący zamieszanie, a nie pomagający ludziom żyć. To nie jest atak wprost, ale podstępna, szatańska metoda zwalczania przeciwnika.

– Bardzo ważne jest, żeby biskupi mieli tu jeden klarowny głos, który by nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do spraw w życiu najważniejszych. Bo ukryty przeciwnik dokonuje wciąż nowych intelektualnych manipulacji...

– Zwrócę uwagę na jeszcze jeden ukryty plan. Tego rodzaju projekt był przesłany do parlamentu w lipcu, kiedy ludzie wyjechali na wakacje. Później powiedziano, że zostało to już dawno przegłosowane, że na ten temat wypowiadali się parlamentarzyści, były konsultacje społeczne. To jest także manipulacja samymi projektami ustaw i zarządzeń.

– Bardzo dobrze się więc stało, że Episkopat zajął niedawno jasne stanowisko w sprawie gender. Dzięki temu wiele spraw się ludziom wyjaśniło. Stąd taki atak liberalnych mediów laickich na biskupów polskich.

– Niestety, można zauważyć, że jeśli większa jest wolność w naszym narodzie i pojawiają się nieco lepsze warunki bytowe, to Kościół jest rządzącym mniej potrzebny i w jego zasadniczym głosie ustawia się go trochę na marginesie życia. Dopiero kiedy pojawiają się niepokoje społeczne, zaprasza się Kościół do dyskusji, do zajęcia stanowiska – krótko mówiąc, jest on potrzebny do pacyfikacji nastrojów społecznych. Stanowisko Episkopatu w sprawie gender zostało wyrażone w liście na święto Świętej Rodziny, a teraz przypomniane. Nie ma zgody biskupów na manipulacje czy redefinicję małżeństwa, rodziny, godności kobiety i mężczyzny. Nauczanie Kościoła jest przecież jasne i podkreśla, że trzeba upominać „w porę i nie w porę” (por. 2 Tm 4, 1-5 – przyp. red.), bo to nie jest tylko światło naszego ludzkiego rozumu, ale to prawo Boże, które pokazuje nam drogę wyjścia z sytuacji trudnych.

– Przeżywamy wszyscy problemy związane z Ukrainą. Naród, który miał nadzieję przyłączyć się do Unii Europejskiej, został spacyfikowany na Krymie, przedtem wielu ludzi zostało zranionych, są także zabici. Jak księża biskupi postrzegają ten niełatwy problem, wiążący się także z naszą wspólną trudną historią?

– Trzeba tu zgłębić sprawę pokoju. Korzystając od kilkudziesięciu lat z daru pokoju w tej części Europy i świata, chyba daliśmy się uśpić, uwierzyliśmy, że pokój jest wynikiem równowagi sił militarnych czy politycznych układów. Tymczasem tak naprawdę bierze się on z pojedynczego serca. Jeśli ono jest nastawione na samowystarczalność, siłę i poszerzanie swoich granic, to każda manipulacja – czy będzie się dokonywała na terenie Ukrainy, Rosji, czy każdego innego kraju – będzie wcześniej czy później wymagała ofiar i poświęceń. Zasada: „dziel i rządź” dzisiaj jawi się bardzo ostro: dzieli się ludzi najpierw w tym samym kraju, w tym samym narodzie, a później wskazuje się na prawa poszczególnych narodów, jak w przypadku Rosji, która mówi, że musi bronić swoich obywateli. Ten scenariusz, niestety, już przynosił katastrofalne skutki w historii, tragicznym przykładem jest II wojna światowa. Także uśpienie wielu narodów przez różne dyplomatyczne zabiegi trzeba widzieć w kategorii winy. Zupełnie czymś innym jest natomiast bardzo bolesny rozdział naszej wspólnej historii lat wojennych czy powojennych, kiedy nawet nie wolno nam było mówić o wielkiej ofierze krwi Polaków i niewinnej śmierci tysięcy ludzi.

– Ze strony polskich biskupów widać wielkie otwarcie i braterstwo z narodem ukraińskim.

– Tak. Dlatego bardzo zachęcamy do każdej formy pomocy Ukraińcom, czy to poprzez konkretne dary i ofiary, przekazywane za pośrednictwem Caritas, czy tak cenny zawsze dar modlitwy, składany codziennie. Pomimo różnego typu blokad jesteśmy razem. Solidarność, czyli współdźwiganie ich krzyża zmagań o wolność i demokrację, jest jak najbardziej naszym zadaniem.

– Powrócę jeszcze do nastrojów, jakie animowały media przed konferencją Episkopatu, na której miał być wybierany jej przewodniczący. Czy określenie „biskup maryjny” umniejsza chrystocentryzm w pasterskim działaniu? Czyż maryjność jest w jakimś sensie mniej ważna w życiu i w misyjności Kościoła dzisiaj? Co Ksiądz Arcybiskup o tym sądzi?

– Jeszcze przed wyjazdem do Rzymu na wizytę „Ad limina” otrzymywałem sygnały, że przygotowuje się programy medialne, teksty w pewnych czasopismach (nie będę wymieniał ich tytułów) na temat mojej osoby: przeszłości, różnych więzi, miejsc pracy duszpasterskiej. I przyznam, że już wtedy powiedziałem sobie, że nie będę tego oglądał i nie będę czytał, pomimo że ktoś może powie dzisiaj: nieznajomość rzeczy jest twoją winą. Zrozumiałem, że muszę być wolny od tego, co jest wykrzywionym obrazem mojej osoby, przede wszystkim jako człowieka. I dzisiaj każdego, kto kręcił film, robił reportaż czy wypowiadał się o mnie, mam prawo zapytać: Czy Pan/Pani spotkał/a się kiedyś ze mną osobiście, czy miał/a możliwość dogłębnego, obiektywnego poznania mojej osoby? Proszę zauważyć, że także brak mojej odpowiedzi publicznej na tego rodzaju teksty był interpretowany w ten sposób, że wypowiadam się tylko w skrajnych katolickich mediach, że nie przyjmuję żadnego zaproszenia kierowanego z innej strony. Całkowita bzdura! Niezależnie od tego, kto wchodzi dzisiaj w pole mojego działania: czy to w przestrzeni Jasnej Góry, czy polskiej parafii, czy podczas mojej obecności na jakimś wydarzeniu – zawsze staram się być otwarty i odpowiadać na zadane mi pytania. Może ktoś w zebranym materiale nie znalazł konkretnych „haczyków”, które można by mi przypiąć... I dlatego został postawiony jeden „zarzut”: mój związek z Radiem Maryja, czy jak się to określa – z tzw. mediami toruńskimi. A przecież media toruńskie mają swoją twarz, mają także swoje charakterystyczne cechy – tak zresztą jak „Niedziela” czy inne media, które przekazują obraz Kościoła, głos jego pasterzy, czyniąc to po swojemu. Każdy odpowiada za to, jak pewne zjawiska odczytuje, jak wierzy temu, co ogląda, co czyta, czego słucha.
Kolejna sprawa: nigdy w materiale na mój temat nie wspomniano o pracy wychowawczej jako rektora seminarium. Mówiono o mnie tylko w kategoriach duszpasterza akademickiego, jako człowieka kiedyś rzekomo o innym obliczu, poprzez związanie ze śp. bp. Janem Chrapkiem. To jest kolejna manipulacja, która nie ma podstaw. Jeśli moimi przełożonymi byli bp Chrapek, a później bp Zimowski (obecnie arcybiskup), to miałem wyznaczoną rolę i zadanie do spełnienia. Dzisiaj moim zadaniem jest – poprzez wierność temu miejscu, jakie stanowi Jasna Góra ze swoim kultem maryjnym – przekazywać obraz Jezusa Chrystusa jako naszego Pana i Zbawiciela. Media zaś próbują przejąć kompetencje Magisterium Kościoła, po swojemu interpretując nawet nauczanie bł. Jana Pawła II czy obecnego papieża Franciszka, którego wypowiedzi i postawa są ustawiane według określonego klucza. Dlatego moim zadaniem, bardzo podstawowym wobec wszelkich mediów, jest strzec prawdziwego obrazu Chrystusa, który jest w Kościele.

– Wierni bardzo przyzwyczaili się do obecności Księdza Arcybiskupa na Apelu Jasnogórskim. Kiedy Ekscelencji nie ma, pytają, dlaczego. Cenne jest to, że z Jasnej Góry możemy otrzymać widzialne błogosławieństwo Ministra Królowej Polski...

– Dziękuję za to przypomnienie, które jest też zobowiązaniem. I rzeczywiście, w ten sposób jestem odbierany. Już po Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski ucieszyłem się z zaproszenia do Frankfurtu nad Menem, żeby w Polskiej Misji Katolickiej udzielić sakramentu bierzmowania 45 młodym ludziom, którzy razem z rodzinami wypełnili kościół po brzegi. To miejsce za naszą zachodnią granicą jest wyjątkowo związane duchowo z Jasną Górą, w bocznej kaplicy kościoła znajduje się obraz Matki Bożej Częstochowskiej, naszej Królowej, ofiarowany przez śp. kard. Józefa Glempa jako dar dla Polonii. Ksiądz proboszcz, który prowadził uroczystość, stwierdził, że dzisiaj jest w tej wspólnocie obecny nie tylko pasterz Częstochowy, ale osoba łącząca z Jasną Górą. Moja obecność w tym miejscu była obdarowaniem po obydwu stronach. Ale cieszę się, że wróciłem do domu i swoją modlitwą oraz błogosławieństwem będę mógł nadal potwierdzać te dary, które otrzymujemy przez pośrednictwo Maryi.