Reklama

Święci i błogosławieni

„Będą was prześladować z powodu mego imienia”

12 maja 2013 r. papież Franciszek dokona kanonizacji bł. Antonia Primaldo i jego Towarzyszy z Otranto, którzy w 1480 r. zginęli z rąk Turków za wiarę w Chrystusa

Niedziela Ogólnopolska 18/2013, str. 4-5

[ TEMATY ]

święty

kanonizacja

WŁODZIMIERZ RĘDZIOCH

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzień 11 lutego 2013 r. przeszedł do historii – to właśnie tego dnia Benedykt XVI ogłosił światu swą decyzję o rezygnacji z urzędu Biskupa Rzymu. Nie wszyscy jednak pamiętają, że Papież uczynił to podczas zwyczajnego konsystorza publicznego, zwołanego w sprawie kanonizacji bł. Antonia Primaldo i jego Towarzyszy z Otranto (Włochy), którzy zginęli męczeńską śmiercią z rąk Turków, ponieważ nie chcieli wyrzec się wiary w Chrystusa i przejść na islam. Klemens XIV dekretem z 1771 r. ogłosił męczenników z Otranto błogosławionymi i uprawomocnił ich kult, lecz dopiero Benedykt XVI w 2007 r. uznał oficjalnie męczeństwo błogosławionych. Kanonizacja stała się możliwa, gdyż został uznany cud za wstawiennictwem męczenników – chodzi o cudowne uzdrowienie włoskiej zakonnicy chorej na raka. Jest rzeczą znamienną, że pierwszymi świętymi kanonizowanymi przez papieża Franciszka będą chrześcijanie zamordowani z nienawiści do wiary chrześcijańskiej przez muzułmańskich oprawców.

Muzułmańskie imperium u bram Europy

Reklama

Na początku XIV wieku tureckie plemię Oguzów założyło w zachodniej Anatolii księstwo, które przyjęło nazwę swego pierwszego władcy – Osmana I. Kolejni sułtani podbijali tereny Bizancjum w Anatolii, a następnie częściowo Bułgarię i Serbię, po zwycięskich bitwach na Kosowym Polu i pod Warną. W 1453 r. Mehmed II na czele armii składającej się z 260 tys. żołnierzy zdobył stolicę Bizancjum – Konstantynopol, który stał się również stolicą Imperium Osmańskiego. Upadek „drugiego Rzymu” był najbardziej dramatycznym momentem w historii wschodniego chrześcijaństwa, gdyż oznaczał jego koniec na terenach zajmowanych dotychczas przez Bizancjum. Sułtan osmański czuł się tak silny, że postanowił zdobyć również sam Rzym, stolicę chrześcijaństwa – Bazylikę św. Piotra chciał zamienić w stajnię dla sułtańskich koni. W czerwcu 1480 r. osmańska flota, która do tej pory oblegała bronioną przez joannitów wyspę Rodos, została skierowana w stronę Adriatyku, w kierunku portu Brindisi. Składała się ona z 90 galer i wielu mniejszych statków z 18 tys. żołnierzy na pokładzie, a dowodził nią Ahmed Pasza. W planach sułtana, jego wojska – po zajęciu strategicznego portu na południu Włoch – miały podbić południe Półwyspu Apenińskiego i zająć Rzym, siedzibę papieża. Silne wiatry sprawiły, że flota nie dotarła do Brindisi, ale zatrzymała się niedaleko Otranto, portu położonego nieco bardziej na południe. Miasto to słynęło z udekorowanej wspaniałymi mozaikami katedry wzniesionej w XI wieku. Stąd wyruszali do Jerozolimy krzyżowcy, tutaj w 1219 r. zatrzymał się też św. Franciszek z Asyżu wracający z pielgrzymki do Ziemi Świętej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Oblężenie Otranto

Gdy 28 czerwca 1480 r. flota osmańska pojawiła się na wodach Otranto, w mieście znajdował się garnizon składający się z 400 żołnierzy. Dowodzący garnizonem wysłał natychmiast posłańca do króla Neapolu z prośbą o przysłanie posiłków, a gdy te nie nadeszły, żołnierze opuścili miasto. Mieszkańcy schronili się w murach zamku i tam bronili się przed atakami Turków, którzy bombardowali mury obronne wielkimi kamiennymi kulami. W końcu znaleźli słaby punkt w murze, na którym skupili swój atak. W ten sposób 12 sierpnia udało im się zrobić wyłom, przez który dostali się do miasta. Rozpoczęła się masakra mieszkańców. Najeźdźcy nie oszczędzili nawet katedry, w której czekał na nich ubrany w odświętne szaty z krzyżem w ręku miejscowy arcybiskup Stefano Pendinelli.

Reklama

Abp Pendinelli wezwał Turków, by się nawrócili, lecz ci ścięli mu głowę, mówiąc, że od tej chwili rządzi tutaj nie Chrystus, lecz Mahomet. Francesco Largo, komendant dowodzący obroną miasta, został przepiłowany żywcem. Następnego dnia Ahmed Pasza kazał zgromadzić wszystkich pozostałych przy życiu mężczyzn powyżej 15. roku życia – było ich 813 (chociaż tradycyjnie mówi się o 800). Towarzyszący mu ksiądz – apostata imieniem Giovanni zaczął zachęcać więźniów, by wyrzekli się wiary w Chrystusa i przeszli na islam. W imieniu mieszkańców Otranto odpowiedział Antonio Primaldo, ubogi rzemieślnik, którego imię przejdzie do historii: „Wierzymy w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, i jesteśmy gotowi tysiąc razy oddać za Niego życie”. Następnie zwrócił się do swych rodaków: „Moi bracia, do tej pory walczyliśmy, aby bronić ojczyzny, naszego życia i naszych ziemskich panów. Teraz przyszedł czas, by walczyć o nasze dusze i o naszego Pana, który oddał za nas życie na krzyżu. Lepiej, żebyśmy umarli, zachowując wiarę, by poprzez śmierć doczesną zyskać życie wieczne i chwałę męczenników”.

Męczeństwo za wiarę

Nikt z mieszkańców Otranto nie wyrzekł się wiary, co oznaczało wyrok śmierci. Następnego dnia skutych kajdanami więźniów wyprowadzono za miasto na wzniesienie zwane Wzgórzem Minerwy (dziś: wzgórze Męczenników). Każdemu z nich odcinano głowę bułatem na kamieniu, który zachował się do dzisiaj (jest przechowywany w ołtarzu katedry). Naoczny świadek tych wydarzeń, niejaki Francesco Cerra, przypomniał te dramatyczne chwile, gdy 59 lat później zeznawał w procesie beatyfikacyjnym (miał wtedy 72 lata). Cerra opowiedział, że pierwszą osobą, której ścięto głowę, był Primaldo, ale miało wtedy miejsce cudowne wydarzenie – chociaż męczennik nie miał już głowy, powstał i pozostał na stojąco aż do momentu, gdy zabito wszystkich współtowarzyszy. Jeden z oprawców był tak wstrząśnięty tym cudem, iż wyznał, że chce zostać chrześcijaninem, za co i jego skazano na śmierć.

Ciała męczenników pozostały niepogrzebane na wzgórzu przez ponad rok, aż do czasu, gdy miasto zostało odbite 13 września 1481 r. przez wojska księcia Kalabrii Alfonsa, syna króla Neapolu. Ich relikwie przeniesiono wtedy do katedry. Następnie dla męczenników wybudowano po prawej stronie głównego ołtarza specjalną kaplicę, w której przechowywane są kości błogosławionych; pod ołtarzem udekorowanym figurą Matki Bożej znajduje się kamień, na którym byli ścinani męczennicy.

Jan Paweł II o męczennikach z Otranto

Reklama

Z okazji roku obchodów 500-lecia (1980) męczeńskiej śmierci 800 mieszkańców Otranto do tego włoskiego portu na południowym wybrzeżu Adriatyku pielgrzymował Jan Paweł II.

W niedzielę 5 października 1980 r. Papież odprawił Mszę św. pontyfikalną na dominującym nad miastem wzgórzu Męczenników, podczas której wygłosił homilię o znaczeniu męczeństwa w historii chrześcijaństwa. Oto jej fragmenty: „Prawda o męczeństwie posiada w Ewangelii wymowę pełną przejmującej głębi, a zarazem przejmującej prostoty. Chrystus nie obiecuje swoim uczniom ziemskich sukcesów, doczesnej pomyślności; nie roztacza przed ich oczyma żadnej «utopii», jak to nieraz bywało i wciąż bywa w dziejach ludzkich ideologii. Mówi swoim uczniom po prostu: «będą was prześladować» (Łk 21, 12). Będą was wydawać organom różnych władz, będą was wtrącać do więzień, będą stawiać wobec różnych trybunałów. To wszystko «z powodu mego imienia» (Łk 21, 12). Istota męczeństwa łączy się od początku i poprzez wszystkie stulecia z tym Imieniem! Męczennikami nazywamy w ciągu dziejów tych chrześcijan, którzy ponosili cierpienia nieraz przerażające w swoim okrucieństwie «in odium fidei». Tych, którym «in odium fidei» zadano w końcu śmierć. Tych przeto, którzy przyjmując w ten sposób cierpienia i ponosząc śmierć, dali szczególne świadectwo Chrystusowi”.

Męczeństwo chrześcijan trwa nadal

Reklama

Męczeństwo chrześcijan za wiarę nie jest bynajmniej faktem historycznym – tak jak przed wiekami, tak i dziś są oni prześladowani z powodu imienia Chrystusa. Ma to miejsce w krajach, gdzie przy władzy pozostały reżymy komunistyczne (Chiny, Korea Północna, Wietnam), w wielu krajach muzułmańskich lub regionach zamieszkiwanych w większości przez wyznawców islamu czy na Zachodzie, gdzie formy prześladowania stały się bardziej wyrafinowane.

Niepokój budzi pojawianie się coraz bardziej radykalnych, fanatycznych partii i ugrupowań islamskich. I nie chodzi tu bynajmniej tylko o organizacje terrorystyczne, takie jak Al-Kaida czy Boko Haram. Bo co powiedzieć o Bractwie Muzułmańskim, które w swym herbie ma szable – takie jak te, którymi stracono męczenników z Otranto – a dzisiaj rządzi w Egipcie i ma wielkie wpływy i w innych państwach północnej Afryki i Bliskiego Wschodu? Wydaje się, że w islamie pozostaje ciągle nierozwiązany problem zależności między przemocą a religią, co sygnalizował w swym słynnym przemówieniu w Ratyzbonie Benedykt XVI, cytując słowa cesarza Manuela II Paleologa: „Szerzenie wiary przemocą jest irracjonalne, a przemoc jest sprzeczna z naturą Boga i naturą duszy”.

Dlatego dzisiaj – w epoce demokracji i praw człowieka – nie możemy zapominać o naszych prześladowanych współbraciach, tym bardziej że media przemilczają masakry chrześcijan, a chodzi o najbardziej prześladowaną grupę religijną świata. Jan Paweł II w swej homilii w Otranto zachęcał: „Być w sposób duchowy blisko tych, którzy cierpią gwałt z powodu swej wiary, to specjalny obowiązek wszystkich chrześcijan, zgodnie z tradycją odziedziczoną z pierwszych wieków. Powiedziałbym więcej: chodzi tu również o solidarność należną osobom lub wspólnotom, których podstawowe prawa są gwałcone lub nawet całkowicie podeptane. Musimy modlić się, aby Pan wspomógł swoją łaską tych naszych braci w tego rodzaju trudnych próbach. I módlmy się również za tych, którzy ich prześladują, powtarzając błaganie Chrystusa na krzyżu, zwrócone do Ojca: «Wybacz im, bo nie wiedzą, co czynią»”.

2013-04-29 11:25

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Ojciec Święty

Niedziela zamojsko-lubaczowska 17/2015, str. 7

[ TEMATY ]

Jan Paweł II

święty

rocznica

kanonizacja

Archiwum Alicji Chołyst i Anny Trzeźwińskiej

Radość z kanonizacji

Radość z kanonizacji

Przed wieloma laty na drzwiach pokoju młodego seminarzysty Karola Wojtyły koledzy umieścili kartkę z napisem: „przyszły święty”. Ten sympatyczny klerycki żart stał się proroctwem. Na pogrzebie Jana Pawła II, podobnie jak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, wołano: „santo subito”. 27 kwietna 2014 r., w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, Papież Polak został wyniesiony na ołtarze, ukazany całemu światu jako wzór chrześcijańskiego życia. Jan Paweł II pozostaje jednocześnie przy nas tak bliski jako ukochany święty, który mówi: „Szukałem Was, a teraz Wy przyszliście do mnie”

Karolina postanowiła wyruszyć do Rzymu wraz z grupą przyjaciół studentów. Jeden z kolegów miał duży, stary samochód, który wciąż się psuł. Można więc powiedzieć, że ta podróż była pielgrzymką zaufania. Studenci doświadczali podczas podróży Bożej opieki i bez większych przeszkód po kilku dnach dotarli do Rzymu. Najtrudniejszym doświadczeniem jednak, jak opowiada Karolina, było dojście na Plac św. Piotra. Polacy, którzy pamiętają papieskie pielgrzymki, przyzwyczajeni są do porządku. Zawsze wyznaczone były konkretne sektory, służby porządkowe wskazywały drogę. Włosi nie przejmują się aż tak bardzo organizacją. Karolina wraz z innymi studentkami postanowiła wyruszyć wcześniej, już w środku nocy, aby bez problemów dotrzeć na Plac św. Piotra i zająć jakieś odpowiednie miejsce. Po kilku godzinach marszu wszyscy pielgrzymi, tysiące ludzi, utknęli w jednym miejscu. Wejście na plac było jeszcze zamknięte, a z tyłu pojawiały się nowe osoby. W pewnym momencie ścisk był tak wielki, że Karolina przestała dotykać stopami ziemi. Wszystko, co pamięta z tamtych chwil, to niesamowity dyskomfort i ból. W ciągu kilkadziesiąt minut trwania w tym „imadle” przez jej głowę przechodziły rozmaite myśli. I nagle Karolina poczuła w sercu jakieś tajemnicze wezwanie do modlitwy. Zaczęła modlić się własnymi słowami, modlić się na Różańcu i ofiarowała swoje cierpienie w intencjach, z jakimi przyjechała do Rzymu. Jednocześnie w jej myślach przewijały się wspomnienia związane z cierpieniem Ojca Świętego, który w ostatnich latach swojego życia bohatersko zmagał się z wieloma chorobami. Wszystko to trwało kilka godzin i w końcu, nad ranem otworzono wejścia na plac. Karolina była bardzo zmęczona, obolała, ale właśnie to doświadczenie cierpienia okazało się w tajemniczy sposób duchowym centrum jej pielgrzymowania. W końcu studenci dotarli na Plac św. Piotra. Po nocy oczekiwania i bólu nadszedł przepiękny dzień, dzień chwały Bożej. Wschód słońca odsłaniał w majestatyczny sposób figury Apostołów nad fasadą Bazyliki św. Piotra. Pielgrzymi, setki tysięcy ludzi z całego świata, oczekiwali na Mszę św., jedyne w swoim rodzaju święto czterech papieży: Jana XXIII, Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka. Wydarzenie kanonizacji było wielkim, historycznym wydarzeniem, ale najwspanialsze są indywidualne historie i przeżycia ludzi, którzy doświadczyli „świętych obcowania”. Kanonizacja jest zawsze darem dla całego Kościoła. Osoba świętego jest jakby no nowo podarowana wierzącym. Wszystko to dokonuje się w świetle Zmartwychwstania Pańskiego. Pan Bóg otworzył tego dnia niebo dla wielu osób, które kochają Ojca Świętego.
CZYTAJ DALEJ

Lekkoatletyczne MŚ: Reprezentantka Polski wywalczyła srebrny medal w skoku wzwyż!

2025-09-21 15:41

[ TEMATY ]

sport

PAP/Adam Warżawa

Maria Żodzik

Maria Żodzik

Maria Żodzik zdobyła srebrny medal w skoku wzwyż podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata w Tokio. Reprezentantka Polski poprawiła rekord życiowy na 2,00. - Ten medal to podziękowanie dla Polski, że przyjęła mnie z Białorusi i pozwoliła realizować marzenia - powiedziała wzruszona wicemistrzyni świata.

Wygrała Australijka Nicola Olyslagers. Brązowe medale zdobyły Serbka Angelina Topic i rekordzistka świata Jarosława Mahuczich z Ukrainy.
CZYTAJ DALEJ

W Komborni ustanowiono sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia

2025-09-22 10:12

Damian Kandefer

Wnętrze sanktuarium

Wnętrze sanktuarium

W sobotę, 20 września 2025 r., abp Adam Szal podczas uroczystej Eucharystii ustanowił kościół pw. Matki Bożej Pocieszenia w Komborni sanktuarium maryjnym. Wydarzenie wpisane było w Pielgrzymkę Jubileuszową Pracowników Służby Zdrowia Archidiecezji Przemyskiej.

Na początku Mszy świętej ks. Andrzej Wydrzyński, proboszcz parafii w Komborni, oficjalnie poprosił Metropolitę Przemyskiego o podniesienie kościoła parafialnego do rangi sanktuarium maryjnego. – Przez wieki to miejsce jest naznaczone szczególną obecnością Bogarodzicy zwaną w Komborni jako panią Komborską. Liczne łaski i cuda udzielone, wysłuchane prośby, świadczą o Jej matczynej trosce i pomocy wobec tych, którzy się zwracają do Boga za jej wstawiennictwem. Szczególnymi znakami Jej interwencji są ci, którzy doznali Jej orędownictwa, a dziś stoją tu przed Jej obliczem, przynosząc na Twoje ręce księgę łask i cudów, księgę próśb i podziękowań. Tych wszystkich, którzy wymodlili i otrzymali łaski, o które prosili przed tym obrazem – mówił proboszcz zwracając się do abp. Szala.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję