Reklama

Pod skrzydłami białego orła

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 35/2009

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Anna Bensz-Idziak: - Kiedy po raz pierwszy zobaczyła Pani ośrodek w Długiem?

Aleksandra Nowak: - Pierwszy raz znalazłam się tu w 1998 r. W czasie wakacji ks. Henryk Grządko i ja byliśmy z dziećmi ze świetlic w Długiem. Poszliśmy kiedyś zwiedzić miejscowość i ktoś nam powiedział, że jest tam taki zaniedbany ośrodek, który stoi pusty. Spacerkiem przyszliśmy tutaj. Jak dziś pamiętam - weszliśmy na teren ośrodka przez dziurę w płocie. Rzeczywiście był bardzo zaniedbany. To nie była długa wizyta, bo ktoś, kto tu pilnował, wygonił nas, ale obiekt się nam spodobał. Potem się okazało, że o ten ośrodek starał się Augustyn Wiernicki z ramienia Stowarzyszenia Pomocy Bliźniemu im. Brata Krystyna, który wystąpił z wnioskiem do gminy o przekazanie ośrodka. Tak się też stało.

- Dostaliście wielki zdewastowany obiekt i co dalej?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- Dalej to nie wiedzieliśmy, co mamy robić. W stołówce gnieździły się jaskółki, budynki były zdewastowane, nadpalone i okradane. Ale mieliśmy wspaniałą młodzież, z którą wiosną i latem przyjeżdżaliśmy tutaj, by robić porządek, pracowaliśmy wtedy do drugiej, trzeciej nad ranem. Zapał towarzyszył nam ogromny, bo postanowiliśmy, że w wakacje zrobimy tu kolonie. Do zamieszkania dla kolonistów nie nadawał się właściwie żaden pawilon, chcieliśmy postawić namioty, udało się doprowadzić do porządku kuchnię i stołówkę. I udało się - zorganizowaliśmy kolonie. To była nieduża grupa i wspominam ten czas bardzo dobrze. Dzieci wyjechały bardzo zadowolone. Tak pomału się zaczęło - remonty, zabezpieczanie dachów i powoli remontowaliśmy pawilon po pawilonie.

- Po 10 latach budynki zostały wyremontowane, a teren atrakcyjnie zagospodarowany.

- Powoli myślimy już o powtórnych remontach. W planach mamy dalszy remont kuchni i stołówki. Wybudowaliśmy kompleks boisk sportowych - boisko wielofunkcyjne o sztucznej nawierzchni, dwa boiska do siatkówki plażowej, dwa boiska do piłki nożnej o nawierzchni trawiastej. Jest też amfiteatr ze sceną i trybunami na 1400 miejsc, plac do rekreacji przy ognisku z ławeczkami, plac do zabaw ruchowych. Terenu mamy dużo, bo do utrzymania jest ponad 10 hektarów, mamy też różne plany, ale zobaczymy, co nam z tego wyjdzie.

- „Gniazdo Białego Orła” - skąd wzięła się taka właśnie nazwa ośrodka kolonijnego?

- Nazwaliśmy tak nasz ośrodek, dlatego że program kolonijny, który jest tu realizowany podczas wakacji, ma charakter historyczny. Zaczynając od Mieszka I, uczymy dzieci historii, polskości, wartości, dzieci poznają, że Polska była tu zawsze.

- Kto do Was przyjeżdża?

Reklama

- Z wypoczynku w naszym ośrodku najczęściej korzystają dzieci z uboższych rodzin, które przebywają tu na koloniach, obozach i biwakach. Wypoczywają tu dzieci ze świetlic prowadzonych przez Stowarzyszenie im. Brata Krystyna, z Caritas Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Nawiązaliśmy kontakt m.in. z klubem sportowym z Warszawy, przyjeżdżają szachiści, salezjanie, dzieci z Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Organizacji Wiejskich, bardzo często swoje grupy parafialne przywożą tu księża. Odwiedzają nas również prywatni turyści, korzystający z części hotelowej, którzy przyjeżdżają do nas z całej Polski.
Wiosną i jesienią na terenie ośrodka odbywają się u nas m.in. zielone szkoły, organizujemy również imprezy okolicznościowe, spotkania integracyjne, konferencje tematyczne, szkolenia, warsztaty terapeutyczne i grupy wsparcia dla trzeźwych alkoholików i ich rodzin, programy rekreacyjno-edukacyjne dla osób niepełnosprawnych, zgrupowania sportowców, wiosenne i jesienne biegi przełajowe wpisane do Ogólnopolskiego Kalendarza Imprez Biegowych i zaliczane do Grand Prix Województwa Lubuskiego. Co roku przez nasz ośrodek przewija się ok. 2 tys. osób. Przez te 10 lat wypoczywały u nas dzieci i młodzież z terenu całej Polski, a także z Ukrainy, Białorusi, Uzbekistanu, Litwy, Gruzji i Niemiec. Dzieje się tu bardzo dużo, więc na brak pracy nie narzekam…

- Prowadzicie tu również schronisko dla bezdomnych.

- Tak, jest to całoroczna praca. Obecnie w ośrodku mieszka 10 bezdomnych mężczyzn, zimą jest ich trochę więcej, ale gdy przychodzi wiosna, to odchodzą w Polskę. Dążymy do tego, by przywrócić ich do życia w społeczeństwie i częściowo się to udaje. Staramy się też łączyć rodziny, jeśli się gdzieś w życiu pogubiły, i nawiązujemy kontakty z dziećmi naszych podopiecznych. Przyjechali niedawno do swojego ojca dwaj dorośli panowie, którzy wypoczywają tu, i na nowo się poznają. Pracuję tutaj jako wolontariusz, nawet swojego męża namówiłam i teraz razem ze mną pracuje.

- Jest tu Pani w Długiem od 10 lat. Co skłoniło Panią do takiego zaangażowania?

- Kiedyś w swoim młodym życiu myślałam, że kiedy skończę pracę zawodową, to na pewno nie usiądę, że będę starała się pomagać ludziom. Z zawodu jestem pielęgniarką, więc niesienie pomocy było zawsze moim powołaniem i tak mi zostało. Chciałam dać coś od siebie, coś po sobie zostawić. Zaczęło się od tego, że prowadziłam w Gorzowie świetlicę dla dzieci i w momencie, kiedy przeszłam na wcześniejszą emeryturę, postanowiłam tu przyjechać i zostać w ośrodku. Pracuję tutaj jako wolontariusz i staram się pomagać jak potrafię.
Ten ośrodek jest mi bliski. Tam, gdzie była ta słynna dziura w płocie, jest teraz furtka… Cieszę się, gdy widzę, że można coś dla kogoś zrobić, że ludzie z tego korzystają. Mam jeszcze takie marzenie, żeby rozpocząć budowę kościoła, bo kapliczka w sezonie letnim jest za mała. Przyjdzie moment, że będę musiała stąd odejść, ale chyba się udało i coś po mnie tu zostanie.

Ośrodek Kolonijny Sportowo-Wychowawczy, ul. Turystyczna 14, Długie, 66-500 Strzelce Krajeńskie, tel. (0-95) 763-68-88, bratkrystyndlugie@op.pl.

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bł. Imelda Lambertini. Patronka dzieci pierwszokomunijnych

Niedziela Ogólnopolska 23/2012, str. 26

[ TEMATY ]

Pierwsza Komunia św.

święci

pl.wikipedia.org

Imelda Lambertini

Imelda Lambertini

Dwunastoletnia dziewczynka żyjąca w XIV wieku w Italii - bł. Imelda Lambertini jest patronką dzieci pierwszokomunijnych, a także patronką wszystkich dzieci i młodzieży. Dawne modlitwy nie bez powodu nadają jej miano „adwokatki dzieciństwa”. Jej proste życie, związane z Eucharystią, ale nie tylko, niesie ogromnie ważne przesłanie dla świata XXI wieku.

Imelda urodziła się ok. 1320 r. w Bolonii, w hrabiowskiej rodzinie Lambertinich, jednej z najbardziej wpływowych rodzin w ówczesnej Italii. Prawdopodobnie nie miała jeszcze ukończonego 10. roku życia, gdy wyprosiła u rodziców pozwolenie na wstąpienie do klauzurowego klasztoru Sióstr Dominikanek. Imelda od najmłodszych lat pragnęła przyjąć Pana Jezusa do swojego serca. Żaden człowiek nie miał jednak możliwości spełnić tego marzenia ze względu na jej młody wiek. Mógł to uczynić jedynie sam Jezus: i On sam w cudowny sposób przyszedł do małej Imeldy pod postacią Chleba Eucharystycznego. Gdy sama modliła się po Mszy św. konwentualnej w chórze zakonnym, przy sklepieniu ukazała się jej Święta Hostia. Współsiostry, zafascynowane niezwykłym światłem i zapachem, widząc, że dzieje się Boży cud, posłały po kapelana. Hostia łagodnie opadła na patenę i kapłan swymi konsekrowanymi dłońmi udzielił klęczącemu dziecku Pierwszej Komunii św. Był to dzień 12 maja 1333 r. Z powodu wielkiego pragnienia dziewczynki przystąpienia do Pierwszej Komunii św., pod koniec XIX wieku Stolica Apostolska beatyfikowanej już Imeldzie Lambertini przyznała oficjalny tytuł patronki dzieci pierwszokomunijnych. Patronat ten potwierdził w 1910 r. św. papież Pius X.
CZYTAJ DALEJ

Ojciec Pio ze wschodu. Św. Leopold Mandić

[ TEMATY ]

święci

en.wikipedia.org

Leopold Mandić

Leopold Mandić

W jednej epoce żyło dwóch spowiedników, a obaj należeli do tego samego zakonu – byli kapucynami. Klasztory, w których mieszkali, znajdowały się w tym samym kraju. Jeden zakonnik był ostry jak skalpel przecinający wrzody, drugi – łagodny jak balsam wylewany na rany. Ten ostatni odprawiał ciężkie pokuty za swych penitentów i skarżył się, że nie jest tak miłosierny, jak powinien być uczeń Jezusa.

Gdy pierwszy umiał odprawić od konfesjonału i odmówić rozgrzeszenia, a nawet krzyczeć na penitentów, drugi był zdolny tylko do jednego – do okazywania miłosierdzia. Jednym z nich jest Ojciec Pio, drugim – Leopold Mandić. Obaj mieli ten sam charyzmat rozpoznawania dusz, to samo powołanie do wprowadzania ludzi na ścieżkę nawrócenia, ale ich metody były zupełnie inne. Jakby Jezus, w imieniu którego obaj udzielali rozgrzeszenia, był różny. Zbawiciel bez cienia litości traktował faryzeuszów i potrafił biczem uczynionym ze sznurów bić handlarzy rozstawiających stragany w świątyni jerozolimskiej. Jednocześnie bezwarunkowo przebaczył celnikowi Mateuszowi, zapomniał też grzechy Marii Magdalenie, wprowadził do nieba łotra, który razem z Nim konał w męczarniach na krzyżu. Dwie Jezusowe drogi. Bywało, że pierwszą szedł znany nam Francesco Forgione z San Giovanni Rotondo. Drugi – Leopold Mandić z Padwy – nigdy nie postawił na niej swej stopy.
CZYTAJ DALEJ

Jubileusz 25-lecia sakry biskupiej bp. Jana Wątroby

2025-05-12 13:21

[ TEMATY ]

bp Jan Wątroba

bp Andrzej Przybylski

Radio Fiat

11 maja 2025 roku przypada jubileusz 25-lecia sakry biskupiej Jana Wątroby, biskupa rzeszowskiego. Z tej racji w jego rodzinnej parafii pw. św. Piotra w Okowach w Białej koło Wielunia odbyły się uroczystości jubileuszowe z udziałem kapłanów dekanatu wieluńskiego, a przede wszystkim najbliższej rodziny, przyjaciół, znajomych i wiernych z rodzinnej parafii Jubilata. Kazanie okolicznościowe z tej okazji wygłosił bp Andrzej Przybylski z Częstochowy.

W swoim słowie przypomniał najpierw, że za każdym powołaniem, misją i urzędem w Kościele stoi konkretny człowiek, z konkretną historią rodzinną, wychowaniem, edukacją szkolną i środowiskiem parafialnym. „Zanim staliśmy się w Kościele pasterzami, wyrośliśmy w konkretnej rodzinie, ukształtowały nas wartości przekazane przez rodziców, szkołę, przyjaciół i znajomych, przez parafialną wspólnotę wiary, w której uczyliśmy się służyć Bogu i ludziom – stwierdził kaznodzieja. Bp Przybylski przypomniał drogę powołania bp. Jana Wątroby, a także jego wielki wkład w stuletnią historię diecezji częstochowskiej. Bp Jan Wątroba urodził się w Wieluniu, dzieciństwo i młodość przeżył w parafii Biała koło Wielunia. Po maturze wstąpił do Częstochowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. W trakcie studiów seminaryjnych odbył służbę wojskową. Wyświęcony na kapłana w 1979 roku pełnił w diecezji m.in. funkcję wikariusza w Wieruszowie, sekretarza i kapelana biskupa częstochowskiego Stanisława Nowaka.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję