Mnie jako neoprezbiterowi, ponad dwa lata temu, dana została łaska pracy w parafii św. Franciszka z Asyżu i św. Piotra z Alkantary w Namysłowie. To małe miasteczko z pięknym ryneczkiem i bardzo życzliwymi ludźmi.
Wiadomo, co należy do podstawowych obowiązków księdza. Przede wszystkim odprawianie Eucharystii, spowiedź święta i sprawowanie innych sakramentów, często dochodzi do tego jeszcze uczenie w szkole. Muszę powiedzieć, że takie „wrzucenie na głęboką wodę” sprawiło mi wiele satysfakcji. Trochę trudno to opisać. Jako młody kapłan nie tylko czytam już na ten temat w książkach, tak jak robiliśmy to w seminarium, ale sam staję się narzędziem działania Bożej łaski dla drugiego człowieka. I ciągle sam tej łaski doświadczam, przede wszystkim poprzez dobroć ludzi, którym służę, ich budującą mnie wiarę, pokorę i zdrowy, chrześcijański zapał, który motywuje do robienia czegoś więcej we wspólnocie parafialnej.
Najważniejsze są sakramenty. Chciałbym tu wspomnieć o dwóch z nich, które szczególnie wpływają na moje kontakty z ludźmi. Bardzo pomagają mi w tych kontaktach moi drodzy chorzy parafianie, do których co miesiąc przychodzę z Panem Jezusem i ci z nich, którzy przebywają w miejscowym szpitalu na oddziale paliatywnym. Nie da się zmierzyć mądrości i pokory ich słów, kiedy chcą porozmawiać, kiedy dają dobre rady, kiedy opowiadają o swoim życiu, młodości, troskach, zmaganiu z cierpieniem, ale też o swoich małych i dużych szczęściach, często w osobach wnuków. Zdarza mi się wtedy pomyśleć: „daj mi, Panie, taką wiarę, kiedy i ja będę musiał zmagać się z chorobą i starością”.
Parafia to oczywiście nie tylko starsi ludzie. Często pierwszy, poważniejszy i systematyczny kontakt z młodzieżą zaczyna się dla „uczącego się” księdza od pracy w szkole, w moim przypadku było to gimnazjum. Na ogół słyszy się opinię, że młodzież w tym wieku jest dość trudna. Ja raczej powiedziałbym, bardziej wymagająca i motywująca. Nie chciałbym generalizować, ale widać tam bardziej lub mniej jawną postawę buntu przeciw narzucaniu swojego zdania, jakiejkolwiek formie moralizowania, zmuszania do czegoś, wiąże się to też, przynajmniej na początku, z pewnym „lekkim” podejściem do Kościoła, religii i katechezy. Oczywiście, najczęściej to postawa „na pokaz” i „wypróbowywanie” nauczyciela, czy jest świadkiem tego, o czym mówi, pojawia się więc pole do popisu, szczególnie w związku z przygotowaniem do sakramentu bierzmowania. Młodzież potrafi uczyć pokory. Kto kiedykolwiek uczył w szkole, dobrze to rozumie, dlatego tym bardziej cieszy mnie i buduje to, jak przez rok w III klasie można dojść do świetnej współpracy z młodymi ludźmi, nie tylko, gdy chodzi o naukę czy liturgię samego sakramentu, ale też inne inicjatywy parafialne. Wszystko zawsze rodzi się z zaufania, choć niekiedy nie jest to łatwe.
To właśnie z gimnazjum wyłaniają się członkowie Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży działającego przy naszej parafii. Chcą w ten sposób poszerzyć swoje duchowe horyzonty, ale też zająć się konkretnymi sprawami. Spotykamy się zawsze w piątkowe wieczory zaczynając modlitwą Mszy św. i Koronką do Bożego Miłosierdzia, to jest fundament. Do naszych stałych inicjatyw należy pomoc w liturgii, przygotowywanie wieczorów modlitewnych, takich jak czuwania w czasie Triduum Paschalnego, w Adwencie, a szczególnie czuwanie przed Zesłaniem Ducha Świętego. To ostatnie, z roku na rok, gromadzi coraz więcej ludzi, także dzięki współpracy z sąsiednią parafią. Takie inicjatywy są niezwykle potrzebne, pokazują, że młodzi szukają Pana Boga, są też wielką radością osób starszych również w tych czuwaniach biorących udział. Wśród młodzieży jest wiele uzdolnionych plastycznie osób, zawsze chętnych do zaprojektowania i zbudowania dekoracji świątecznych, Bożego grobu czy ołtarzy na Boże Ciało.
Staramy się również, aby w Boże Narodzenie i Wielkanoc rozprowadzić własnoręcznie wykonane, oryginalne świąteczne ozdoby, dzięki czemu z uzbieranych w ten sposób funduszy możemy wyjechać na wakacyjne rekolekcje, a w ciągu roku na jednodniowe wypady, co również buduje tę naszą małą wspólnotę. Młodzi również zawsze służą pomocą w roznoszeniu prezentów świątecznych do chorych naszej parafii. To wszystko powoduje, że - jak sami mówią - stają się wrażliwsi na potrzeby innych.
Pomiędzy chorymi a młodzieżą jest jeszcze jedna, specjalna grupa, dla której duszpasterzuję. To osoby pragnące pogłębić swoją wiedzę z zakresu duchowości, teologii i nauki Kościoła. Dla nich staram się dwa razy w miesiącu, przez cały rok, przygotowywać tzw. katechezy dla dorosłych. Korzyść jest podwójna. Ja mam impuls, żeby przygotowując poszczególne tematy samemu się dokształcać i wiem o czym chcieliby posłuchać „uczniowie”, a dzięki temu rodzą się też pomysły na tematy poruszane w kazaniach, tak aby dotykały one palących wspólnotę parafialną problemów. Ostatnio na naszych katechezach mówiliśmy o społecznej nauce Kościoła i eschatologii. Jeśli tylko czas pozwala, korzystamy również z wyjazdów kulturalnych.
To oczywiście tylko wybrane elementy pracy w tutejszej parafii. Nie sposób bowiem opisać w tak krótkim tekście tego wszystkiego, co się dzieje i co jest wartościowe. Oprócz mnie jest jeszcze ksiądz proboszcz, i drugi ksiądz wikariusz, którzy również mają swoje osobne pole działalności duszpasterskiej, scholę, ministrantów, Akcję Katolicką, chór parafialny. Często łączymy nasze siły. Jakie ta posługa daje owoce i czy jest potrzebna, ocenić mogą tylko nasi parafianie, których zawsze prosimy o modlitwę w naszej intencji.
Pragnę serdecznie podziękować Redakcji za możliwość złożenia krótkiego świadectwa młodego księdza i pozdrowić szanownych Czytelników, a szczególnie wszystkich kapłanów.