Podczas mojego kilkutygodniowego pobytu w Rzymie, związanego z pogrzebem Jana Pawła II i konklawe, które wybrało Benedykta XVI, wydarzyła się dziwna rzecz. Zaczęło się oczywiście odczuciem osobistej straty z chwilą śmierci Jana Pawła II. Był ojcem i przyjacielem. Lecz potem, widząc ten ogromny przejaw miłości i smutku płynący z każdego zakątku świata, zwłaszcza ze strony młodzieży, poczucie straty powiększyło i poszerzyło się. Do dnia pogrzebu Papieża ta strata była większa niż strata osobista. Kościół stracił następcę Piotra. Nie była nikogo, kto miałby władzę kluczy, władzę, którą Chrystus dał św. Piotrowi. (...)
W czasie następnego tygodnia trwały dyskusje między kardynałami. Dotyczyły potrzeby znalezienia tego, kto mógłby wziąć klucze i sprawić, by Kościół cieszył się władzą, którą dla niego przeznaczył Chrystus. Moc do sprawowania władzy w Kościele pochodzi od Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego i uwidacznia się dla świata w człowieczeństwie Jezusa Chrystusa. Lecz sam Chrystus, który powstał z martwych i wrócił do Ojca, jest teraz niewidoczny. (...)
Chrystus zbudował swój Kościół na fundamencie Apostołów. Dał tym 12 zwykłym ludziom moc nauczania Bożej prawdy, udzielania łaski przez znaki sakramentalne i moc rządzenia Kościołem w Jego imieniu. Ten urząd apostolski jest widoczny z pokolenia na pokolenie przez udzielanie sakramentu kapłaństwa. Pomimo ograniczeń i grzechów samych Apostołów i tych, którzy dzisiaj są ich następcami, Chrystus posługuje się biskupami i kapłanami, by prowadzili Jego lud.
Zadaniem apostoła jest nieustanne pełnienie misji, danej mu od Tego, który go posyła, bez forsowania swojego programu. Jezus jest apostołem Ojca; Dwunastka mężczyzn, pod przywództwem Piotra, jest apostołami Jezusa. Po części, urząd apostoła był wyjątkowy i niepowtarzalny, ponieważ grupa Dwunastu była wybranymi świadkami zmartwychwstania Chrystusa. Druga część ich roli jako przedstawicieli Chrystusa, jako pasterzy Kościoła, nadal trwa w ich następcach, biskupach Kościoła katolickiego. Posługa apostolska jest znakiem i narzędziem Bożej inicjatywy i prowadzenia w Kościele. Każdemu Kościołowi, którzy założyli, apostołowie przynieśli dary Bożej prawdy i łaski sakramentalnej, dając każdemu lokalnemu Kościołowi instytucjonarną formę, potrzebną do kontynuacji życia jako części powszechnej komunii jednego Kościoła.
Biskupi i kapłani mają sprawować rządy jak Chrystus przez miłość do swego ludu, podobnie jak pan młody miłuje swoją wybraną. Ich władza rządzenia nie pochodzi od ludzi, lecz od Chrystusa; jest to władza, którą należy sprawować wyłącznie dla dobra ludu. Jest to władza przebaczania i w sposób widoczny jednania ludzi wokół Chrystusa. Kapłaństwo nie jest pracą czy zawodem, jest małżeństwem.
Mówiąc o roli biskupów w 2003 r. śp. Jan Paweł II wyjaśnił, że „posługa biskupów nie może być absolutnie zredukowana do funkcji koordynatora. Ze swej natury rola biskupa pociąga za sobą wyraźne i jednoznaczne prawo i obowiązek rządzenia, które również obejmuje element jurysdykcji. Wykonując swoje zadanie biskup czyni wszystko, co możliwe, żeby pozyskać zgodę wiernych, lecz ostatecznie będzie musiał wziąć osobistą odpowiedzialność za decyzje, które jako pasterz uważa w swoim sumieniu za niezbędne i za które odpowie przed przyszłym sądem Bożym”.
Troską o przyszły sąd Boży kierowali się kardynałowie podczas głosowania na niedawnym konklawe. Przedtem każdy musiał złożyć przysięgę przed Chrystusem, swoim sędzią, że będzie głosować na tego, którego uważa za najlepszego kandydata na urząd papieski. (...) Polegając na łasce Bożej, uczestniczący w konklawe kardynałowie odczuli wsparcie modlitewne wiernych na całym świecie.
Wybór Benedykta XVI jest momentem radości, że klucze są teraz bezpieczne w rękach człowieka, który został w sposób wyjątkowy przygotowany do posługi papieża. Jest to również moment nawrócenia dla całego Kościoła, czas oddania naszego życia Chrystusowi i ponownego usłyszenia wezwania Chrystusa do podjęcia misji Kościoła w naszych czasach. Ci, którzy odrzucają osobistą przemianę i duchowe nawrócenie znajdą sposoby, żeby podważyć urząd papieski i misję Chrystusową; lecz przez to ukazują swój całkowicie przewidywalny cynizm. To przeczy świeżości tego nowego momentu w historii Kościoła i świata odkupionego przez Chrystusa. Ojciec Święty Benedykt XVI mówił prawdę podczas kazania na Mszy św. inaugurującej pontyfikat: „Kościół jest żywy, co więcej, jest młody. Jego wrogowie, wewnątrz Kościoła i poza Kościołem, starzeją się, umierają i znikają z kart ludzkiej historii. Wśród wewnętrznych wrogów Kościoła, niektórzy nie będą wierzyć a inni nie okażą posłuszeństwa, lecz Kościół, poprzez swoich biskupów, nadal naucza i sprawuje rządy w imieniu Chrystusa i z Jego autorytetem”.
Osobiście dziękuję Bogu, że jestem członkiem Kościoła oraz byłem członkiem kolegium apostolskiego podczas pontyfikatu Jana Pawła II. Dziękuję również na przywilej bycia częścią procesu wyboru jego następcy Benedykta XVI. Okres między śmiercią jednego Papieża i wyborem kolejnego był napięty i bardzo absorbujący. Ponownie wzbudził we mnie i w wielu innych odczucie, co znaczą apostolskie rządy w Kościele. Od poczucia straty do odczucia ulgi i przekonania, że Kolegium Kardynałów zrobiło, co było w jego mocy, żeby wypełnić Bożą wolę wobec Jego ludu, emocjonalna podróż ostatniego miesiąca była intensywna i radosna. W końcu, dziękuję wszystkim w archidiecezji, którzy towarzyszyli mi przez swoje modlitwy. Niech Was Bóg błogosławi.

Tłumaczenie: Maria Kantor