Bóg stworzył nas mężczyznami i kobietami, powołując do bycia „jednym ciałem” (heteroseksualne małżeństwo), by „być płodnymi i zaludniać ziemię” (Rdz 1, 27-28). To jest Boża koncepcja i Boży porządek wpisany w naturę od początku stworzenia. Stróżem tej koncepcji jest Kościół.
Pismo Święte nie pozostawia złudzeń: homoseksualizm – jako niebędący w stanie zapewnić prokreacji i trwania rodzaju ludzkiego – jest sprzeczny z naturą. Co więcej, już w Księdze Rodzaju czytamy o wydarzeniach w Sodomie i Gomorze. Pośród „bardzo ciężkich występków” tamtejszych mieszkańców to właśnie ich homoseksualizm był dla Boga najbardziej odrażający (por. Rdz 18, 20). Stąd nazywamy go „grzechem sodomskim”. W Księdze Kapłańskiej czyny homoseksualne także są surowo zakazane: „Nie będziesz obcował z mężczyzną tak, jak się obcuje z kobietą. To jest obrzydliwość!” (18, 22). Potępienie homoseksualizmu jest powtórzone również na kartach Nowego Testamentu. Św. Paweł wprost stwierdza, iż homoseksualiści czynni, podobnie jak inni grzesznicy, którzy nie chcą się nawrócić, ryzykują wieczne potępienie: „Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą (...) nie odziedziczą królestwa Bożego” (1 Kor 6, 9-10).
Jak dotąd, hipotezy o genetycznych uwarunkowaniach homoseksualizmu (istnienie „genu gejowskiego”) nie znalazły naukowego potwierdzenia. Najczęstszą przyczyną homoseksualizmu – według większości psychologów – są nieprawidłowe relacje pomiędzy rodzicami dziecka, całkowita lub emocjonalna absencja jednego z rodziców (najczęściej ojca) oraz – jak w przypadku Andrew – doświadczenie traumatycznych zranień w dzieciństwie. Potrzebna jest zatem fachowa pomoc terapeutyczna, stąd niezrozumiała jest decyzja WHO z 1993 r., wykreślająca homoseksualizm z międzynarodowego rejestru chorób (czyli także terapii). Przypadek Andrew i jego „coming out” od homo– do heteroseksualizmu, do szczęśliwego małżeństwa i ojcostwa zadaje kłam tezom gender– i homolobbystów, przekonanych, iż „coming out” możliwy jest tylko w drugą stronę. Andrew Comiskey daje świadectwo, że można w życiu odnaleźć swoją właściwą tożsamość seksualną, potrzeba tylko odpowiedniej psychoterapii, życzliwego ludzkiego wsparcia oraz otwarcia się na Chrystusa – Boskiego Terapeutę.
Kościół, wierny Bogu, potępia czyny homoseksualne (jako niemoralne i grzeszne), lecz nie potępia homoseksualistów! Jezus bowiem „nie przyszedł powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mt 9, 13). Same skłonności homoseksualne nie są grzechem, gdyż wynikają z wielu – często niezależnych od człowieka – czynników. Stanowią one swoiste wyzwanie, z którym homoseksualista musi się zmagać, podobnie jak każdy człowiek codziennie powinien zwalczać złe predyspozycje, które w sobie odkrywa. Obiektywnie jednak predyspozycja homoseksualna pozostaje moralnie nieuporządkowana. Kościół zaleca w Katechizmie, by do homoseksualistów odnosić się „z szacunkiem, współczuciem i delikatnością” (nr 2358). Nie wolno ich dyskryminować w słowach, czynach czy ustawodawstwie, co nie stoi w sprzeczności z ograniczeniem – dla dobra wspólnego – korzystania przez nich z pewnych praw (np. prawa do adopcji dzieci, zatrudnienia jako trenera sportowego, dopuszczenia do święceń kapłańskich). Osoby o niemożliwej do zmiany skłonności homoseksualnej są wezwane do życia w czystości i celibacie (KKK 2359).
* * *
Ks. Arkadiusz Olczyk Wykładowca teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym oraz Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie, sędzia diecezjalny Sądu Metropolitalnego, członek Komisji Bioetyki przy Okręgowej Izbie Lekarskiej w Częstochowie. Autor książek i artykułów.
Pójdźmy wszyscy do stajenki – i to szybko, póki jeszcze bojownicy pod sztandarami genderyzmu nie wtargnęli tam z nakazem przedefiniowania pojęć, wyrzucenia wszelkich rekwizytów, wskazujących jednoznacznie na rodzaj męski lub żeński, i z ankietą pomagającą prostym pastuszkom w odkryciu swej prawdziwej tożsamości (bo jako ludzie niewykształceni mogą przecież nie zdawać sobie sprawy, jak niszcząca jest dla nich ta cała płeć kulturowa). Po takiej czystce w stajence ostałyby się chyba tylko wołek i osiołek – widzicie, jakie to jednak szczęście, że ubiegłoroczna plotka, mówiąca, że Benedykt XVI wyrzucił zwierzątka z szopki betlejemskiej, okazała się nieprawdziwa?
Ta posępna wizja to był oczywiście żart. Bez obaw! Jestem przekonana, że normalność i zdrowy rozsądek ostatecznie będą górą. Choć prawdą jest też, że im dłużej będziemy bezmyślnie stać i przyglądać się z zakłopotaniem, jak głupota krzykiem i łokciami toruje sobie drogę, tym dłużej przyjdzie nam na zwycięstwo normalności czekać.
Wracając jednak do stajenki – spójrzmy na jakiekolwiek jej przedstawienie: nieważne już nawet czy pędzla wielkiego mistrza, czy z pocztówki. Przeważnie nie za wiele tam rekwizytów, liczba osób i zwierzaków też jest zmienna. Niekiedy nawet autor ogranicza się do namalowania samej Świętej Rodziny i tylko tyle. Lub aż tyle – bo rodzice to akurat wszystko, co takiemu małemu dziecku do szczęścia wystarczy. I okazuje się, że zwykła kartka z życzeniami (choćby nawet kiczowata) może stać się punktem wyjścia do medytacji dla ludzi przekonanych, że dziecko to przede wszystkim wydatki. Tyle osób dziś twierdzi, że nie stać ich na dziecko, ale to oznacza zwykle, że po prostu nie stać ich na zmianę myślenia.
Strzelam teraz, ale chyba się nie pomylę twierdząc, że najwięcej świętych obrazów przedstawia Maryję z Dzieciątkiem. To musi być motyw bardzo poruszający artystów. I w ogóle jest coś w obrazie matki i dziecka, nawet jeśli to współczesna fotografia amatorska. A skoro te obrazki, z których bije ciepło i dobre emocje, tak nas poruszają, to nie ma siły, musi w tym tkwić jakaś głębia.
Niektórzy twierdzą, że aby to zrozumieć, samemu trzeba być rodzicem (w obliczu tak twardej argumentacji strach w ogóle brać się za pisanie o relacjach matka – dziecko). Ale dużo w tym stwierdzeniu przesady. Przecież większość ludzi – poza dziećmi osieroconymi, porzuconymi lub odrzuconymi – od początku zna dotyk, głos, zapach swojej matki. Więcej nawet, relacje te rozwijają się w najlepsze już w życiu płodowym, którego jakość – jak się okazuje – odgrywa całkiem sporą rolę w późniejszym czasie. Uczestniczymy w tym związku od pierwszych chwil swojego istnienia. Potrafimy więc to i owo ogarnąć, prawda?
Tym bardziej, że najwięcej jest tu do ogarnięcia sercem. Od zawsze. Również w niepowtarzalnej historii Maryi i Jezusa. Bóg nic nie ulepszał od momentu, kiedy Maryja powiedziała „tak”, a Duch Święty zstąpił. Dziecko się rozwijało, słuchało głosów, kopało. Później było kołysane, wynoszone na spacer, przytulane. Jezusowi (Bogu-Człowiekowi!) wystarczały ramiona matki – macie pojęcie? Czuł się w nich dobrze i bezpiecznie. Ale, bo też ramiona matki to nie byle co! Pewna lekarka opowiadała w wywiadzie o dwóch szpitalach w Zimbabwe, jeden był dla pacjentów z kasą, drugi dla biedoty. W obu na świat przychodziły wcześniaki. W „lepszym” szpitalu dzieci wkładano do inkubatorów i zapewniano im fachową opiekę. W tym biedniejszym nie było takiego sprzętu, więc dzieci po prostu intubowano i kładziono matkom w ramiona, personel nic więcej nie mógł zrobić. I co? Okazało się, że większość dzieci z drugiego szpitala przeżyła, były też zdrowsze niż te z inkubatorów. Wnioski nasuwają się same. Swoją drogą, czy to nie zachwycające, jak Pan Bóg zatroszczył się o ludzkość?
I już tak zupełnie na koniec – człowiek instynktownie pragnie normalności. Miłości, ciepła i poczucia bezpieczeństwa. Nie trzeba nic w tym zmieniać. Tylko poddać się Boskiemu planowi. Wzorem może być Maryja. Ale też każda inna dobra matka.
– Te trzy róże mówią ciągle do każdej i każdego z nas: módl się, przyjmuj swoje cierpienia i łącz je z cierpieniami Chrystusa za zbawienie własne i całego świata – mówił abp Marek Jędraszewski.
W uroczystość Niepokalanego Poczęcia, w czasie drugiego odpustu w bazylice św. Floriana, gdzie w bocznym ołtarzu czczona jest Maryja Niepokalana w obrazie Matki Bożej Brzemiennej, modlitwę w bazylice św. Floriana rozpoczęto o godz. 12.00 – w Godzinie Łaski – adoracją Najświętszego Sakramentu przy ołtarzu Matki Bożej Brzemiennej. Na początku liturgii proboszcz parafii św. Floriana zauważył, że uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny to dzień bardzo drogi sercu chrześcijańskiego ludu. – Święto to obchodzone na początku roku liturgicznego w okresie Adwentu rozjaśnia swoim światłem drogę nadziei Kościoła świętego – mówił ks. Łukasz Michalczewski. Przypomniał, że 8 grudnia przypada rocznica powołania abp. Marka Jędraszewskiego na pasterza Archidiecezji Krakowskiej.
Czy naprawdę chodzi Pani o dobro uczniów, czy jedynie o ograniczenie wpływu aksjologii chrześcijańskiej na dzieci i młodzież, wbrew większości społeczeństwa, któremu bliskie jest dziedzictwo księdza Jerzego Popiełuszki - pytają przedstawiciele Stowarzyszenia Katechetów Świeckich w liście otwartym do minister edukacji Barbary Nowackiej.
Autorzy publikacji podkreślają, że działania minister zmierzają do wyrugowania lekcji religii z przestrzeni szkolnej i dyskryminujące katechetów jako nauczycieli.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1733753537.jpg)
_1733753446.jpg)
