Henryk Sienkiewicz w 1887 r. napisał bajkę pt. „Pieśń litewskich borów”. Wiersz ten wydrukowano po raz pierwszy w „Kurierze Warszawskim” w roku 1916 (po śmierci Sienkiewicza).
Bajkę umieścił Ferdynand Hoesick na stronach 253-254 swojej książki pt. „Adam Mickiewicz w felietonach literackich” (wydanej przez Trzaskę, Everta i Michalskiego w 1934 r.). A oto ta bajka:
Pieśń litewskich borów
Henryk Sienkiewicz
Wyszedł raz srogi ukaz do litewskich borów,
Aby nie śmiały szumieć ni modlić się, ani
Mruczeć inaczej swoich wieczornych nieszporów,
Jak na suzdalską nutę: „Boże, cara chrani”.
Trwoga padła na puszczę. Stoją ciche drzewa
Jak wynurzon z wód łona bór zakamieniały:
Ani zwierz się nie ozwie, ni ptak nie zaśpiewa,
Dzięcioł boi się nawet pukać w pień spróchniały.
Diejatiele zaś krzyczą, potrząsając knuty:
„Bór się boi, więc zagra wedle carskiej nuty”.
Wtem wstaje wiatr - i leci od zachodniej strony,
Już spadł na gonnych sosen wyniosłe korony,
Mruknęły dęby, trzęsie liściami brzezina:
Słuchajmy! Pieśń się jakaś wśród puszczy poczyna
I brzmi coraz potężniej między konarami:
„Święty Boże a mocny, zmiłuj się nad nami!”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu