Od początku grudnia słynne felietony Matki Polki, czyli pani Wandy Mokrzyckiej, nie pojawiają się już na ósmej stronie „Niedzieli wrocławskiej”. Dlaczego?

Wanda Mokrzycka, żona pana Radosława i mama dziewięciorga dzieci na ziemi i jednego w niebie, wciąż pisze pięknie, ale ze strony papierowego wydania Niedzieli wrocławskiej zniknęła. Przyczyną jest awans! Teksty, chętnie czytane i chwalone, od początku Adwentu można znaleźć w ogólnopolskim wydaniu tygodnika Niedziela. Nasza Autorka rozpoczęła podbój serc Czytelników w całej Polsce adwentowymi obrazkami z życia szczęśliwej rodziny.

Gratulujemy i życzymy sukcesów!

Zapraszamy do lektury, pierwszy odcinek już się ukazał, a my prezentujemy go tym, którzy do wydania Niedzieli z 2 grudnia jeszcze nie zajrzeli.

Zaczynamy czekanie!

Wstałam wcześnie. To dla mnie nie problem. Lubię wstać o poranku i usłyszeć własne myśli. Pożegnać wychodzącego do pracy tatę, zaparzyć kawę i zaplanować budzący się dzień.

Ale raz się zdarzyło, że o poranku ubrałam staromodny kożuszek oraz własnoręcznie wydziergany kapelusik, do kompletu z długim szalem, i wyszłam. Senny, osiedlowy krajobraz urzekał dziewiczym śniegiem, którego wciąż przybywało. Cudnie! Wydeptałam ścieżkę wprost do kościoła, a w ślad za mną udała się sąsiadka. Ta, która zawsze miała dla mnie uśmiech. W świątyni było zupełnie ciemno. Z początkiem Mszy do balasek przyszły procesją dzieci z lampionami. To był pierwszy moment, w którym, ze wzruszenia, nie dałam rady śpiewać. Potem rozrzewnię się jeszcze kilka razy... Mam kilkanaście lat i po raz pierwszy uczestniczę w roratach.

Jest wrzesień, kilkanaście lat później. Nasze dzieci szykują lampiony snując opowieści o Adwencie. Roraty to Msza dla „starszaków”, bo tylko oni mogą wracać samodzielnie. Tato towarzyszy im w drodze do kościoła, ale po Eucharystii ma bezpośredni autobus do pracy. One za to niespiesznie zjedzą śniadanie ze znajomymi i z proboszczem, a potem wespół udadzą się do szkoły. A ile będzie po drodze rozmów i śmiechu! I, jeśli pogoda dopisze, wojen na śniegowe kulki, albo nowych bałwanów! Trwa wielkie odliczanie do grudnia i padają pierwsze przypuszczenia o wątku przewodnim porannych spotkań. Jest także mały smutek - w tym roku Adwent jest wyjątkowo krótki...

Oczekuję razem z dziećmi. Lubię czas, w którym nie trzeba nikomu przypominać o przygotowaniu ubrań i plecaków nazajutrz, i o tym, że należy się ciepło ubrać. Lubię obserwować ich autorefleksję i zaangażowanie w przygotowanie serduszka z wpisanym uczynkiem miłosierdzia oraz ich walkę o każdy następny dzień, aby przezwyciężyć słabości i wstać. Lubię rodzinnie zaintonować „Marana tha!” lub zwrócić się apostrofą do niebios o rosę. Adwent to czas przygotowań do świąt Bożego Narodzenia, ale można spojrzeć szerzej: próba życia nadzieją i oczekiwania na przyjście Pana, które nikogo z nas nie ominie. Jest to trudna nauka czekania - umiejętności niemodnej a niezwykle wartościowej i unikatowej w dzisiejszym, rozpędzonym świecie.

I, choć sama od kilku lat nie mam możliwości uczestniczyć w roratach, za ten czas mobilizacji jestem Kościołowi niezwykle wdzięczna.

Wanda Mokrzycka